woensdag, maart 30, 2005

Post "100"

“Een weblog is een soort virtueel dagboek”.

Met deze woorden werd enige tijd geleden onthullend geschreven over "het" fenomeen van 2004. Miljoenen mensen schrijven dagelijks aan "hun" dagboek. Ikzelf laat de hype aan mij voorbijgaan, maar maak er wel deel van uit. Vandaag zet ik post nummer 100 op mijn blog!

Leest iemand dat?
Ach, ik weet dat er lezers en lezeressen zijn (in verre en nabije uithoeken) en dat volstaat. Even dacht ik om een teller te installeren, maar die dingen vertellen niets zinnigs en bovendien zijn ze heel onnauwkeurig. Links en rechts vang ik (positieve) reacties op, sommige posts leverden (om tot op heden onverklaarbare redenen) veel comments op. Dat is aangenaam, dank u.

dinsdag, maart 29, 2005

Fictie of realiteit?

De nieuwe middeleeuwen

In 1993 schreef Alain Minc een boek met de welluidende titel “Le Nouveau Moyen Age”. Ik las het niet, maar gaf het mijn vader cadeau. Een paar jaar later kwam hij fier met het dikke boek van Bill Gates “Business @ the Speed of Thought” op de proppen. Had hij dan toch beter dat van Minc gelezen? Heeft hij het trouwens ooit gelezen?

Iedereen kent mijn afkeer voor Gates, de luchtbel die ons een dagelijkse portier ellende garandeert. En iedereen weet hoe cynisch ik de zogenaamde vooruitgang weerleg. Vandaag kreeg ik er nog maar eens een mooi voorbeeld bij.

Een groot bedrijf gebruikt MS Word en MS Excel om jaarlijks meer dan 1000 klanten te beheren en brieven te schrijven. In menig opzicht zijn kleitabletten en de oude fichebak veel efficiënter en op de koop toe milieuvriendelijker.
Ik waag mij niet aan een beschrijving van de “dossiers” en het klassement, want geen enkele lezer zal dit geloven. Een collega viel van de trap en ik werd ingeroepen om de achterstand weg te werken!

Om toegang te krijgen tot de kantoren maak ik gebruik van een gesofistikeerde “badge” die ook mijn werktijden zorgvuldig registreert. Deze ochtend diende ik de receptioniste te vragen om de deur voor mij te openen en van die uurregistratie blijkt niks in huis te komen. Ik krijg steevast “Error - Illegal card” op de display te lezen…
Ik maak me, terecht, ernstige zorgen over de storting van mijn (zuur) verdiende loon.

En dan moet ik mijn cynisme intomen?!

maandag, maart 28, 2005

Zomertijd

De nacht van zaterdag op zondag was het weer zover, de lente kwam met het zomeruur nog een stukje dichterbij. Trouwens, we hanteren het woord “zomeruur” verkeerd, het moet “zomertijd” zijn. Volg bovenstaande link om het nooit meer te vergeten.

Hiermee is de afschaffing/behoud van de zomertijd weer (tijdelijk) actueel. Een “poll” van De Standaard brengt niet veel meer aan het licht, behalve dat iets meer dan de helft van de deelnemers de afschaffing van de zomertijd verkiest.
Waarmee “polls” bewijzen dat ze ten eerste totaal nutteloos zijn en ten tweede geen democratische oplossing kunnen bieden. Want zelf dankzij die minieme meerderheid, kan het toch niet democratisch zijn dat je iets minder dan de helft van de bevolking opzadelt met een beslissing die ze niet delen.

Wat heb ik hieraan toe te voegen?
Stop met dat gekanker en geniet van de avonden!

donderdag, maart 24, 2005

Dictaturen in een democratie # 10

De dictatuur van de lompe (meestal ook domme) medemens kan pijn en vooral ergernis veroorzaken en wekt, in de rand, heel veel plaatsvervangende schaamte op. Het zijn de types die zich op straat plotseling omdraaien en zonder pardon tegen je aanlopen. Of je ziet ze aan een deur duwen, terwijl er “trekken” op staat! Tram, bus of trein stappen ze op zonder eerst de reizigers te laten uitstappen. In het grootwarenhuis rijden ze steevast met hun kar tegen je aan en bij de kassa’s hebben ze het concept van een “rij” hoegenaamd niet begrepen.

Eens ze in een voertuig plaatsnemen als bestuurder is ellende (en grote ergernis) gegarandeerd. Onder het motto ‘mijn auto, mijn vrijheid’ negeren ze niet alleen alle verkeersreglementen, maar het ontbreekt hen ook aan de elementaire hoffelijkheid. De doorlopende witte middenlijn was enkel nuttig om de arbeiders bij de aanleg van het wegdek te helpen om een gelijkmatige afwatering in beide richtingen te realiseren. Een wagen heeft dan standaard een knop om de 4 knipperlichten te laten functioneren, maar dat doe je enkel als er wagens achter jou zijn. In dubbele file staan is een persoonlijk gemak en daarbij denken ze: “als er 2 rijstroken zijn, hinder ik niemand, en anders moeten ze maar even wachten”. Geduld is niet hun grootste troef en koerswijzigingen aangeven aan eventuele achterliggende voertuigen achten ze overbodig, de anderen moeten maar uitkijken!

Afval droppen ze op de plaats waar ze het niet meer nodig hebben en als je hen attent maakt op de aanwezigheid van een vuilbak, heb je voor de groenen gestemd. Sorteren is onbegonnen werk en de zak zetten ze op straat als die vol is, want elke week komt de vuilkar wel langs. Ze leven in een vrij land en dit impliceert dat ze beslissingen mogen nemen zonder rekening te moeten houden met geldende normen of wetten. Sociaal gezien zijn het analfabeten en een beetje respect opbrengen voor anderen is hen totaal vreemd.

Als je geen gezagsdrager bent, heb je niet het recht hen op hun lompheid te wijzen en oh wee de gezagsdragers. Die krijgen ongeloofwaardige verhalen te aanhoren of nederige excuses in de aard van “het is de eerste keer” of “dat heeft niemand mij ooit gezegd” te horen.

Kortom, het zijn de types waar je het liefst van al in een grote boog rond loopt, maar meestal dringen die ongewild uw territorium binnen. En op de koop toe is het een seksueel overdraagbare aandoening!

woensdag, maart 23, 2005

't Was weer woensdag

Elke woensdag, om de 2 weken, belt ze aan. Het is dan 8 uur ‘s morgens.
Met een ochtendlijke opgewektheid wuift ze me in een flits een “bonjour monsieur” toe. Dan verdwijnt ze voor een korte verkleedbeurt naar het toilet. Even later dringt ze de keuken binnen en neemt de nodige attributen van het rek. Volgens een vast patroon gaat ze langsheen alle vertrekken van dit appartement. Verzet alle losstaande meubels, veegt sporen weg, spreidt een appelsienengeur uit en zet de dingen min of meer terug op hun plaats.
Ze drinkt de koffie die ik haar schenk vanwege “plus tard”, koud. Als alles achter de rug is, trekt ze haar warme jas aan en ik wuif haar uit “à la prochaine”. Mijn Poolse kuisvrouw is weer 30 euro rijker.

Stedenbouwkundige wordt nieuwe Vlaamse Bouwmeester

Marcel Smets werd vandaag benoemd als nieuwe Vlaamse Bouwmeester. Na een ambtsperiode van 6 jaar keert bOb van Reeth terug naar het leven als architect. Niet onverdienstelijk, want naast het selecteren van goede ontwerpers voor de overheid zorgde hij ervoor dat bouwheren “voorbeeldige bouwheren” werden. Het klinkt banaal, maar de overheid had helaas niet het imago van een goede bouwheer.

De nieuwe Bouwmeester is geen architect, maar een stedenbouwkundige, die naast hoogleraar aan de K.U. Leuven, vooral de drijvende kracht was van een nieuwe, stedenbouwkundige visie voor het Leuvense stationsplein.

Met de keuze van een stedenbouwkundige heeft de Vlaamse Overheid aangegeven dat het Bouwmeesterschap verder reikt dan architectuur. Zonder afbreuk te willen doen aan de verdiensten van zijn voorganger, is dit een goede stap vooruit.

Meer info vind je op:
http://www.vlaams-bouwmeester.be/ (vandaag nog niet helemaal up to date!).

dinsdag, maart 22, 2005

Bericht aan de consument (2)

"Het gebruik van kookpotten en -pannen met een anti-kleeflaag kan, bij hoge temperaturen, dodelijk zijn voor uw huisdieren, in bijzonder vogels."

Een verbruikersorganisatie!

maandag, maart 21, 2005

De uittocht van Charley te Brussel

…en dan beland je rond 5 uur in de ochtend in een Turks café, ergens in de buurt van het Noord en vraag je je af wat al die mensen daar zo braafjes aan die tafeltjes zitten te doen?

Palmzondag én de intocht van Christus te Brussel

In de rand van de tentoonstelling “Visionair België” in het Paleis voor Schone Kunsten (Bozar) te Brussel, heeft het Comité Wouse Ensor geëerd. Met een carnavaleske stoet werd het ontbreken van het schilderij “De intocht van Christus te Brussel” onder de aandacht gebracht.

Op palmzondag vertrok een groep uit Oostende om in Brussel, zowaar met ezel en alle figuranten uit het schilderij het Bozar te betreden. Een groepsfoto met het schilderij als basis, werd ter afsluiting van deze hilarische intocht, in de centrale hal gemaakt. Lees meer hierover op Brussel Nieuws .

Le travail c'est ta mère

De centrale lanen, vanaf de Anderlechtse poort tot aan het Noorstation, werden zaterdagnamiddag ingenomen door een kleurrijke stoet. Onder begeleiding van luide muziek passeerden de betogers (groen en rood waren de hoofdtonen) vreedzaam langs mijn raam. Dat het een bloedernstige demonstratie betrof, kon je moeilijk afleiden aan de rommel die de geschatte 50.000 deelnemers achterlieten. Gelukkig heeft deze stad een efficiënte reinigingsploeg, “Net Brussel/Bruxelles Propreté”, die de laatste demonstranten letterlijk op de hielen zat, om in een mum van tijd, alle sporen weg te wissen. Gedurende een klein halfuur was het bijzonder stil op straat, nadien nam de gewone gang van zaken het weer over.

Meer dan 20 buitenlandse delegaties en vakbondsmilitanten uit heel België gaven hun eisen te kennen voor meer werk, een sociaal Europa (tegen de richtlijn Bolkestein en “Lissabon”!), meldde de radio om 16 uur. Deze eisen waren me ontgaan.
Iets na de middag had ik zowaar communistische vlaggen opgemerkt en een Italiaanse, socialistische delegatie, uit Trieste. De witte sector ontbrak op deze betoging en bij mijn weten zijn het toch zij die steevast ijveren voor meer jobs en een socialer Europa!

Net zoals bij de anti-Bush betoging, een maand geleden, dreigt alles op één hoopje gegooid te worden. Probeer het dan maar allemaal te begrijpen.

Na de betoging zag je kleine groepjes betogers door de stad slenteren, wellicht een beetje hopeloos op zoek naar gelijkgestemden om vanuit het station de trein huiswaarts te nemen. Bij valavond zag ik aan de gevel van een appartement nog een groot doek hangen met de tekst “le travail c’est ta mère”. Ik heb nog niet de kans gehad om haar hierover te interpelleren.

woensdag, maart 16, 2005

Lente

Iets meer dan 5 maanden geleden is het allemaal begonnen op deze blog met “Herfst”. Na 6 maanden zomer in Azië en een zonovergoten augustus in België bleek ik genoeg weerstand te hebben om de donkere maanden door te komen.
Vandaag deed de lente zijn intrede en niemand was daar treurig om. Op de radio werd dat gevoel bevestigd, ook al is er maar sprake van een effectieve lente vanaf 21 maart, deskundigen weerleggen het en suggereren 1 maart als begin.
Opmerkelijk veel volk op straat en het was even zoeken naar een vrije tafel op de terrassen. Uiteindelijk zijn we op het Muntplein iets gaan drinken tussen scholieren, bejaarden, zakenlui en een steaketende dame (om 16 uur!).
Gisteren was het al behoorlijk zonnig, vandaag gaf de thermometer 20 graden aan. Ontegensprekelijk de lente dus. En wie durft me tegen te spreken?

dinsdag, maart 15, 2005

Baby, the Stars shine bright

Gekleed gaan zoals in de hoogdagen van de rococo aan het hof van Versailles? Het spreekt ons bijzonder weinig aan, al hebben we veel respect voor de geschiedenis. Kostuumfilms kunnen de kritische filmliefhebber ook niet echt boeien, maar dit is een uitgesproken Westerse benadering. Vergis u niet, in Japan is het voorlopig nog een randverschijnsel, niet onbelangrijk, maar vooral uiterst reëel.

Wat in eerste instantie een vertoning van een wat bizarre film leek te zijn in het kader van het BIFFF, liet een heel actueel thema uit de Japanse samenleving zien. Kamikaze Girls, een film van Tetsuya Nakajima, is in dat opzicht al meer dan een aanrader. Je kan de smaakmakende trailer op de bovenstaande site bekijken.

Aziatische films maken gebruik van een zeer rijke beeldentaal en dat is in deze film niet minder. Zonder dogma’s krijg je alles behalve statisch beelden, soms op de rand van het kitscherige, maar vooral ver weg van het hyperkinetische MTV-beeld. Verfrissend!

Lees een diepgaande recensie waarin de context van deze film goed geplaatst wordt en laat vooral niet na om de links naar uiteenlopende (Japanse) sites te volgen. Click door naar de wondere wereld van Baby*the*Stars*shine bright !

maandag, maart 14, 2005

Een virtuele assistente

Gelezen op “en nu even ernstig”, De Standaard online (10 maart) en uitgetest op haar deugdelijkheid. Ze is bijzonder charmant en zeer diplomatisch in het beantwoorden van niet-IKEA vragen.

Doe zelf de test: Anna, de IKEA assistente

woensdag, maart 09, 2005

Groene ergernis, of het dogma van de ecologie

De wijze waarop vandaag alles in het teken staat van groen, is alles behalve redelijk. Vooral de basis van deze verzuchting, wekt vragen op. De beste vergelijking kunnen we vinden in de manier waarop we, op bijna identieke wijze, omgaan met veiligheid. Jeanette Winterson verwoordde het in “Kunst & Leugens” (1994) als volgt: “Er is tegenwoordig zo veel veiligheid in de wereld dat veiligheid de voornaamste bron van gevaar is geworden.” Of, er wordt vandaag zoveel over groen gepraat dat we dreigen te verzuipen in dat groen waarvan we de herkomst niet (meer) kennen. Groen wordt op alle niveaus vaak ten onpas gepromoveerd tot prioriteit nummer één. Helaas ontbreekt het aan diepgang, want groen wordt slechts in 2 dimensies voorgesteld. Vraag het aan elke deskundige ter zake en die zal groen in 4 dimensies zien!

We proberen onszelf continue op een zeer christelijke wijze te ontdoen van een (individueel of collectief) schuldgevoel door milieubewust te denken. Alle middelen worden gebruikt om ons zo milieuvriendelijk te laten consumeren. Consumentenverenigingen en milieuorganisaties vormen samen de koplopers om met wetenschappelijk onderbouwde studies alle mogelijke, negatieve effecten aan te tonen, maar slagen er niet in om degelijke oplossingen te suggereren. Dat is ook redelijk logisch want zij vormen de “oppositie”. Hun bestaansredenen zouden wegvallen als ze ook oplossingen voorstellen.

Ons leefmilieu staat, vanuit die christelijke traditie, ten dienste van de mens en er is nooit iemand die het tegendeel beweerde. De mondiale overbevolking, alweer het resultaat van een christelijke traditie, is in wezen de oorzaak van alle problemen. Hoe goed we het ook voorhebben met onze christelijke waarden en het aanpassen naar redelijkere normen, de wereldproblemen zijn grensoverschrijdend. In alle eerlijk zullen we moeten toegeven dat onze schaarse inspanningen om het goede voorbeeld te geven, maar die spreekwoordelijke druppel op een hete plaat zijn. Trouwens, die zogenaamde inspanningen zijn niet om fier over te zijn, want de concrete cijfers liegen niet; we slagen erin om ons afval te sorteren, maar bij de eindafrekening produceren we meer dan voorheen. We geloven dat alle wagens individueel minder uitstoot produceren, maar de optelsom maken we niet. Weerom sussen we dat geweten met goede voornemens en daarmee houdt het op.

Er zijn een aantal wantoestanden die snel opgeklaard moeten worden. Met name de vulgarisering van de wetenschappelijke studies. Die laatste moeten ons aantonen hoe slecht het wel is en verzwijgen meestal dat onze positieve houding maar heel gering kan bijdragen tot een herstel van het verloren evenwicht. In de meeste gevallen beperken ze zich tot het in stand houden van de huidige wanverhoudingen. Eigenlijk zou men stappen verder moeten gaan en de oorzaak aantonen en hiervoor een aantal oplossingen bieden. Maar dit is politiek zeer gevaarlijk en de publieke opinie is er ook niet klaar voor om zulke verhalen te horen. Laat staan dat er een bereidheid gevonden wordt om eraan mee te werken. Onze vervuiling- en uitstootproblemen zijn rechtstreeks het gevolg van onze permanente consumptiedrang en dat willen we niet opgeven.

De benadering van groen in onze leefomgeving steunt te vaak op het bestrijden van negatieve symptomen en vertrekt vanuit een negatief beeld van de huidige toestand. Eigenlijk is dit alles behalve een progressief vertrekpunt en ik begin de groene beweging als een behoudsgezind bolwerk te zien. Behoudsgezind wordt gekenmerkt door een structureel wantrouwen ten opzichte van elke vernieuwing of evolutie. Op een ogenblik dat men in aanverwante disciplines al het mogelijke doet om de ruimtelijke kwaliteiten te optimaliseren en de vierde dimensie (tijd) in alle projecten een betekenisvolle plaats krijgt, volstaat het dat groen een meetbare lengte en breedte heeft. Liefst zo getrouw mogelijk en zoals we het kennen. In groen dulden we geen excessen of experimenten. Helaas stelt de publieke opinie zich tevreden met dit vlakke groen en wil het eigenlijk niks nieuws.

Verweg van de saaie wetenschappers zijn er andere deskundigen die volop bezig zijn met het uitwerken van nieuwe modellen om projecten op te zetten die wel een toegevoegde waarde hebben. Projecten die ondersteund worden door vernieuwende principes, gebaseerd worden op verplaatsbare, natuurlijke processen en vooral rekening houden met de verwaarloosde dimensies. Indien we op een constructieve wijze willen bijdragen aan de verbetering van ons leefmilieu, moeten we open staan voor vernieuwing en ons een positieve instelling aanmeten. Ecologie heeft te lang met een waarschuwend vingertje de mensen op de vingers getikt. De gevolgen zijn merkbaar, maar gelukkig niet onomkeerbaar.

dinsdag, maart 08, 2005

Veel vrouwenstemmen

Een update van de concertagenda dringt zich op. Heel veel vrouwen, af en toe eens een man.

13/3 – Laura Veirs ♀ – Botanique
22/3 – Botanica ♂ – Botanique (op 23/3 gratis in Vooruit Kafee om 23 uur)
6/4 – Feist ♀ – AB
7/4 – Einstürtzende Neubauten ♂ - AB
20/4 – Ane Brun ♀, Mary Lorson ♀ & Saint Low en Sergeant Pepper ♂ - Handelsbeurs
23/4 - Marike Jager ♀, Martha Wainwright ♀, A Girl Called Eddy ♀, Mia Doi Todd ♀ en Kathleen Edwards ♀ – Handelsbeurs
25/4 – The Kills ♀ + ♂– ABBox
2/5 – Great Lake Swimmers ♂ – Botanique
14/5 – Cake ♂ - Botanique

maandag, maart 07, 2005

Dictaturen in een democratie # 9

Voor de dictatuur van de baksteen waren het hoogdagen, de 46ste editie van Batibouw (uw jaarlijkse afspraak op het feest van het bouwgebeuren!) sloot gisteren de deuren met 10% meer bezoekers. Niet minder dan 350.000 bezoekers schuimden de standen af van meer dan 1000 exposanten. De gunstige financieringsvoorwaarden zullen het allemaal nog een extra impuls gegeven hebben om menig jong, Vlaams koppel met bouwprojecten of –plannen naar Brussel te lokken. Het Autosalon scoort wellicht hoger, maar daar is niet elke bezoeker een potentiële koper. Batibouw bezoeken doe je niet voor je plezier, het is van moeten!

De marketing (herinner u een eerder gespotte dictatuur) doet duchtig mee. De volgende titels en bijhorende slogans uit een Vlaamse krant dwingen iedereen om mee te lopen in zogenaamde nieuwe trends:

- “Keuken moet praktisch en degelijk zijn” (De Vlaming mag dan dromen van een ruime designkeuken, in de praktijk hecht hij vooral belang aan functionaliteit en degelijkheid tegen een goede prijs.)

- “Badkamers om van te dromen” (Als geen andere plek in huis heeft de badkamer de voorbije vijftig jaar een revolutie doorgemaakt. Van onbestaande - wassen gebeurde vroeger in de tobbe, het toilet bevond zich op de koer - werd ze een van de belangrijkste ruimtes in een woning. Synoniem voor lichaamsverzorging, verwennerij en genieten.)

- “De opkomst van de dressing” (De dressing wordt een belangrijk onderdeel van de woning. Ook wie een klein budget en minder ruimte heeft, kan een aparte kleed- en kastruimte in zijn huis voorzien.)

- “De warmte van een echte houten vloer” (Zowel bij nieuwbouw als renovatie zijn houten vloeren populair. Hout wordt vooral gekozen omwille van de warme uitstraling.)

- “Lichtadvies is geen luxe” (Halogeenspots, LED's, wandarmaturen, staande lampen. Eén huis kun je op tientallen verschillende manieren verlichten. Maar hoe maakt een mens in godsnaam de juiste keuze? Het advies van specialisten is geen overbodige luxe.)

- ...

Vastlopen ware een betere woordkeuze, want de slogans zijn zo hol. Al die lifestyle-toestanden dwingen ons om veel te duur te bouwen en te wonen. Een veel te dikke Paul D’Hoore zat zondagavond samen met Marino Keulen en de uitzending liet heel even iets anders zien. Een architect (bekijk vooral de site in esperanto!) uit het Gentse bouwt al jaren stalen huizen. Niets nieuws, want in België werd een experiment om goedkope stalen woningen te prefabriceren in de nadagen van Expo ’58 vooral door de Vlaming afgewezen. Dat beide heren in de uitzending helaas niet even dieper hierop ingingen is wraakroepend. Blijkbaar is er geen ontkomen aan, die baksteen in de maag moet eruit, liefst op Vlaamse bodem!

donderdag, maart 03, 2005

Waar staat de koffie ?

Zo'n vrijdagavond, gegarandeerd 1 keer per jaar. Eerst de receptie en dan even dat café in de stad. Hij komt niet zo vaak naar hier, maar als hij komt, kan hij het niet laten even de bloempjes buiten te zetten. En dat doet hij nooit alleen. Ik ben heel volgzaam en nieuwsgierig, dat helpt. Een nachtelijk rit naar de koningin der badsteden waagt hij niet. De zetel in mijn living is al een beetje naar zijn lichaam gevormd.

Na die receptie, afspraak in de keet die maar 3 avonden per week open is, waar de heren aan de ruit plakken en telkens opnieuw zie ik hem even twijfelen. Ik herinner hem aan die ene keer toen het bijna ochtend werd en we daar verzeild raakten. Het gaf hem opeens de moed om zich door die mannen te wringen. Gelukkig krijg ik aanzienlijk meer manoeuvreerruimte in dit soort gelegenheden, ik weet nog steeds niet waarom.

Hij is al een uur wakker als ik het gerommel in de keuken als een signaal ontwaar. Op mijn gsm staat één ongelezen bericht. Ik lees: “waar staat de koffie?”. De afzender is hij! Met slaperige ogen lees ik het nogmaals en identificeer hem als afzender. “Let er niet op, ’s ochtends ben ik nogal verward” is zijn enige repliek.

We drinken koffie, echte koffie. Hij leest de krant van gisteren. En dan besluiten we om de zon op te zoeken. Een terrasje in het centrum. De zon schuift te snel weg. Zijn vers geperst fruitsap is op, mijn biertje nog niet, de zon straalt aan de overkant. Het is bijna middag in deze stad. Een kus op de wang en hij vertrekt naar die koningin. Ik dwarrel huiswaarts …
Een gedenkwaardig moment staat in ons gemeenschappelijk geheugen gegrift.
Mannen weten waarom.

woensdag, maart 02, 2005

Twee mannen en een doos

De trein is altijd een beetje reizen,
een wandeling door de stad houdt altijd verrassingen in zich.

Ik wandel van het station naar het grote plein, in mijn geboortestad. Ik verheug me op die ouderwetse fotowinkel en de speelgoedwinkel onderweg. En eigenlijk wil ik geen verrassingen.
Even voorbij het stationsplein, bij dat oudewijvencafé, staat een man met een grote doos. Hij kijkt me recht in de ogen en ik lees zijn wanhoop. “Mijnheer, kun je me helpen?” Of ik hem even wil helpen de doos tot aan zijn voordeur te dragen. Hij heeft er al bijna 2 kilometer mee gesleurd en zijn krachten zijn op.
Ik kijk even naar die omvangrijke doos en lees dat er een TV-toestel in zit. “Een speciale actie?”
Zijn toestel had het gisteren begeven en vandaag stond er een belangrijke match op het programma. Hij kan niet echt zonder die sport op televisie.
We zijn al een eind opweg als ik hem vraag waarom hij niet zo’n platte TV gekocht heeft, dat zou toch minder sleuren zijn. Die dingen zijn nog behoorlijk duur, wist hij mij te vertellen.
Dan maar opperen welke vervoersmiddelen hem hadden kunnen helpen. De tram kon niet, want de doos kreeg hij niet door die smalle deuren. De bussen rijden zeer onregelmatig. “Een taxi?” Jamaar, dan was de koop ook niet meer een koopje.
Met regelmaat wisselen we van kant, want de doos blijkt zwaarder te zijn dan ze eruit zag.
“Wat is jou favoriete ploeg?”
Ik tover mijn jokerkaart boven en deel hem mee dat ik al jaren geen TV heb, en nog nooit het gevoel heb gehad “iets” te missen.
Stilte.
“’t Was een koopje, nog geen 300 euro mét een ingebouwde dvd-speler!”
Mijn kaarten zijn op!
Aan zijn adres gekomen bedankt hij me voor bewezen diensten. De laatste 20 treden redt hij zelf wel en als hij mij zou tegenkomen op café, krijg ik een pint als beloning.

Ik zie hem al in zijn zetel, in slip en Marcelleke, kijkend naar vieze filmpjes…op de dvd.
En die gast betaalt mij nog een pint op café! Hoe zou ik die herkennen?

Altijd kouder buiten

‘t Zijn barre tijden: de koude slaat om je oren, de dagen zijn nog veel te kort en de aanbiedingen naar zonnige oorden zitten vol addertjes onder het immergroene gras. Kortom, een mens komt zijn huis niet uit.
Alhoewel, de concertagenda van de afgelopen dagen bleek overvol te zitten.

Hartverwarmend…


Maandag, 21 februari

Duyster bestond 5 jaar en voor de gelegenheid hadden ze de AB ingepalmd. Niet zomaar een avond, maar een meer dan avondvullend programma. Lees het allemaal na op
http://fuck-the-universe.blogspot.com/2005/02/low-live.html


Dinsdag, 22 februari

De Gentse Handelsbeurs had de voorziene zitplaatsen afgezworen en resoluut omgetoverd, vanwege de grote belangstelling, tot staanplaatsen. Uiteraard een betere manier om van The Dresden Dolls te kunnen genieten.
Lees een kritische beschouwing op
http://bewegendebouwkunde.blogspot.com/2005/02/vrouwenstemmen-bis.html


Woensdag, 23 februari

Bright Eyes in Tivoli, Utrecht (uitverkocht!).
Ja, er zijn gekken die niet zonder kunnen en ik beken! Ondanks het feit dat de Nederlanders hun bek niet kunnen houden, was het een meer dan geslaagde avond. “I’m wide awake, it’s morning” werd bijna integraal gespeeld, en hoe? Krachtig, strak en bijzonder zuiver.
Oberst is een zware verslaving, mijn collectie bevat alle cd’s van 1998 tot en met 2005, zowaar 5 parels. Of om het met zijn eigen woorden te zeggen: “to love and to be loved, let’s hope that’s just enough”!


Dinsdag, 1 maart

The Gnomes en Adam Green in de Botanique.
Het voorprogramma stond meer dan stevig op zijn poten. Stuk voor stuk goede muzikanten en fijne nummers. Dat bleek voor Adam Green geen toevalstreffer, want zij ondersteunden hem tijdens zijn eigen set. In een vorig leven de zanger van Moldy Peaches en destijds goed voor amper 50 concertgangers, was het deze avond anders. Wellicht gehyped door een nationale zender en een irritante Franstalige tegenhanger, want de zaal zat vol met provincialen. Green maakte er eerst een potje van, maar uiteindelijk bleek het een onderhoudend spectakel. Op de rand van kitsch wist hij het publiek te vermaken, mezelf incluis. Na een eerste bisronde die meer weg had van “wat willen jullie nog horen”, werd het orgelpunt een geslaagde cover van niemand minder dan The Velvet Underground. Met mijn Bota-kaart had ik nooit zonder gekund. Voor herhaling vatbaar!

Mij hoor je alvast niet (meer) klagen.