Een wereld voor dummies

Je kent ze zeker, de boeken met een geel/zwarte kaft en een titel “…for/voor Dummies”. Ikzelf bezit geen enkel Dummyboek, maar bijna overal waar ik kom en even langs het boekenrek ga, zie ik “Dummies”.
Het zijn meestal de klassiekers, “Word voor Dummies”, “Excel voor Dummies”, “Access voor Dummies”, enz. Maar onlangs zag ik “Religie voor Dummies”, “Filosofie voor Dummies” en zowaar ook “Kunst voor Dummies”. Een korte google-sessie bracht me bij dit exemplaar (?!).

Mijn Kramers Engels Woordenboek geeft volgende verklaring voor “dummy”:
I: blinde, figurant, stroman, (kostuum)pop, iets dat nagemaakt is, lege fles, fopspeen.
F: stommeling.
II: onecht, schijn, nagemaakt.

Ik vraag me nu af of er ook een boek is “Seks voor Dummies”, of heet dat dan voor één keer “Seks met Dummies”?

Enkel in Nederland

Zojuist ontdekt, een fanlog van het Radio 1 Journaal in Nederland!
Wie is er in hemelsnaam “fan” van de nieuwsberichten, en vooral, waarom?

Bone Song

if you can catch a star
throw it in the stream
and ride it to the end

you reach the end
throw it in a hole
and jump into the stream

there you'll find a girl
put her in your hair
and crawl into the hole

there you'll find a bone
put it in her hair
and leave her there alone

and while she is alone
if she can find a star
and throw it in the stream

and ride it to the end
you'll be waiting there
to take the bone from her hair

and throw it in the stream
and ride it to the end
again and again…

Magistrale opener op “Eye Eye” van Timesbold

Rode schoenen

Het is al maanden dat ik mezelf voorgenomen heb om bij eerste gelegenheid rode schoenen te kopen. Ik kan er geen enkele zinvolle verklaring voor bedenken, maar het zit in mij. Rode schoenen wil ik, en rode schoenen zal ik hebben! Waarom? Ik kan het niet beantwoorden, sorry, maar ik heb het gevoel dat dit de enige juiste beslissing is, op dit moment. En nee, het is geen statement, geen puberale tegenreactie of zo, het is gewoon het gevoel dat het nu tijd is voor rode schoenen. Punt uit!

Liefde, stress en andere curiositeiten

Zij: Je leest een vrouwenboek.
Ik: En dan, mag het even?
Zij: Mag ik het ook lezen?
Ik: Ja, maar pas als ik het uitgelezen heb.
Zij: En is het interessant?
Ik: Natuurlijk!
Zij: Begrijp je ze meer?
Ik: Ja en nee.
Zij: Dat is geen antwoord.
Ik: Ik zit ook nog maar halverwege, hé.
Zij: En?
Ik: En wat?
Zij: Is het wat?
Ik: Ja en nee.
Zij: Hoelang gaat het nog duren eer je het uit hebt?
Ik: Heel lang!

Liefde, stress en andere curiositeiten is een roman van Lucia Extebarria en gaat over het leven van drie zussen; Ana, Rosa en Cristina. Het zijn zeer uiteenlopende karakters. Pas aan het einde kom je te weten dat, ondanks de uiterlijke verschillen, er bijzonder weinig verschillen zijn. Ze strijden alle drie met dezelfde wapens tegen ... windmolens. Het is bijzonder vlot geschreven en in Spanje is Extebarria bijzonder populair bij jonge vrouwen…

Lokaal transport

Bussen in Afrika, het is echt een belevenis. Veiligheidsmaatregelen zijn er om genegeerd te worden en er is nog altijd plaats voor minstens één man/vrouw. Kortom, verhalen over lokaal transport in Tanzania.

De lokale bussen zien er niet uit. In België zouden we die niet naar derdewereldlanden durven verschepen, maar daar rijden ze nog dagelijks. We blijven buiten verdenking, want in dit land rijden ze links! Een genummerde zitplaats op het ticket is enkel een garantie dat je het traject zittend mag doorstaan. Alle andere reizigers moeten zich tevreden stellen met een staanplaats. Dat deden we ook tijdens onze voorlaatste busrit van Kilwa naar Mtwara, ongeveer 300 kilometer over onverharde wegen. De allerlaatste busrit in Oost-Afrika ging van Arusha naar Nairobi. Eens de grens tussen Tanzania en Kenya voorbij meldde de chauffeur doodleuk “Ok, fasten your seatbelts, we’re now in Kenya”! Bussen stoppen ook nooit, al rijdend worden passagiers afgeworpen, terwijl anderen aan boord klimmen. Tijd is een troef voor de snelste bus en de bestuurder verdient hiermee zijn strepen.
De luxebussen in Tanzania heten “Scandinavian” en op het vervoersdocument staat uitdrukkelijk dat levend vee niet mag vervoerd worden. Bijna aangekomen op de eindbestemming stapte er een man af met een levende kip in een plastiekzak. Geen haan die hierover kraaide!

Het ander alternatief heet “taxi”. Zowaar een globaal begrip dat helaas ook vatbaar is voor locale interpretatie. In Tanzania hoef je enkel over een wit voertuig te beschikken om die naam waardig te zijn. In praktijk betreft het alle voertuigen die uit Japan geïmporteerd werden met een bouwjaar beginnend met een “8”. Het stuurwiel zit dan ook aan de ‘verkeerde’ kant, dat maakt het des te verwarrend aangaande voorrangsregels. Voeg daar een uitbundige stereo-installatie aan toe en je hebt meteen begrepen dat rijden een geheel andere dimensie kan hebben. De afspraken zijn vrij simpel, je komt een prijs overeen voor de bestemming en het bedrag wordt pas bij aankomst betaald. Eventuele wachttijden zijn hierbij niet inbegrepen en de chauffeurs hebben een ongelooflijk gevoel voor tijd als het hierop aan komt. Maar wij blijven de keizers van de kassa!

Het laatste alternatief heet “dalla-dalla”, een hoogst veredelde vorm van lokaal transport. Het betreft een soort minibussen die eens ze volgeladen zijn naar een vooraf bepaalde bestemming rijden. Vol is ook in deze context een relatief begrip. De prijs is vastgesteld en hierover kan met moeite discussie ontstaan. Maar de wankele toestand van de gebruikte voertuigen grenst aan het ongeloofwaardige. Tijdens één bewuste rit bleek dat de achterklep van het voertuig de gehele structuur van het voertuig in stand hield (of niet). En dan heb ik het nog niet over de rijvaardigheden van de bestuurder.

In Afrika geldt er maar één regel, het aantal zitplaatsen maal twee is het maximum personen dat je kan vervoeren, al de rest is ballast. En daar wordt heel zwaar voor betaald!
Tijdens één busrit moesten 6 geiten gevangen en opgeladen worden. Dat waren wachttijden én ballast. De eigenaar van die dieren heeft dan ook royaal mogen betalen bij aankomst. Gelukkig is een rugzak geen ballast, want dat hebben ze in Afrika wel (of nog niet) begrepen!

Terug uit Tanzania

Je bent bijna anderhalve dag onderweg naar huis en het tijdsverschil is amper 1 uur! En dan vraagt iemand bloednuchter of dat “uur” de moeite waard was? Ja, resoluut ja!

28 dagen ten zuiden van de evenaar waren meer dan de moeite waard. Zwart Afrika (zoals dat heet) heeft me geen cultuurshock opgeleverd, maar dat is hoofdzakelijk te wijten aan mijn paspoort dat voor 2/3de gevuld is met stempels. Ik reis ook niet meer om een cultuurshock te ervaren, daar ben ik al lang over. Het zit dan wel in mij om de platgelopen paden niet te betreden, maar dat is eerder een drang om ‘tijdelijk’ te (mogen) vluchten uit deze ‘oooh zo’ veilige wereld. Nee, ik heb geen zelfdestructieve neigingen en zoek het gevaar niet op. Ik wil naar plaatsen die wat minder courant zijn, als het even toegestaan is. Volgende keer, zo heb ik me voorgenomen, reis ik zonder reisgids of handboek. Een goede landkaart moet volstaan om te weten waar ik ben en waarheen ik wil.

Maar ik moet bekennen dat reizen tijd kost, en dat wist ik al langer dan vandaag. Het is in Tanzania alleen nog eens bevestigd. En dat wist ik ook voordien, want het land is 30 maal groter dan België. Reizen in Afrika is boeiend en eens voorbij de toeristische routes wordt het nog veel aangenamer.

De indrukken die ik kan weergeven zijn maar fragmenten. Voor mij zijn ze geladen met kleuren, geuren en veel beelden. Een gecondenseerde weergave is binnen enkele dagen beschikbaar als ik de bevroren beelden na ontwikkeling ga ophalen. Het grootse deel van de beelden zijn enkel voor mij beschikbaar, in mijn geheugen. Die kan ik niet tonen, maar ik kan er heel veel over vertellen.

Tanzania behoort, zo vernam ik enkele dagen geleden, bij de 10 armste landen van de wereld. Op zich is dat niet verwonderlijk, want het is Afrika! Maar dat ervaar je ter plaatse niet, ook al kom je heel snel te weten dat het laagste (en meteen ook het gemiddelde loon) niet hoger is dan 45 dollar per maand. Je ziet het niet!

Verhalen over het land waar biermerken “Safari” en “Kilimanjaro” heten en de meest gerookte sigaret “Sportsman” heet, lees je, druppelsgewijs, de volgende dagen.

Ten zuiden van de evenaar

Het is winter in Tanzania en dat zal je geweten hebben. Terug in Arusha na een weekje Zanzibar knetterde het haardvuur. Nee, geen Afrikaanse romantiek maar pure noodzaak. De stad ligt op 1500 meter en de bergen (Meru en Kilimanjaro) zijn niet verweg. Vandaag regende het ook voor het eerst.

Zanzibar kan rekenen op veel mildere temperaturen, witte stranden en een zwoele mengeling van volkeren. Bovendien is het eiland bekend om zijn kruiden en voor toeristen organiseren ze “spice tours” waarbij je op een paar uren tijd kennis kan maken met de uiteenlopende groeivormen en vruchten. Grote klassiekers zijn uiteraard de banaan, de kokosnoot, de ananas en de sinaasappel. Onder de kruiden zijn peper, kaneel, gember en citroengras courant. Sterke drank distilleren ze ook en doorspoelen doe je met Tanzaniaans bier; “Safari” of “Kilimanjaro”!

Het filmfestival van Zanzibar, ondertussen al het 8ste op rij, was een goede kennismaking met het organisatietalent van de Afrikanen. De sfeer is bijzonder gemoedelijk en Westers ongeduld wordt beantwoord met “pole pole”. In het amfitheater van het Oude Fort werden na zonsondergang (19 u) films vertoond, terwijl een andere binnenplaats de plek was voor allerhande muziek. Reggea is hier om een voor mij nog onverklaarbare reden bijzonder populair. Langs de kade stonden ettelijke eetstalletjes opgesteld die eigenlijk allemaal hetzelfde verkopen; spiesjes met vis, runds- en kippebrochetten, inktvis en zowaar frieten!

Echt 'wilde' dieren zijn nog niet aan de orde geweest, want de rode colobusapen waren in mijn ogen veel te tam. Morgen wordt het plannen voor de komende weken en wellicht gaat de tocht over of langs het Victoriameer naar het zuiden. En als er daar geen wilde beesten zitten, zal ik me verzoenen met de populaire Ngorongorokrater en/of het uitgestrekte Serengetireservaat.

En ik heb meteen ook de kortste vlucht tot op heden genomen, Zanzibar – Dar Es Salaam, amper 20 minuten in de lucht!