Van aboriginal tot zoo

In het Nederlands doemen al te vaak Engelse woorden op. De Stichting Nederlands wil iedereen aanzetten om dit een halt toe te roepen en het juiste Nederlandse woord te gebruiken. Een aboriginal is een inlander en die vinden we niet in de zoo, en voorlopig ook niet in de dierentuin.

Je kan de lijst met 2400 woorden op hun weblocatie binnenhalen en zal onmiddellijk zien hoe rijk onze taal wel is. Sommige woorden (bvb. ‘kraamvrouwentranen’) zijn nogal ver gezocht, maar voor het overgrote deel (bvb. ‘watergladheid’ i.p.v. aquaplanning) zijn er correcte woorden beschikbaar in het Nederlands.

Een lovenswaardig initiatief dat ten volle op mijn steun kan rekenen. Ik begrijp niet waarom we de rijkdom van onze eigen taal moeten opgeven voor een andere taal. Nu nog brainstormen om de juiste approach te vinden, daarna iedereen briefen en als we onze target halen, krijgen we die award.

Fout taalgebruik

Afgelopen zondag was het de Dag van het Park. Het motto voor deze editie was: “Even PARKeren”! De bevoegde Vlaamse minister verduidelijkte dit fout taalgebruik met een nog foutere slogan. "Parken zijn oases van rust in ons sterk verstedelijkt Vlaanderen, oases waar we onszelf even kunnen parkeren."

Hoog tijd om die minister te berispen, want naast fout taalgebruik en een holle boodschap, moedigt hij foutparkeren aan! Menig ontwerper en groenambtenaar begint al te huiveren bij de gedachte dat de modale Vlaming alle parken en pleinen zal betreden met zijn ‘Koning Auto’. Arm Vlaanderen!

Niet genormaliseerd formaat

Procentueel heeft het land wellicht de meeste kunstenaars onder de bevolking. Vandaar dat het soms behoorlijk warm kan zijn in/op IJsland. En dat heeft zo zijn gevolgen; Mugison, om er maar één te noemen.
Op de IJslandse avond (9 oktober 2004) in de rotonde van de Botanique was hij zonder twijfel de sterkste man, ondanks een vervelende griep die hem dwong de set voortijdig te beëindigen. Een maand later en dankzij een goede vriend werd ik de eigenaar van één exemplaar van zijn “Lonely Mountain”. Amper 2 jaar later ligt er een nieuwe Mugison in de winkels: “Mugimama, is this monkey music?”. Het krakende geluidje, een speels belletje, de geknutselde hoes (buiten formaat, 14 x 14 cm, past in geen enkel cd-rek) zijn maar enkele, vaste elementen die Mugison hanteert. Daarnaast is het verrassend gevarieerd, speels en vooral poëtisch.

My name is salt
I’m the reason there is salt in the sea
I’m the reason there is salt in your tears
That’s how I come back,
Like boiling water everything will evaporate, dissolve and disappear
I’ll be there as a taste on your cheek
So you can remember those that are gone

Zegt Mugisons kleine zus op “Salt”, met dat typische Bjork-Engels accent.

De lange, donkere wintermaanden zijn dan toch ergens goed voor!
Mugison is geen typisch IJslands product, maar toch weerspiegelt hij veel elementen van deze vrij geïsoleerde samenleving. Dat maakt hem zo uniek. Lees vooral het echte verhaal van Mugison, dat van die arbeider die nu knutselt met een laptop en een gitaar.

Thomas is aangekomen

Met enige vertraging deel ik u dit mee: Thomas is aangekomen.
Mijn Nieuw-Zeelands neefje is de 24 uren durende vlucht probleemloos doorgekomen. De eerste nacht op het oude continent hebben uitbrekende, nieuwe tanden hem parten gespeeld. Maar dat heeft niets te maken met de reis noch dat oude continent. Hij zal dat later volmondig beamen.

Hij is amper 6 maanden oud, maar zijn aaibaarheidsfactor ligt zeer hoog. Tot nu toe heb ik eraan kunnen weerstaan, maar binnenkort neem ik hem in mijn armen. Afgelopen zondag (op het verjaardagsfeest van zijn 70-jarige opa) waren er teveel gretige handen. Ik kies een rustig moment uit, mijn moment, om hem te laten voelen wie ik ben en wat ik voor hem voel.

Nu leest u het eens elders

“Je bent geboeid door de samenhang tussen gebeurtenissen, mensen en ideeën. Relaties en verbanden begrijpen fascineert je. Nieuwe invalshoeken en stevige gefundeerde oplossingen ontdekken en aanreiken spreekt je enorm aan. Alles houdt verband met alles en elke daad heeft gevolgen: dat weet je. Voor jou is goed niet goed genoeg en deze overtuiging wil je overbrengen in je manier van werken. Je bent niet de enige.”

Een groot consultancybureau wil hiermee potentiële medewerkers lokken. Maar ik pas resoluut, want dit belooft gegarandeerd ellendig te zijn. En ik hoop dat het bedrijf in opspraak komt door bedenkelijke financiële adviezen. Ik zie echt geen andere optie. En u?

Productief

Ik ben de laatste tijd bijzonder productief, dat kan iedereen hier lezen. In puur economische termen stelt dat helaas bijzonder weinig voor, maar ik lig daar echt niet van wakker. Integendeel, ik slaap elke nacht minstens 8 uren aan één stuk door. Overdag lees ik veel, flaneer door de straten en koop nieuwe cd’s. De aankoopstop van vorige maand werd enkele dagen geleden opgeheven. Datzelfde geldt voor boeken, ook al heb ik nog een achterstand in te halen wat betreft de verboden en de erotische boeken.

Ik doe niks wezenlijks, dat geef ik toe. Maar ik dwing mezelf om dagelijks één tastbare daad te stellen en daar slaag ik voorlopig in. Op sommige dagen beperkt het zich tot dat éne telefoongesprek, op andere dagen is het schijnbaar iets meer. Mijn geheugen helpt me om het te onthouden, want ik heb geen enkele behoefte om hiervoor een lijst aan te leggen. Ik heb al sinds begin dit jaar geen agenda en overtref mezelf om het tot op heden feilloos zonder te kunnen doen. Nee, dit is geen protestactie, enkel een verwerping van geldende dictaturen.

De staat betaalt me met moeite 500 euro voor deze activiteit, maar ik geniet. Niemand kan me dit gevoel afnemen. Ik observeer en geef dat weer. Nu in teksten, in een volgende episode in daden. Afwachten is en blijft de boodschap. Maar ondertussen weet ik deze periode bijzonder te waarderen. En ik dank u omdat u het respecteert of weet te plaatsen.

Schaf de bejaarden af !

Pinkstermaandag was voor onze zuiderburen helemaal geen dagje vrijaf, integendeel, zij moesten ‘gratis’ werken. De aanleiding van dit initiatief waren een tiental bejaarden die de hitte van de voorbije zomer niet overleefden. Ik zie het onze Steve “gratis” Stevaert nog niet verkondigen na een desastreus weekend met ettelijke dodelijke verkeersslachtoffers!

De titel, ik schreef het destijds, in mijn opstandige puberteitsjaren en naar aanleiding van een cartoon in "De Zwijger" (het satirisch weekblad van wijlen Johan Anthierens) op het bord in de klas.

Maar ik moedig alle jonge wolven en wolvinnen aan om aanstaande maandag de centrumlanen van onze hoofdstad in te nemen en “schaf de bejaarden af!” te scanderen.

Zowaar, met 2 volwaardige gepensioneerde ouders, steun ik deze actie. Het zijn lieve mensen, laat daar niet de minste twijfel over bestaan. En u, aandachtige lezer, kent wel tientallen personen die voldoen aan hetzelfde criterium. Maar de wijze waarop we in onze maatschappij omgaan met ‘gepensioneerden’ kan ik niet goedkeuren. Waarom mogen zij gratis op het openbaar vervoer en krijgen ze royale reducties in de bioscopen en alle cultuurtempels van dit land?
Die generatie heeft sinds de ‘golden sixties’ een aardige spaarpot kunnen vullen en de beleggingen die ze toen deden, leveren hen vandaag een onvoorstelbare meerwaarde op. Bovendien betalen wij werkenden hun pensioen en we kunnen alleen maar hopen dat hetzelfde principe gehanteerd wordt tegen de tijd dat wij deze zalige leeftijd bereiken. Maar de feiten bewijzen het tegendeel, dit is alles behalve hoopvol, zeg maar eerder verontrustend!

Op het internet doet een ‘grap’ de ronde die de omgekeerde carrière aankaart en ik kan deze gedachtegang volledig onderschrijven. Waarom krijgen die bejaarden een gouden horloge en een gouden handdruk? Draai de feiten eens om en al snel kom je tot de vaststelling dat dit onaanvaardbaar is. Je zou dat gouden horloge en die handdruk moeten ontvangen bij aanvang van je carrière.
Jongeren starten met werken aan hongerlonen, terwijl ze een dwang voelen om actief deel te nemen aan het socio-culturele leven. Helaas beschikken ze op dat ogenblik niet over genoeg middelen om het zomaar uit te geven. En later, veel later, op een punt in hun leven, dat ze er niet meer de dwingende behoefte aan hebben, krijgen ze het verdomme voor niks, bijna gratis.
Sinds mister ‘gratis’ de lakens uitdeelt, wijzen alle objectieve cijfers er op dat de bejaarden, gratis, de tram of bus nemen voor één halte. Hun lichamelijke conditie neemt stelselmatig af en het openbaar vervoer is niet populairder bij de gewone bevolking. Integendeel, de auto is nog steeds koning in het land van die blinde keizer.

Vandaar mijn oproep, schaf het gratis af, schaf de bejaarden af en dit, allemaal, onvoorwaardelijk!

Het is hier een woestijn en we kunnen er maar beter aan wennen

Haruki Murakami, ik lees “Ten zuiden van de grens”, een merkwaardige kennismaking met zijn oeuvre. Na ¾ van het boek heb ik niet meer het gevoel van een Japanner te lezen, integendeel. Maar dat is misschien ook de sterkte van zijn werk. We zijn enkel verantwoordelijk voor onszelf en kunnen niet de verantwoordelijkheid opnemen voor het verdere verloop van iemand anders leven, dat is de boodschap tot nu toe. Ik kan dat volledig onderschrijven en zie gelijkaardige scenario’s opdoemen, maar negeer die voorlopig. De wijsheid van Murakami sterkt me in deze gedachtegang. Hij is voorlopig de meester in het zichzelf pijnigen, maar reikt altijd de zalf aan.

Het landelijke vuur en de laatste verbeelding

Eén van de mooiste concertzalen (het Koninklijk Circus) die Brussel rijk is, zat afgeladen vol op Pinksteren. Arcade Fire en Final Fantasy waren op deze locatie de afsluiters van Les Nuits Botanique.

Een blonde kerel betreedt het podium en stelt zichzelf voor: “I’m Owen Pallett and my band is called Final Fantasy. Good evening!” Zo voornaam hebben we in geen tijden meer mogen meemaken. De groep waarvan sprake bleef gedurende de volledige set afwezig, maar Owen slaagde er zonder probleem in om enkel met een viool, een handvol samplers en zijn stem de menigte te boeien. Op een viool tokkelen als ware het een ukelele blijkt meer dan een modegril te zijn, we zagen het Patrick Wolf en Andrew Bird al eerder succesvol doen. Het publiek hield de adem in en zelf bij een mislukte aanzet kwam er geen boe-geroep. Erkenning voor een (overleden) grootmeester was ook waar te nemen toen hij zowaar de viool bespeelde met zijn tanden. De viool is al lang niet meer het prototype van klassiek sinds Laurie Anderson het meer dan 20 jaren geleden introduceerde in de popmuziek. Deze Owen is zonder meer een aanwinst!

Organisatorisch zijn onze Franstalige stadsgenoten alles behalve efficiënt; een drankje bemachtigen tijdens de pauze was een kleine marteling. En toen was het tijd voor de helse ketel van Arcade Fire.

“Funeral is een van de meest opvallende debuten van de laatste jaren”, schreef S.K. en de show was niet anders. Al van bij het eerste nummer (Neighborhood #1) stond de zaal in lichte laaien. De taferelen op het podium leken de eerste ogenblikken stuntelig, maar onder het meeslepende ritme werd de chaos een zeer aangenaam schouwspel. Wat volgde kon alleen maar erger doen vermoeden. En frontman Win Butler produceert een stemgeluid dat bijzonder dicht in de buurt komt van éne Adam Ant. Hoeft hier nog meer uitleg?
Uit de tussentijdse, soms verwarrende, instrumentenwissels kon je alleen maar concluderen dat het podium bezet werd door hooggetalenteerde multi-instrumentalisten. Owen was ook van de partij en liet zich volledig meeslepen in de heersende wanorde, zonder ook maar één noot te missen. De recente release passeerde integraal de revue. Na een afsluitend nummer bleek de zaal het niet genoeg te vinden. De bisronde bevatte 3 nummers en op symbolische wijze stapten alle groepsleden nadien van het podium, richting uitgang. Een duidelijker signaal was niet denkbaar, this is the end! Het publiek wist dit signaal duidelijk te appreciëren.

Al neigde het volume teveel naar het maximum en dreigde een deel van de subtiliteit verloren te gaan, het was een broeierige avond. Voorlopig ook de enige avond dat Arcade Fire in België te zien was. Wie het allemaal gemist heeft, kan een herkansing boeken op Primavera in Barcelona. De onuitputtelijke affiche kan alvast niemand ontgoochelen!

Terugblikken (2) - Oezbekistan

Het is allemaal begonnen met de schitterende muziek van Askhabad uit Turkmenistan. Bij nader inzien bleek het buurland Oezbekistan meer te bieden. Beide landen hebben een groot deel van hun geschiedenis gemeen en de huidige bestuursvormen neigen elkaar continu de loef af te willen steken op het vlak van ontoelaatbare praktijken. De mededeling van deze vakantiebestemming leek vooral verontwaardigde blikken en openvallende monden te genereren. Toegegeven, buurland Afghanistan was in 2002 niet meteen het land om ook maar van op een veilige afstand te benaderen, met inbegrip van alle buurlanden.

Het is al een week onrustig in Oezbekistan. Stiekem gaat iedereen in een atlas op zoek naar dit onbekend land. Ten tijde van de Zijderoute wist iedereen dat Samarkand zowaar het kruispunt was van alle mogelijke tracés. De Zijderoute is nooit een autosnelweg geweest die Europa met China verbond, maar een aaneenschakeling van trajecten die handelaars in staat stelde om hun goederen van A naar B te transporteren. Ook Marco Polo heeft de route nooit volledig gevolgd, laat staan dat hij er de bedenker van is. Wis dat misverstand meteen maar uit het collectieve geheugen.

Moynak, ooit een welvarende stad aan het Aralmeer, ligt nu verlaten in de woestijn op ongeveer 30 kilometer van de oevers van het meer. Enkele verroeste schepen getuigen op poëtische wijze de rampzalige ondergang van een welvarend verleden. Sinds het uiteenvallen van de Sovjetunie is er zelf geen sprake meer van stagnatie; achteruitgang is de enige juiste omschrijving van de toestand.

President Karimov (een partijlid ten tijde van de USSR) sloot de grenzen hermetisch af om de Taliban geen kans te geven de lokale moslimgemeenschap aan te porren. Hij heeft hiermee een probleem in de kiem gesmoord, maar helaas is hij onachtzaam geweest omtrent oorzaak en gevolg.
Het is ook niet verwonderlijk dat Bush het land nooit op de as van het kwaad plaatste, want de geschiedenis dreigt zo snel vergeten te worden. Alle Sovjetstaten die afstand namen van Moskou en plechtig beloofden het beter te doen dan voorheen, werden prompt bondgenoten van de US. Feit dat er ook nog wat olie in de ondergrond zat, veegde alle mogelijke twijfels onmiddellijk van tafel. Wat we vandaag zien in Andijan is, helaas, het onvermijdelijke gevolg!

De Ferganavallei is al heel lang een gevoelige plek, die destijds vanuit Moskou keurig verdeeld werd onder Oezbekistan en Kirgizië. De vallei is nog steeds de vruchtbaarste streek van Oezbekistan, maar met het uiteenvallen van de Sovjetunie zijn ook de gegarandeerde inkomsten uit katoenteelt (monocultuur) weggevallen.

Dat de opstand zo bloedig wordt neergeslagen, is strikt genomen een binnenlandse aangelegenheid. Daar waar de rest van het land bevolkt wordt door zeer gematigde moslims, is de Ferganavallei al lang een broeinest van extremisten. De opstand heeft een godsdienstige oorsprong/oorzaak die al veel langer onderhuids aan het broeden was en hiermee spreek ik mij niet uit of dit terecht of ten onrechte is. Feit is dat we (en de machtshebbers in bijzonder) de geschiedenis bewust negeren en daardoor ernstige fouten maken.

PCC op Pinkstermaandag

In een kleine superette bij de Grote Markt maak ik snel mijn keuze, het worden Mignonnettes. Uiteraard de zwarte, de enige echte!
Een klein Pekineesje (nee, geen hond!) overladen met chocolade vraagt me om advies. Ze heeft al een reep “echte” chocolade ingeslagen. Ik bevestig instemmend haar keuze, geef haar een doosje Mignonnettes (de zwarte uiteraard) en bevorder haar meteen tot lid van de ‘Pure Chocolate Club’.

Man/vrouw

“Om de teksten in De Nieuwe Werker* niet onnodig lang te maken gebruiken we bij verwijzingen naar personen en/of functies meestal alleen de mannelijke vorm. Bijvoorbeeld: werknemer, arbeider, adviseur,… Uiteraard hebben deze termen zowel betrekking op mannen als op vrouwen!”

Bij hoge uitzondering lees ik in het verslag over de Wereldvrouwenmars “deelnemers(sters)”.

* Het twee-wekelijkse magazine van ABVV

Terugblikken

“Waar zaten we vorig jaar, deze tijd?”
“In Birma, ergens in de buurt van Bagan, denk ik”.

Een beetje heimwee maakt zich meester van ons, vooral als we naar onze dikke jassen kijken. En toch hebben we gemengde gevoelens, want de politieke situatie is er alles behalve correct. Niet dat wij er last van hadden, maar je bent ook niet blind of doof.

Onlangs las ik, per toeval, een bericht over bomaanslagen en doden in Rangoon, de hoofdstad. Na wat zoekwerk, kan ik U de lectuur van Democratic Voice of Burma ten sterkste aanbevelen.

De visie van Free Burma aangaande toerisme, kunnen we niet onderschrijven, integendeel. Mits een dosis gezond verstand en begrip voor de locale bevolking en hun kleinschalige economie, kan je ervoor zorgen dat er bijna geen harde valuta naar de overheid gaan. Trouwens, de verplichting om 300 dollar bij aankomst om te zetten naar FEC’s (Foreign Exchange Currency) werd opgeheven in september 2003.

Dictaturen in een democratie - het voorlopige einde!

Het opsporen en in kaart brengen van dictaturen is een complexe materie. Het is een netelig proces van duiden en analyseren, om tenslotte te verwoorden en te concluderen. Indien alle fazen kordaat afgewerkt worden, kan er een remedie gevonden worden, maar dat is lang niet voldoende. De meeste dictaturen zitten diep in de mens verankerd.

Zij die de dictaturen ontlopen, lezen dit instemmend. Zij die er in leven, hebben helaas de moed (of kans) niet om dit te lezen. De essentie van een dictatuur is meestal kort samen te vatten; het is een ernstige afwijking, die veelal haar oorsprong vindt in een ernstig gebrek.
Hitler, zo vernam ik onlangs, mistte één teelbal!
En hiermee is zowat alles gezegd, vandaar het voorlopige einde van deze reeks. Afsluiten op 11 lijkt me verstandig.

Voor wie ze gemist heeft, of nog eens wil nalezen:

01 – Gehaaste kantoorbedienden - 10/11/2004
02 – Dwangmatige persoonlijkheid - 15/11/2004
03 – Jonge vaders - 17/11/2004
04 – Veiligheid - 30/11/2004
05 – Netheid - 8/12/2004
06 – Sport - 14/12/2004
07 – Marketing - 19/01/2005
08 – Afval sorteren - 24/01/2005
09 – Baksteen - 7/03/2005
10 – Lompe medemens – 24/03/2005
11 – Ondeskundige verkopers – 27/04/2005

Wansmaak (2)

Als ik bedenk dat de onnoemelijke kitsch en rommel die ik soms in etalages zie liggen, nooit een afnemer vindt, heb ik het verkeerd begrepen. Tijdens recente huisbezoeken werd mijn netvlies danig beschadigd, dat ik nu met zekerheid weet waar al die rommel verscholen ligt. Alhoewel, op sommige plaatsen kan je er gewoon niet naast kijken.
Gelukkig hebben vrienden, kennissen en zelf familie niet zo’n slechte smaak. Als je net als ik dacht dat er over kleuren en smaken niet te twisten viel, ziehier mijn besluit; er is (goede) smaak en geen smaak. Dat laatste staat onlosmakelijk synoniem voor slechte smaak.
En daar wil ik niet meer over twisten!

Monumenten

Omdat we het ondertussen allemaal dreigen te vergeten, wordt eerstdaags het holocaustmonument in Berlijn, ontworpen door Peter Eisenman, ingehuldigd. Na “Der Untergang”, de herdenkingen op 8 mei, de boeken en de uitgebreide collectie DVD’s, eindelijk een echt monument. Alsof de concentratiekampen niet voldoende zijn om het nooit meer te vergeten!

Al meer dan 15 jaar geleden werd het idee geopperd en sindsdien heeft men er, met vallen en opstaan, in stilte aan gewerkt. Op een stukje niemandsland tussen Brandenburger Tor en Potsdamer Platz staan 2700 betonblokken in een grasveld symbool voor de slachtoffers. De kritiek bleef niet uit, nog voor er één kubieke meter beton gestort werd. Zonder het gezien te hebben, kan ik me wel inbeelden dat het indrukwekkend is, maar of je die ervaring met de holocaust zal associëren, blijft de vraag.

Eisenman (Amerikaan en jood) is nochtans geen onverdienstelijke architect. Aan de wieg van het postmodernisme in de architectuur was hij vooral de theoreticus die wereldfaam verwierf met zijn deconstructivisme. Gebouwen werden ontworpen vanuit een theoretisch model waarbij een opeenvolging van lagen (layers) de opbouw van een kader voorzag. Zijn gebouwen weerspiegelden die geraffineerde denkwijze en in die zin heeft hij enorm bijgedragen tot analyse en concept in de architectuur. Na de val van de Berlijnse muur was Eisenman één van de internationale architecten die in Berlijn een gebouw mocht ontwerpen in het kader van de heersende bouwwoede aan het voormalige Checkpoint Charlie.

Monumenten zijn natuurlijk niet hetzelfde als gebouwen. Architecten zijn helaas niet altijd in staat om dat in te zien en zich te beperken tot gebouwen. Helaas, want dit monument is lelijk.

In een lang vervlogen verleden opperde ik voor deze plek een aanplanting van enkele bomen en een grondbedekking uit asfalt, met eventueel een fijne markering van de verdwenen muur, niets meer. De symboliek zat hem in het afdekken van de bodem (de ondergrond, de geschiedenis) en de bomen moesten de toekomst suggereren. Na verloop van tijd zouden die bomen domineren en wat er met de ondergrond zou gebeuren, ik weet het niet… maar zeker geen monument.

Holebi's kijken

Al voor de 10de keer paradeerde een bonte verzameling holebi’s doorheen het centrum van Brussel. De thermometer wees amper 12 graden aan en toch trotseerden jonge heren deze barre koude met ontbloot bovenlijf. Met de regenboogvlag als symbool werd het een kleurrijke vertoning. Meer dan 15.000 deelnemers manifesteerden op beschaafde, maar ludieke wijze hun anderszijn. Door de luidsprekers klonk loeiharde muziek, in stilte werden eisen geformuleerd.

“Wat vind jij hiervan?” vraagt een kerel met bandrecorder en microfoon me. Toch weer niet die geluiden van de stad! Ik kom niet tot een zinnig antwoord en na een tweede vraag, die me niet bijgebleven is, wordt het gesprek verbroken. Veel later bedenk ik me dat ik heel negatief had kunnen antwoorden om te zien hoe hij hierop zou reageren. Maar hoe, dat ben ik ook alweer vergeten. Morgen is het opnieuw maandag, werkdag, en tegen dan zullen ze het allemaal vergeten zijn.

Kijken, kijken, niet kopen

Op een bepaald moment lijkt het alsof er geen ontkomen meer aan is. Je moet en zal eigenaar worden. De immo-microbe slaat toe en iedereen stuurt je onophoudelijk alle mogelijke suggesties. Het ogenblik is nabij, maar niet onomkeerbaar.

Aan de oevers van het meer

“I could be nothing, said the waves to the sand, I could be nothing without you”

Great Lake Swimmers is niet meteen een groep, hoewel Tony Dekker voor de tweede cd een beroep deed op 4 andere muzikanten en een koor. Opgenomen in een kerk klinkt “Bodies and Minds” voller dan het titelloze debuut. Zijn krachtige, warme stem en een akoestische gitaar vormen nog steeds de basis. Vooral de aanvulling met banjo levert bloedstollende ballades op. Het verhaal van de golven en het zand is bijzonder poëtisch, de muziek is oorstrelend.

L'Ostendaise

Une Ostendaise
Pleure sur sa chaise
Le chat soupèse
Son poids d'amour
Dans le silence
Son chagrin danse
Et les vieux pensent
Chacun son tour

A la cuisine
Quelques voisines
Parlent de Chine
Et d'un retour
A Singapour
Une Javanaise
Devient belle-soeur
De l'Ostendaise

Il y a deux sortes de temps
Y a le temps qui attend
Et le temps qui espère
Il y a deux sortes de gens
Il y a les vivants
Et ceux qui sont en mer

(Jacques Brel)

Dat laatste was zondag het geval. Hoe koud het water ook was, een Oostendenaar kon me overtuigen; “Elk jaar op 1 januari gaan er wel 1000 mensen zwemmen in de zee, het is vandaag 1 mei en de zon schijnt!”. Geboren en getogen in deze stad, maakt hij dagelijks een ommetje naar de zee. Al was het maar om er zich van te vergewissen dat “zij” er nog is. Of om te flaneren over de Albert I promenade en naderhand het schouwspel vanuit een andere optiek gade te slaan. Tea-room “Chamonix” is zo’n uitgelezen plek langsheen de dijk, vlak bij het Casino, met een vast cliënteel en alle verwijzing naar de gloriedagen. Het interieur heeft geen enkele transformatie ondergaan en de kaart staat bol van klassiekers; dame blanche (met echte warme chocoladesaus en slagroom), tête de neigre, coupe brésilienne, pannenkoeken met ijs, …
De zonsondergang en het vermijden van de files richting binnenland, waren goede excuses om het niet te snel op te geven.