dinsdag, november 30, 2004

Witloof in hesprolletjes

Het was allemaal snel geregeld dankzij de moderne technologische middelen die we vandaag hanteren alsof het nooit anders geweest is. “Kom zaterdagavond naar Diepenbeek” had Ronny me gezegd.

Op het keukenaanrecht lag “Ons Kookboek” open op pagina 910. Ik zag hem vakkundig de bechamelsaus maken, de witloofstronkjes in de sneetjes ham rollen en rijkelijk overgieten met de saus en het geheel bestrooien met de gemalen kaas.

In afwachting van de andere gasten, kregen we een romige witloofsoep geserveerd (Ons Kookboek, pagina 210). Die andere gasten kregen dezelfde soep geserveerd en konden maar niet raden wat de ingrediënten waren. Tot de Duitse moeder “Cichorei” uitriep. Opeens moest ik denken aan “Zoont menzion zie waar”.

Alles werd rijkelijk overgoten met een Duitse rode wijn (ik was vergeten dat ze niet alleen die ellendige Liebfraumilch op hun actief hadden) en diepgaande conversaties. Op de nachtelijke terugweg kon ik me alleen herinneren dat dit de beste witloof in hesprolletjes waren die ik ooit at, zo perfect gepeperd.

Dictaturen in een democratie # 4

De dictatuur van veiligheid slaat angstwekkend om zich heen. Je kan geen dagblad meer openslaan of ze hebben het erover. Je leest er hoe belangrijk veiligheid wel is voor het collectief welzijn, hoe er met man en macht gewerkt wordt aan een veiligere maatschappij. “Van zodra veiligheid onze grootste bekommernis wordt, is het ook het grootste gevaar” las ik in ‘Kunst en leugens’ van Jeanette Winterson. Jeanette slaat nagels met koppen!

We vaarden tussen de rotsen van Halong Bay, Vietnam, toen Chris, een gepensioneerde Engelsman, zei dat de wagens vroeger zo veilig waren dat je geen veiligheidsgordel diende te dragen. Ook het dragen van een helm was toen voor motorrijders niet denkbaar. Moeders mochten zelf roken en drinken tijdens hun zwangerschap!
We zaten op een open boot, de reling was ooit een slap koordje, maar door de tijd vergaan, de reddingssloepen werden ooit geplaatst, maar hadden een nuttigere bestemming gekregen, het vaartuig was wellicht niet eens zeevaardig. Tegenwoordig zie je fietsers rijden met een soort fruitmand op hun hoofd, dragen ze net dezelfde vestjes als die mannen van de vuilkar en aan hun arm hebben ze een eenzijdig pinklicht hangen. “Slaan die altijd linksaf”, merk ik op?

Gisteren las ik in het magazine van een consumentenvereniging dat de moderne wagens niet veilig zijn voor zwakke weggebruikers. Is dat ooit de bedoeling geweest, vraag ik mij dan af? Het magazine staat vol met zulke onzin en in bijna elk gesprek met ‘wat heet een fatsoenlijke burger te zijn’ komt het onderwerp veiligheid als een sluipend gif aan bod. Die bekommernis om veiligheid is echt ziekelijk en totaal ongepast.

“Je ziet het verkeerd” hoor ik een ietwat oudere man zeggen, “het heeft allemaal te maken met het afschuiven van verantwoordelijkheid”. “Gaan ze dan echt voorbij aan de essentie van die zogenaamde veiligheid” vraag ik. “Natuurlijk”, beaamt hij.
Val nu dood, denk ik. Al die maatregelen om ons het leven ingewikkelder te maken, die ellendige veiligheidscoördinatoren die enkel uit zijn op een royale commissie, die nutteloze risicoanalyses. Ben ik nu echt zo ouderwets dat ik het niet begrijp?

Als de graad van veiligheid omgekeerd evenredig is aan de intensiteit van genot, kies ik voor het geluk!

Movy Club

Een minuscuul afdakje, met de vertrouwde vorm van een oude cinemaluifel, was het enige herkenningspunt aan de straatzijde. Achter de glazen toegangsdeur brandde zowaar 1 klein peertje. "Is dat het?" vroeg ik aan mijn chauffeur van dienst. "Als ze nu maar die film spelen" was zijn twijfelende bevestiging.

Binnen, in het halfduister, stond een wat oudere man die je meteen 30 jaar terug in de tijd dwong. Zijn brilglazen waren 'confituurpotten' en zijn kledij had iets aristocratisch. Hij sprak Vlaams met een overduidelijk Duits accent, wellicht geleerd tijdens de oorlog. We werden verzocht even te gaan zitten, terwijl hij de apparatuur in gereedheid zou brengen. Het was de laatste avond dat "Goodbye Lenin" gedraaid werd in de Movy Club, na 23 weken op de affiche te hebben gestaan.

Een tiental minuten later kwam de heer naar beneden en zij dat alles klaar stond voor de projectie. Hij verdween langs een kleine deur en knipte het licht aan boven de kassa. Zonder wijziging van attributen nam hij plaats achter de kassa en inde de ticketprijs van 4,70 euro per persoon. Voor dat geld kreeg je een ticketje met een oppervlakte van 4,7 cm². Hij apprecieerde het dat we met gepaste munt betaalden, knipte het licht van de kassa uit en ging ons voor naar de grote zaal.

“Een geklasseerde zaal” vermeldde hij met oprechte fierheid, en dan “jullie zijn alleen deze avond”. Ik zag een mannequinpop zitten op de achterste rij, maar die telde niet mee. We namen plaats in het midden van de grote zaal, ik telde ongeveer 10 rijen van 20 zetels. De onderlinge afstand tussen de rijen was een megalomane 3 meter. Het licht werd gedimd, de plafondventilatoren draaiden in de laagste stand, het was berekoud.

Het was de perfecte setting voor deze film; het verhaal van een Oost-Duitse dame die net voor de val van de Berlijnse muur in coma terecht komt en bij het ontwaken niet mag “schrikken”. Zoonlief en dochter, bijgestaan door een werkcollega, stellen alles in het werk om het ‘oude’ beeld te handhaven. Ze maken geen fouten.
Tot moeder op een dag de straat op gaat en geconfronteerd wordt met nieuwe huurders (uit West-Duitsland) in het gebouw. De televisie draait geënsceneerde nieuwsberichten, maar het aftakelen van buurmannen ontgaat haar. Confituur, honing, koffie en augurken worden overgeheveld in de oude recipiënten. De Trabant zal eindelijk eerstdaags geleverd worden. Tot de enige Oost-Duitse kosmonaut wordt president. Hilarisch!
De eindgeneriek loopt nog even door als we op straat staan. Het duurt nog een aantal glazen bij Mama Lambiek in Sint-Gillis voor we weer op temperatuur zijn. Om half twee belt Jan, “zeg waar zitten jullie?”. “Heel ver weg!”

maandag, november 29, 2004

Stilte

Er werd 4 dagen niets gepost.
Niet omdat er geen waarneming was, integendeel.
De verwerking blokkeerde evenmin, de verhalen zijn geregistreerd en rijpen.

donderdag, november 25, 2004

Perfectie...

They say that heaven is like TV
A perfect little world
that doesn't really need you

And everything there
is made of light

And the days keep going by

Uit: ‘Strange Angels’ – Laurie Anderson

woensdag, november 24, 2004

Jongens en vliegtuigen

De tram bereikte deze ochtend de eindhalte toen ik boven de huizen een vliegtuig waarnam. Op een onmeetbare, maar toch waarneembare afstand, iets hoger en veel verder, merkte ik nog een vliegtuig op. En toen zag ik opeens dat de piloten boven Evere een waar spoor achter lieten. Zouden ze het deze ochtend afgesproken hebben om er een kunstwerk van te maken? Zover mijn oog reikte, zag ik die lange witte strepen, net krijtlijnen op een hemelsblauw bord, kriskras door elkaar.
De tramconducteur moest me even aanmanen het voertuig te verlaten en herhaalde door de luidsprekers “Terminus, eindhalte”. Ik heb nog een kwartier naar de lucht staan kijken. Allemaal witte lijnen, de ene al scherper dan de andere. Wellicht het resultaat van de laatste 2 uren opstijgende vliegtuigen vanuit het nabij gelegen Zaventem en een uitzonderlijke windstilte. Met bijna kinderlijk ontzag heb ik naar dat kunstwerk staan kijken.

Een paar uur later heb ik nog even door het raam gekeken, maar de blauwe lucht was verdwenen en de mooie strepen hadden niets meer van hun schoonheid overgehouden, het waren banale wolken geworden.

Ooit woonde ik niet ver van de luchthaven van Kopenhagen en elke avond was het een waar festijn om al die landende vliegtuigen te ‘spotten’. We zijn ook eens met een aantal vrienden aan het einde van de startbaan gaan staan en dan vliegen die enorme machines scheerlings over je heen. Pas dan besef je hoe groot die dingen zijn.

En als je naar Frankfurt rijdt, doorkruis je zowaar de luchthaven. Elke keer opnieuw verlaat mijn blik het saaie asfalt van de autosnelweg en kijk ik met ontzag naar de vliegtuigen die in de lucht hangen. Meestal zie je er wel 5 op een rij, met een minimale tussenafstand, hangen in de lucht. Indrukwekkend!

Ik heb een onlosmakelijke band met vliegtuigen en ik wil het, gelukkig, nooit afleren.

Existentiële wiskunde

De graad van traagheid is recht evenredig aan de intensiteit van herinnering. De graad van snelheid is recht evenredig aan de intensiteit van vergetelheid.

Uit 'De traagheid' van Milan Kundera

maandag, november 22, 2004

Herkenning

Waarom zijn sommige volwassenen zo vertederd wanneer ze kinderen zien die zich als volwassenen gedragen?

zondag, november 21, 2004

Formulier op wielen

Het kon niet uitblijven en nu zie je de grote reclameaffiches waarop Citroën zijn nieuw model aanprijst, de “C4”. Het wordt wellicht niet de gedroomde bedrijfswagen die de marketinglui van het merk zichzelf voorhielden. “Ge moogt uwen C4 gaan halen!” Hahahahaha. Alle accountmanagers van het land hebben er weer een hoogstaande grap bij.

vrijdag, november 19, 2004

Thomas is geboren

Gisterenochtend las ik het in een kort berichtje en 's avonds kreeg ik de details. Mijn neefje Thomas is het kersverse zoontje van mijn zus Sonia, die in Auckland woont. De "kleine" werd in alle vroegte down under geboren en woog 2,880 kg. Moeder en kind stellen het wel.
Ik ook trouwens, want meteen is een last van mijn schouders gevallen. Mijn zus heeft ervoor gekozen Thomas haar eigen naam te geven en dus zet hij, zonder er erg in te hebben, ons "geslacht" verder. Het was me opgevallen dat ik de nacht voordien zo vredig geslapen had, maar nu weet ik waarom. Dank u Thomas!

donderdag, november 18, 2004

Bomen

In de tuin staan een schijnbeuk en een Japanse esdoorn vredig naast elkaar.
Niet meteen de meest geslaagde combinatie, behalve nu in de herfst.
"Waarom bloos je zo?" vraagt de schijnbeuk.
"Zwijg, je hebt precies de geelzucht!" repliceert de esdoorn snedig.

woensdag, november 17, 2004

Dictaturen in een democratie # 3

De dictatuur van de jonge vaders maakt zich meester van de werkvloer en ver daarbuiten. Jonge vaders, wie zijn ze, wat drijft hen, denk ik in alle rust. Toen ik een boreling was, telde mij vader amper 25 levensjaren. Vandaag zijn jonge vaders minstens 10 jaar ouder!

Jonge vaders hebben geen rust; ze hebben slapeloze nachten, fruitpappende ochtenden, weerbarstige maxi-cosy’s, onverdraagzame moeders in de file, begriploze crèchetantes en een scheefzittende das als ze iets over negen aankomen op kantoor.
“De kleine was weer lastig deze ochtend” krijg je dan als verontschuldigend excuus. “Uw” kleine, die heeft minstens 50% van uw slechte eigenschappen, dus niet verwonderlijk, denk ik dan.

Tijdens de lunchpauze wisselen de jonge vaders hun ervaringen uit. Hoe handig een monovolume wel is, in vergelijking met een 3-deurs. Ze ontkennen niet dat de bevestigingspunten voor de kinderstoel hen rugklachten bezorgde. De geur van geplette bananen doet hen elke ochtend opnieuw kokhalzen, maar het is zalig om “ze” te zien groeien.
Hun nachtrust ligt overhoop, ze hebben ongetwijfeld geen bevredigend seksleven meer (maar zwijgen daar wijselijk over in alle talen), de orkaan van het jonge vaderschap richt een ware ravage aan op hun designmeubelen, ze worden grijs of verliezen hun haren.

De laatste culturele manifestatie die ze zich nog kunnen herinneren was een familie-uitstap naar museum in de grote stad. Helaas kunnen ze zich de naam van de kunstenaar niet meer herinneren, want de buggy blokkeerde. De kroeg en hun vrienden hebben ze, hoezeer het hen ook spijt, al niet meer gezien sinds de geboorte. Het laatste boek dat ze lazen was een geschenk van hun schoonmoeder en de recentste cd die ze zich zelf aanschaften was de nieuwe van dEUS. Ze lezen de krant ‘diagonaal’ en de nieuwsberichten bekijken ze met de “kleine-die weer-wakker-werd” op een nachtelijk uur in herhaling. Kortom, ze weten niet hoe de wereld draait en gaan nu kinderen opvoeden!

Bijzonder opmerkelijk is dat je bijna nooit de echte voornaam van hun kind te horen krijgt, steevast gaat het over “de kleine” of “onze” kleine (een collectieve misdaad?). Heeft die ellende dan echt geen naam?

En dan denk ik aan een jonge vader in spe, die me continu herhaalde “Ik word vader, maar jij kan dat niet begrijpen”. Ik doe verdomme alle moeite van de wereld om “het” te begrijpen, maar jonge (of aanstaande) vaders zijn alles behalve behulpzaam in die materie.

Ode aan Robin Proper-Sheppard

Robin is een man naar mijn hart: zeer gemoedelijk en uiterst joviaal. Een Engelsman die eruit ziet als 13 in een dozijn, en dan toch weer niet. Gisterenavond in de AB (Ancien Belgique) kreeg hij het onvoorwaardelijk enthousiasme van een bijna uitverkochte zaal (goed voor 2000 man!). De Marokkanen die kaarten op straat verkochten, waren beter eens binnen gaan zien. Helaas kan je geen muntthee bestellen aan de toog.

De set die Sophia bracht was gelijkaardig aan die van enkele dagen voorheen (Gebaude 9 te Keulen 11/11/2004). Voor mij was het dan ook een aangename vorm van herkenning. Maar België, en Brussel in bijzonder, zijn hem genegen. 3 jaar geleden was het vallen of opstaan; ‘De Nachten’ hebben hem (en ons) gered! Sla die bijzondere CD onmiddellijk in.

Ik heb nadien mijn nummer 2471 van de op 3000 exemplaren uitgegeven “Collections : One” laten signeren en die krijgt een ereplaats. “Oh yeah, Köln was more rock’n’roll, but tonight was great” liet Robin zich nog ontvallen.
“Let’s not talk about alcohol consumption, let’s just drink” waren zijn niet mis te verstane woorden.
Of wat dacht je van “Every time I fall in love, I feel so depressed”. De muziek gaat door merg en been en laat diepe sporen na, maar heelt ongelooflijk goed. Met een echt stringkwartet kreeg de muziek nog een extra dimensie, ik kan het niet echt uitleggen, helaas.
Ga maar eens naar de site
http://www.sophia-music.com/ en geniet onbeperkt.

Poëtisch verzoek # 2

Elke ochtend opnieuw
Komt de werkelijkheid me tegemoet
En fluistert in mijn oor
Moet jij niet gaan werken

Elke ochtend opnieuw
Moet ik zoete dromen inruilen
Tegen harde realiteit
Moet jij niet opstaan

Elke ochtend opnieuw
Verlekker ik me op Braziliaanse koffie
En zachte chocoladekoeken

Elke ochtend opnieuw
Overvalt me het heerlijk gevoel
Dat ik nog uren wil blijven liggen


(Nu nog iemand vinden die het op muziek wil zetten
Dan iemand zoeken die het mooi kan inzingen
Een hyperkinetische marketingboy aanspreken
Die voor mij een contract kan versieren
En dan kan ik de royalty’s incasseren…en tellen)

dinsdag, november 16, 2004

Logica

Uit recent onderzoek blijkt dat 75% van de chauffeurs andere zaken doet tijdens het autorijden.
Denken die dan aan autorijden tijdens het uitvoeren van andere taken ?

Verwarring

Vrienden vragen me wel eens hoe ik het met zo'n creatieve opleiding volhoud in zo'n saaie werkomgeving. "Dankzij mijn creativiteit!" antwoord ik.

maandag, november 15, 2004

Dictaturen in een democratie # 2

De dictatuur van de dwangmatige persoonlijkheid herken je snel bij personen die te perfectionistisch ingesteld zijn. Een verzorgd uiterlijk is hun handelsmerk, maar ondanks dit verfijnd voorkomen blijven het ‘grijze’ muizen.

Hun leven is helemaal niet saai, het is georganiseerd.
Het ordenen is niet neurotisch, maar praktisch.
Het onder controle houden van elke handeling heet niet obsessie, maar comfort.
Hun gierigheid is gestoeld op voorzienigheid.
Wetten en regels dienen gerespecteerd te worden.
Lijstjes maken zijn een doel op zich, het zijn geen hulpmiddelen voor een aftakelend geheugen.
Eten doe je niet omdat je honger hebt, maar omdat het etenstijd is.
Stofzuigen doe je niet omdat het vuil is, maar omdat het al een week geleden is.
Chaos is vunzigheid.
Slapen doe je het best in je eigen bed.

Hotel Dalmacija in Mayen

Een extra dag in Duitsland, op zoek naar de Eiffel. We belanden na veel omwegen (het slapende Köningwinter, het pittoreske Linz en een korte boswandeling) in Mayen. Het is vrijdagavond en al vroeg donker. De familie Mikulic ontvangt ons met slavische gastvrijheid in hun hotel. We zijn wat moe van de gezonde lucht.
Rond 8 uur nestelen we ons aan tafel, kiezen resoluut voor de specialiteiten van het huis, verdrinken de regen en de kou met een smaakvolle wijn. Boeket van woudvruchten en een lichte tong van jonge berken. We reizen om het alledaagse te overstijgen en dat lukt bijzonder goed. De locale en exotische ‘spirituösen’ staan aan 1,60 euro geprijsd. We mengen Italiaanse amandellikeur en Grappa met Kroatische kruidendranken en schnaps. We genieten van verse flensjes met ijs, rijkelijke overgoten met warme chocoladesaus. We slapen zacht en dromen van lichtflitsen en sneeuwstormen en een goed gevulde ontbijttafel. Reizen doen we om te onthouden en het vooral nooit meer af te leren.

Hopper in Keulen

Tot 9 januari loopt in het Ludwigsmuseum (bestaat er een voornaam die Duitser is?) te Keulen de opzienbarende tentoonstelling met een sublieme selectie van het werk van Edward Hopper. “De grootste schilder van de 20ste eeuw” meldde Jan bij aankomst. De kunstwerken in het ‘echt’ zien is onnavolgbaar; wat mij het meest is bijgebleven is de wijze waarop het licht van de doeken straalt. Met bijna kinderlijke verstomming kijk ik naar de schilderijen en de gloed van het licht kan ik niet negeren. Goedkope postkaarten en boeken geven daar niets van weer. Ik besloot dan wijselijk om ‘niets’ te kopen en net voor sluitingstijd de schilderijen nog eens grondig in mijn geheugen op te nemen.
Toen ik terzijde opmerkte dat Hopper ‘fouten’ maakte in het perspectief kreeg ik “Wie ben jij om dat te beweren?” naar mijn hoofd geslingerd. Hopper is een realist en het intrigeert me waarom hij de regels overtrad. Maar ik relativeer, het is kunst en dus hoor ik niet zulke straffe opmerkingen te maken. Hij blijft een groot schilder van de 20ste eeuw.

woensdag, november 10, 2004

Dictaturen in een democratie # 1

De dictatuur van gehaaste kantoorbedienden typeert zich in hoofdzaak door de snelheid van bewegen. Meestal zijn het doelloze verplaatsingen. De resultaten zijn simultaan merkbaar op 2 fronten: bruine koffievlekken op de werkvloer en ronddwarrelende papieren na hun doortocht. Als ze tegen je aan lopen, roepen ze steevast “ik had je niet gezien”. Ronddwarrelende papieren wijten ze aan een slordig bureau. Ze zijn alles behalve attent en dragen ten onrechte de titel ‘manager’.
Overal waar mensen rustig aanschuiven, kruipen ze geniepig voor met een herkenbare excuus “ik wist niet dat jij ook aanschoof”. In het verkeer manoeuvreren ze zich met hun monovolume of break op ongeoorloofde wijze langsheen alle verkeersregels met als enig excuus “ik heb wat anders te doen dan te wachten”. Water voor hun thee verwarmen ze in een microgolfoven in 300 seconden op maximum volume, ook al weet iedereen dat 1 minuut volstaat. Na 150 seconden wachten, trekken ze de deur open en tieren met een gloeiende kop water door het kantoor. Een dictatuur brandmerkt!

dinsdag, november 09, 2004

Voorstel tot herschikking van de week

Een weekend van vrijdagavond tot maandagochtend, zo wil ik mij dat inbeelden. Mathematisch gezien is het dan bijna een halve dag langer dan dat van de gemiddelde burgers. Ik overweeg te ijveren voor een weekend dat minstens 4 dagen telt; vrijdag om je mentaal voor te bereiden op dat weekend en de aanzet te geven, zaterdag om te beseffen dat het effectief weekend is en er uiteraard van te genieten, zondag om er nog meer van te genieten en tenslotte maandag om te kunnen nagenieten, even uit te rusten en je voor te bereiden om een nieuwe 3 dagen werkweek.

Vrijdagavond heb ik weer eens genoten van Brussel. De dagen worden korter, de nachten langer. Nog voor sluitingstijd de ‘Dada’ de rug toe gekeerd met een lichte overdosis blonde Leffe en veel te sterke verhalen. ‘Den Dop’ was deze keer niet binnengereden met zijn rode Vespa, maar ‘D’oepepleneet’, ‘bobon’, ‘reuk-n-reul’ en ‘nen kleine tisch’ stonden weer op het menu. Kenners beginnen hem te kennen.

Zaterdagavond een helse rit door de regen naar Brugge. In het concertgebouw stonden Grand Drive (www.grand-drive.com) en Mercury Rev (www.mercury-rev.com) geprogrammeerd als laatste concert in het Music in Mind programma. Schitterende optredens trouwens. De eerste indrukken van het ‘lelijke’ gebouw zijn matig, behalve de prima akoestiek. Ongemakkelijke zetels met te weinig beenruimte, veel te veel zichtbaar beton, een provinciaal rookverbod, …Naderhand hebben we nog een poging ondernomen om iets te eten in Brugge, maar dat was hopeloos. De straten liggen er ’s avonds doods bij, in de provincie gaat men met de kippen op stok! Het was 23 uur.

Zondagavond in Anderlecht aan de ‘Chaussée de Mons’ gaan eten in la ‘BelAfrica’. Togo was nog nooit zo dichtbij. Op kleurrijke posters werd ‘het land van de tradities’ aangeprezen door een rondborstige (halfnaakte) juffrouw. Bepaalde tradities zijn mijn in al die jaren blijkbaar toch ontgaan!
Ongelooflijk mals geitenvlees met een pikante saus en zoete aardappelen als aperitiefhapje, kip op Togolese wijze, maniok, heerlijke vis met ajuin en tomaten, krabbepoten en gebakken bananen als hoofdgerecht(en). Allemaal in een volkse sfeer tussen de echte stamgasten die op Afrikaanse wijze Jupiler uit literflessen drinken.
Ik heb er meteen ook 2 oudere broers bij gekregen, aldus een gepensioneerde leeftijdsdeskundige ter plaatse. Vanaf heden dienen Kris en Patrick mij aan te spreken met “onzen benjamin”.

Die gevreesde maandag ben ik ook alweer doorgekomen zonder noemenswaardige verhalen, ik gunde mezelf het nagenieten. Morgen is het voorbereiden tijdens de bijzonder korte werkweek die me nog rest; amper 2 dagen!
Ik overweeg om mijn ijveren nog scherper te stellen: een 2 dagen werkweek en een weekend van 5 dagen.

vrijdag, november 05, 2004

Afkortingen

De telefoon werd lang geleden uitgevonden en wellicht hebben ze er toen niet bij stil gestaan welke impact dat zou teweegbrengen op het dagelijkse leven, in bijzonder het taalgebruik. ‘Leve de vooruitgang’ hoor ik menigeen uitroepen. In de telecommunicatie gebruikt men afkortingen waarvan weinigen de betekenis voluit kennen. Doet dat terzake? Wellicht niet, want in de meeste gevallen functioneren die dingen naar behoren. Maar hoe zou ons leven zijn indien we voor alles afkortingen zouden gebruiken?

Elke ochtend neem ik de EPVPT (Electric Powered Vehicle for Public Transport) vanuit het NAP (Network Access Point) aan de straat. Eens op de EPVPT steek ik mijn MTP (Multi Travel Pass) in het VU (Validation Unit) en zoek een vrije DDOS (Driving Direction Orientated Seat). Helaas, er zijn enkel nog DDDS’en (Driving Direction Disorientated Seat) vrij. Aan het eerstvolgende NCP (Network Crossing Point) stap ik uit en begeef me via de PS (Pedestrian Staircase) naar het hoger gelegen ITP (Incoming Travellers Platform) waar ik aansluiting heb met de EPVPT die mij naar mijn FPD (Final Point of Desination) brengt.

Op kantoor aangekomen, tik ik mijn Personal Identification Number in zodat ik toegang krijg tot de burelen. Ik start mijn Personal Computer op en maak een geslaagde verbinding met het Local Area Network. Dat duurt even, dus neem ik de tijd om aan het koffieapparaat een CMS (Coffee with Milk and Sugar) te halen.
Een uurtje later hebben we ons Weekly Employees Meeting waarbij Order Managment en Customer Care mekaar de schuld geven van het niet respecteren van de Accepted Delivery Delay. De Chief Executive of Operations besluit dat de Service Level Agreements verfijnd moeten worden. Het is lunchtijd!
Mijn collega verorbert met smaak zijn BHK (Boterham met Hesp en Kaas), drinkt zijn SBSL (Small Bottle Size Limonade) uit en lepelt met veel smaak zijn NFMFF (Natural Fermented Milk with Fruit Flavor) op. Tenslotte eet hij ook zijn DUEF (Down Under Exported Fruit) op.

’s Avonds in de kroeg bestel ik een frisse pint aan de toog. De barkeeper kijkt me verbaasd aan? Een LBDC (Light Beer for Direct Consumption) natuurlijk. Ik betaal met 10 European Union Reversable Object en krijg samen met het wisselgeld een EYB (Enjoy Your Beer).
Dat doet deugd.


woensdag, november 03, 2004

Goed geslapen, mijnheer de president?

Gisteren stonden de verkiezingsuitslagen van Amerika centraal. 110 miljoen Amerikanen brachten een stem uit. De gevolgen beheersen het leven van 6 miljard mensen. Allemaal harde cijfers die niets meer gemeen hebben met democratie en enkel een bevestiging zijn dat er vandaag gegoocheld wordt met begrippen die aan de essentie voorbijgaan. Verder heb ik er geen woorden (meer) voor.

dinsdag, november 02, 2004

Elke dag een nieuwe parabel

Elke dag is rijk aan stof voor boeiende verhalen, vandaag beter dan gisteren. Niemand kan voorspellen wat morgen zal brengen en overmorgen houdt nog meer verrassingen in petto. Elke dag opnieuw voelen sommige mensen de nood om bij te dragen of het leed van deze wereld te verzachten. Elke dag een nieuwe parabel!

Vandaag, 1 november, is de dag waarop we de doden eren, in gedachten of in daden. Vandaag voelde pater Versteylen zich geroepen om heil te brengen; we moeten terug naar de aloude traditie om onze doden te kunnen begeleiden tot hun laatste rustplaats. In België kiest 60% voor een ter aarde bestelling, 40% voor crematie.

We mogen onze overledene begeleiden
Tot de laatste schep aarde ons scheiden

Sterven is onlosmakelijk verbonden aan ons leven. In het begin hebben we er geen oog voor, later zullen we er stelselmatig mee geconfronteerd worden. Vergankelijkheid heet het, en dat willen we niet gezien hebben. De cosmetica belooft ons een eeuwige jeugd, al zij het aan de buitenkant. De sociale zekerheid behoedt ons van alle pijnlijke kwalen en de ouderen parkeren we in streng beveiligde tehuizen, ver weg van de dagdagelijkse realiteit.

Midas Dekkers is een meester in deze materie; in zijn boekje “De vergankelijkheid” legt hij alle zwakke punten bloot en wijst met keiharde vinger de essentie aan. We willen het niet weten!

Vandaag mogen we onze overledene begeleiden
God beslist wanneer de vlammen ons scheiden

Het was een grauwe dag vandaag. Het hoort zo te zijn op 1 november. Of we nu verkiezen om thuis te blijven en een boek te lezen, of de koude wind en druilerige regen trotseren tot aan de grafsteen, de innerlijke mens geniet van de rust die voor hem of haar het beste past om dit pijnlijk afscheid te herdenken.