donderdag, december 23, 2004

Heel veel vragen

Kan iemand me uitleggen wat essentieel’ is?

Kan iemand me vertellen waarom je niet alles’ mag vragen?

Kan iemand me specifiëren wanneer ik wel en wanneer ik niet ‘tussen’ de regels moet lezen?

Kan iemand me zeggen hoe ik ‘bekommernis’ moet uitdrukken, zonder bemoeizuchtig over te komen?

Kan iemand me bevestigen dat, indien ik geen antwoord krijg, het wil zeggen dat de boodschap aangekomen is?

woensdag, december 22, 2004

Grote bekommernissen

Voor zij die het nog niet wisten:

"Stalen vangrails zijn constructies van staal die tot doel hebben te voorkomen dat de wagens van de weg af raken."

http://www.vangrails.be/nederlands/vangrails.htm

dinsdag, december 21, 2004

Requiem

De stilte was even noodzakelijk als tijdelijk
Niets om u ernstige zorgen over te maken
Alhoewel, teveel ergenis op een hoop, pijnlijk
En dan een zoektocht om eruit te geraken

De keel had wat last van wisselende temperaturen
De maag deed wat weerbarstig en had rare kuren

Wat misverstanden door foute communicatie
Ik word wat weerbarstig, prikkelbaar en zo moe
De dagen waren rijk aan een gezonde variatie
En toch teveel mijmeren over wie, wat en hoe

De keel krijgt de noodzakelijke zorgen, elk uur
De maag krijgt gezonde voeding, geen sinecuur

De drukte van het eindejaar gaat aan mij voorbij
Mijn gedachten gaan naar het einde van de week
De goede voornemens heb ik nog niet op een rij
Maar eens die er zijn, laat ik niemand in de steek

De keel is stilaan klaar voor aangename gesprekken
De maag belooft niet meer nutteloos samen te trekken

De opgelopen ergernis wordt ten grave gedragen
Alsnog geen mooie lijstjes van het afgelopen jaar
De drukte neemt zienderogen af en ik kan vertragen
Volgende week geniet ik van rust, aan de Taag

De keel en de maag zijn toevallige lotgenoten
De gedachten en de pen zijn altijd bondgenoten

woensdag, december 15, 2004

Deze ochtend in Athene

Het ochtendjournaal meldde om 8 uur een busgijzeling in Athene. Verdere berichtgeving beperkte zich tot vage details. "Er werden schoten gehoord", "de politie omsingelde het voertuig" en "de chauffeur van de bus kon ontsnappen".

Om 8u30 werd het eerdere bericht aangevuld met de specificatie van het aantal betrokken personen: 2 gijzelaars, vermoedelijk van Albanese afkomst, en 'ongeveer' 30 gegijzelden.

Om 9 uur werd de afkomst van de gijzelaars gecorrigeerd, het zijn Russen! Ze hadden de bus gegijzeld om naar de luchthaven te gaan. Amateurs! Waarom nemen die gasten niet gewoon de lijnbus van het stadscentrum naar de luchthaven?

Om 9u30 kwam de verhelderende toevoeging: "de Russen wouden een vliegtuig nemen naar huis!" Was iedereen dan vergeten die Russen vooraf te zeggen dat de Grieken een verschillend woord hebben voor 'bus' en 'vliegtuig'?

dinsdag, december 14, 2004

Cirque Royal

Het beloofde een avondvullend programma te worden, die 8ste december in het Koninklijk Circus (Brussel), en dat werd het ook. Tot even na middernacht kregen de aanwezigen achtereenvolgens David Poe, Sioen en Ed Harcourt geserveerd.
Poe’s heerlijke melodieën gingen een beetje verloren in het rumoer, Sioen mistte de context door alsmaar in het Frans te willen praten en bleef amper 3 nummers boeiend.
De avond ging van zeer ingetogen naar soms iets te uitbundig.
Harcourt’s stem was niet optimaal, er was teveel drank in de jonge man. Maar ondanks dat was er sprake van een meer dan gezond rock’n’roll gehalte. Bovendien kon hij rekenen op een stevige band die alles in goede banen leidde. Ed Harcourt behoort voorlopig nog niet tot de top van singer-songwriters, maar hij helpt wel om de donkerste periode van het jaar door te komen.

Dictaturen in een democratie # 6

De dictatuur van de sport staat symbool voor zoveel nutteloze ellende. De armsten op deze aarde spenderen fortuinen om hun helden op het kleine scherm te zien, vergokken maandlonen en drinken zich te pletter als ‘hun’ favoriete ploeg de overwinning behaalde. Opmerkelijk beperkt het sportieve zich vooral tot nietszeggende toogpraat en wat gebrul achter het televisiescherm. Wat is hun sportieve bijdrage?

De volgende dag lezen ze alles nog eens breeduit in de sportbijlage van de krant en ze zijn weer klaar voor dagen verbale sportcommentaren, de kenners. Dan heb ik nog het meeste respect voor alle leden van de echte caféploegen, die zweten tenminste nog 2 keer 45 minuten en doen het niet voor de centen. Dat ze na afloop nog even in de kantine wat drinken op kosten van de lokale bierhandelaar of verzekeringsmakelaar, begrijp ik allerbest. Ze hebben wat vocht verloren en moeten alweer die nederlaag doorspoelen.

Je ziet tegenwoordig ook meer en meer mensen rondlopen in een trainingspak. Sommige exemplaren zijn niet meteen het toonbeeld van wat ik begrijp onder een sportieveling. Bovendien geven ze weinig uiting er daadwerkelijk mee bezig te zijn, te oordelen aan het opzichtige overgewicht dat in een veel te spannende legging geperst zit. “Sport is sexy”, las ik ergens, maar dan toch niet deze verschijningsvormen. Misschien denken ze wel sportief, opper ik, maar die gedachte moet ik snel laten varen als ik hen het fastfoodrestaurant zie verlaten. Synoniem voor gezond is het allerminst, dat sportief zijn.

Een vriend reed ooit een tijdje met een wagen met automatische versnellingen. Keer op keer moest hij aanhoren “dat je daar toch niet sportief mee kon rijden”. Wat bedoelen ze trouwens met ‘sportief’ rijden? Ik hoop dat ze de spurt door de avondspits van kantoor over huis naar het sportcomplex niet als norm hanteren. En dan zijn er de allochtone jongeren die je in de stad ziet rijden met hun opgezette ‘sportbakken’. Die denken ook dat ze sportief zijn. Aan hun lighouding achter het stuur en de luide muziek te oordelen, hebben die het ook niet meteen begrepen. Tijdens het Europees voetbalkampioenschap terroriseren ze de stad door langsheen de lanen te rijden met de vlag van het land dat die avond de match won. Heel sportief!

Laatst maakte ik mijn buurman (in sportuitrusting) de bemerking dat hij beter eens naar de winkel zou stappen, in plaats van die 1500 meter met de wagen af te leggen.
“Jamaar, hoe krijg ik al die aankopen thuis, dat is sleuren hoor man!” was zijn repliek.
“En wat is sport dan, dat is toch ook een beetje afzien, niet?” merk ik op.

“Jij bent helemaal geen sportieveling, ik zie dat…”

Elementaire wiskunde

Kwantiteit is omgekeerd evenredig aan kwaliteit.

maandag, december 13, 2004

Solen er så rød, mor

Solen er så rød, mor, og skoven blir så sort.
Nu er solen død, mor, og dagen gået bort.
Ræven går derude, mor, vi låser vores gang.
Kom sæt dig ved min pude, mor, or syng en lille sang!

Himlen er så stor, mor, med klare stjerner på.
Hvem monstro der bor, mor, på stjernen i det blå?
Tror du, der er drenge, mor, der kikker ned til mig?
Og tror du, de har senge, mor, og sover ligesom jeg?

Hvorfor blir det nat, mor, og kold og bitter vind?
Hør den lille kat, mor, mjaver og vil ind!
Mågerne og ternerne har ingen sted at bo.
Å, hør, nu synger stjernerne, de synger mig til ro!


Carl Nielsen/Harald Bergsted, 1913

You are what you eat, eat well

Ik zie de man voor mij aanschuiven terwijl hij 24 rollen wc-papier op de loopband legt.
‘Ernstige problemen’, denk ik bij mezelf.
Dan ledigt hij de inhoud van zijn mandje: 4 grote zakken chips, 6 blikken Tv-worstjes, 8 blikken van het goedkoopste bier (halve liters uiteraard!) en een tube tandpasta.
Hij staat er wat onwennig bij en ik gok op die 24 rollen.
Hij betaald netjes met de kaart, slaagt erin om alle koopwaren in de zakken te krijgen en verdwijnt. Achteraf realiseer ik me dat zo’n avondmaal me gegarandeerd 2 rollen kost.
Zou tandpasta dan echt helpen?

zondag, december 12, 2004

Oogstrelend

Zhang Yimou brengt met ‘House of the flying daggers’ een feest voor het oog. Alhoewel, de ontgoocheling van het laatste half uur, gefilmd in Oekraïne, kan je nauwelijks boeiend noemen. De dialogen zijn ook niet voor ‘ons’ Westerlingen bedoeld; ze zijn te banaal en nogal amateuristisch. Bovendien verspeel je teveel kostbare tijd met het lezen van de ondertitels en mis je hierdoor een aantal beelden. De muziek heeft teveel weg van muzak en er wordt oneerbiedig gegoocheld met de seizoenen.
Maar ondanks deze kritische randbemerkingen is het meer dan de moeite waard. Wacht niet tot je een goedkope dvd-versie kan kopen, ga het bekijken op groot scherm. Want naast die bedenkingen krijg je sublieme beelden van het echo-spel (tot 2 keer toe), een waar gevechtsballet in het bamboebos, prachtige kostuums en een meesterlijke vertolking door Ziyi Zhang. Ze is dan ook meer dan verblindend mooi!

Garmin Quest GPS

Linda is het type co-piloot die je zelf je grootste vijanden niet toewenst, gewoon omdat je weet dat ze hen niet eens in de woestijn kan leiden. Kortom, Linda en kaartlezen gaan niet samen. Ze weet het en geeft haar onkunde zelf grif toe. Als bewuste, jonge dame kocht ze zich dus zo’n Garmin Quest GPS, het toestel dat je belooft nooit meer verkeerd te gaan, lopen of rijden.

Laatst zouden we samen ergens heengaan en ze had mij als passagier geduld. Ik werd ontslagen van al mijn kunde om kaarten te lezen én tijdig de juiste aanwijzingen te geven, we zouden blindelings vertrouwen op haar Garmin. Garmin loodste ons langsheen straten in dorpen en gehuchten die we niet eens bij naam kunnen benoemen. En zelf bij de ingang van de iets grotere stad kregen we perfecte aanwijzingen. Linda had netjes de eindbestemming ingegeven en mijn kritische blik had geen fouten kunnen vaststellen.

Tot we, volgens mijn intuïtie, onze eindbestemming naderden. Keer op keer reden we onszelf vast op een voetgangersstraat. Na 3 volwaardige pogingen had ik veel zin om het toestel uit het raam te gooien. Linda kreeg het gevoel bedrogen te zijn. Ze nam het ‘onding’ ter hand, ik zag haar alle knopjes indrukken, selecteren, bevestigen, toen ze tot de vaststelling kwam dat ze bij de instelling van ‘vervoersmiddel’ de optie ‘voetganger’ had geselecteerd.

Meer dan 5 maanden

Gisteren heb ik kunnen vaststellen dat mijn duimnagel volledig hersteld is!
Hoezo, hoor ik U denken?

Op 7 juli beklom ik de zandduinen van Khongoryn Els (Mongolië). De laatste 20 meter waren echt een helse klim op handen en voeten; 2 meter vooruit, anderhalve meter afschuiven. Nadien stelde ik een vorm van irritatie vast.

Twee dagen later kwam de bevestiging; ik had een infectie opgelopen. Gezwollen duim, etter, etc. Niks om je zorgen over te maken. Maar goede zorgen en de juiste ontsmettingszalf konden niet verhelpen dat de nagel afgestoten werd.

Gisteren mocht ik het laatste restant van de ‘oude’ nagel pijnloos wegknippen. Hoog tijd om nieuwe reisplannen te maken...

vrijdag, december 10, 2004

Lang, langer, langst

België is rijk aan organisaties die het allemaal in hun naam willen verwoorden. Sommigen bestaan eerder als een afkorting, anderen gaan resoluut voor 'meer dan een mond vol'. En dan nog begrijp je de bestaansreden niet steeds...

- Nationaal Instituut voor Oorlogsinvaliden, Oudstrijders en Oorlogslachtoffers
- De Beheerseenheid van het Mathematisch Model van de Noordzee en het Schelde-estuarium
- ...

* nog langer?

woensdag, december 08, 2004

Dictaturen in een democratie # 5

De dictatuur van de netheid weet met elke vorm van vuil, tijdelijk, raad. Hierdoor dankt het zijn repetitief karakter, waarbij regelmaat uiteraard de maatstaf van netheid bepaald. Dankzij een horde slaven die zich continu uitsloven om alles netjes te houden, weerhouden ze ons van een onherstelbare ravage. In deze dictatuur is alles gebaseerd op een strikte regelmaat om alles te allen tijde te ordenen en vooral zuiver te houden.

Het begint al aan de voordeur; die mat dient niet om de modder van uw schoenen te vegen, maar ligt daar omdat het zo hoort. Eens voorbij die mat, hoort u uw schoenen uit te doen. Een paar slippers staan ter uwer beschikking om verder te treden. Waag het niet om uw jas zomaar aan de eerste, vrije klink te hangen of slordig over een stoel te draperen. De adepten van deze dictatuur dulden geen wanorde, dus zeker geen scheefhangende jassen. Elke kleine wijziging van de inrichting heet chaos.

De stofzuiger staat steeds paraat om elk aan de zwaartekracht onderhevig element binnen de kortste keren van de vloer te verwijderen. Het feit dat die tuigen het niet opzuigbaar stof in circulaire bewegingen de ruimte in jagen, ontgaat de gebruikers hiervan helaas. Maak hen hier nooit attent op, want dan dreigen ze jou de volledige inhoud van de stofzak onder de neus te wrijven met de woorden “en wat zit hier allemaal in?”.

Ook de ‘kruimeldief’ maakt deel uit van het onontbeerlijke machinepark. Hij hangt opzichtig aan de lader, zodat hij altijd paraat is om onbenullige etensresten zonder omwegen naar de vuilbak te verwijzen. In een juridische omgeving is er meestal sprake van 3 maanden voorwaardelijk, maar deze dief wordt gelauwerd voor het gebrek aan vogels in de tuin.

De aanhangers van deze dictatuur zijn tevens grote verbruikers van de nieuwste kuisproducten die in de handel verkrijgbaar zijn. Met een gedesinfecteerd doekje vegen ze het vuil in één vloeiende beweging weg, allemaal “zonder spoelen”. De verbazing maakt zich meester van mij als ik bedenk dat er ingenieurs zijn die er in slagen om de juiste chemische samenstelling te vinden waarmee je vuil kan open wrijven en het vervolgens doet blinken.

De afwas is een ander, wederkerig, ritueel. De schoteldoek (ik heb het nogal oneerbiedig over “die” vod) wordt wekelijks gewassen op 90°. Een schuursponsje en het wondermiddel ‘Sif’ gaan hand in hand het eerste vuil de baas. Daarna gelden een aantal niet-in-vraag-te-stellen regels, gaande van voorspoelen, afwassen, controleren op eventuele hardnekkige etensresten, weerom afwassen, naspoelen, ingenieus op het droogrek plaatsen tot en met het afdrogen met gestreken handdoek.

In het toilet het ik een lavabo die dienst doet als lectuurbak. Telkens er een aanhanger deze plaats bezoekt, liggen de kranten en tijdschriften te krullen in het vocht. Opeens herinner ik mij die spreuk aan de koelkast van mijn schoonbroer: ‘a clean house is a sign of a wasted life’.

dinsdag, december 07, 2004

Bericht aan de consument

Uit een recent onderzoek van de Nederlandse Consumentenvereniging is gebleken dat namaak kerstbomen schadelijker zijn voor het milieu dan echte kerstbomen.

maandag, december 06, 2004

Open brief

Beste Beaujolais Nouveau,

In mijn wedren van Halloween naar Kerstmis, ben ik U vergeten. U ligt al bijna 3 weken in de winkelrekken, maar uw komst is mij totaal ontgaan. Ik moet wel opmerken dat uw marketingcampagne dit jaar ondermaats was. Het gaat er bij U wellicht ook hectisch aan toe tijdens die eindspurt naar de verbruiker; de snelle gisting, de nieuwe vaten die tijdig geleverd moeten worden, de onomkoopbare gezondheidsinspectie en dan die meute kenners om uw smaak, geur en kleur te keuren. Hoe lyrisch waren hun lofredes dit jaar?

Om het allemaal goed te maken, heb ik een fles van U gekocht. Eens die honderden virtuele berichten verwerkt zijn en ik het ogenblik van rust zie naderen, ontkurk ik U. In de gepaste stemming, die we vandaag cocooning noemen, schenk ik mezelf een glas uit van uw noeste arbeid. Ik probeer de smaak te plaatsen, ik zoek naar superlatieven en minder voor de hand liggende vergelijkingen, maar prijs U vooral om uw democratische aanschafprijs.

Met beleefde groeten,

Luc

PS: In mijn druk-druk-gedoe om het met U goed te maken, ben ik vandaag Sinterklaas vergeten. Kunnen jullie dat onderling regelen? Bedankt.

Ik werk nu voor anderen, niet voor mezelf…

…alweer een boeiende onthulling in de weekendkrant

G.K. is 64 en voorzitter van 2 non-profit organisaties, “omdat ze hem dat gevraagd hebben”. Hij was directeur van een bekend kledingconcern en moest op 60 jaar met pensioen. G.K. voelde zich nog veel te jong om niet meer actief te zijn.

Zijn katholieke opvoeding heeft hem waarden meegegeven die hem beïnvloed hebben. “Jonge mensen werken vaak nog voor zichzelf, ze moeten hun huis afbetalen, hun gezin onderhouden” is maar één van die clichématige uitspraken die hiervan het resultaat zijn. Daarnaast houdt hij er een bijzonder seksistische benadering op na als het gaat over de taken die 'zijn vrienden op pensioen' uitvoeren. “De vrouwen doen wat meer aan sociale hulpverlening, de mannen nemen wat meer organisatorisch werk op zich, elk vanuit zijn eigen ervaring en talenten”, vind ik op zich een redenering die helemaal niet getuigd van waarden. Of heeft dat met zijn katholieke opvoeding te maken?

Het royale loon, de gouden handdruk met 6 nullen en een kast van een villa (afbetaald), daar zwijgt hij wijselijk over. “Je moet je naar best vermogen gedragen en inzetten voor anderen in de maatschappij”. Hij heeft dat motto wellicht 30 jaar lang aan zijn laars gelapt en nu opeens wil hij de sympathieke, gepensioneerde directeur uithangen. De portretfoto die het artikel illustreert, brengt alle goede bedoelingen onmiddellijk in twijfel.

Wraakroepend vind ik zulke uitspraken, verachtelijk zijn zulke personages. Gedurende hun carrière gaan ze over lijken, en opeens hebben ze “het licht” gezien. “Schaf de bejaarden af!” denk ik in een opwelling. Maar dan zou ik teveel goede mensen, die hun verhaal niet mogen vertellen in de krant, teveel onrecht aandoen.

woensdag, december 01, 2004

En God schiep de tram...

“Hé, ik zie jou in de ruit!” zegt hij tegen mij.
“Ik ook!” antwoord ik.
Hij kijkt vol ongeloof naar de ruit en ervaart zijn eerste nederlaag. Een kortstondige ontgoocheling maakt zich meester van hem, maar na enkele seconden herpakt hij zich en gooit het onderwerp om.
“Kijk daar, de maan. Weet je, die volgt mij overal”.
Ik vraag hem of hij daar wel zeker van is.
“Tuurlijk” antwoordt hij en zakt door zijn knieën.
“Heb je ze zien zakken?”

Ik krijg geen mogelijkheid om zijn stelling in vraag te stellen maar merk terzijde op dat het toch maar een paar centimeters betrof.
Gelijkspel.
“Zie jij soms de sterren?” vraagt hij.
“Ja, soms, maar nu zijn ze niet te zien”.
“Ach, het is nog niet donker genoeg. Maar ’s nachts zie je ze wel, hé?”
“Hoor je dan niet te slapen?”
“Nee, ik ga dan gewoon op straat en kijk naar de hemel en zie alle sterren. Weet je, het zijn mijn vrienden, die sterren.”
Hij heeft een ‘talisman’ in de ene hand en een rekkertje met snoepjes in de andere hand. Hij eet iets te gretig van het snoepgoed en zijn enthousiasme maakt dat er af en toe wat brokken in mijn richting geprojecteerd worden. Hij ziet mijn blik, maar negeert die.
Winst voor hem.
“Ik ben…” en hij houdt de vingers wijd open en begint te tellen. Na wat reken- en verbeterwerk toont hij mij één volle hand en één duim. "Zes jaar".
“God heeft alles gemaakt”, zegt hij met de nadruk op ‘alles’. De tram, de weg, het water. Ik bekijk hem sceptisch en ga akkoord voor het water. Maar God heeft niets te maken met de weg en zeker niet met deze tram.
“Toch wel, God heeft deze tram gemaakt”.
Zijn tweede nederlaag.
Hij probeert nog steun te vinden bij zijn moeder, die uiteraard beaamt dat God de tram schiep.
De volgende halte moeten ze afstappen en daar gaat alle aandacht naar.
Net voor de deuren opengaan, bemerkt hij dat ik op iemand lijk die hij kent. Een beetje geïrriteerd begint hij tegen zijn moeder en mij te grommen. Alsof ik hem al die tijd in de maling genomen heb… Aan de halte kijkt hij nog even kwaad achterom terwijl moeder hem naar de deuren duwt.
“Er zijn wel meer mensen die op elkaar lijken”, hoor ik zijn moeder zeggen terwijl ze uitstappen.
Alle sterren zullen hem vannacht moeten bijstaan om deze nederlaag te verwerken.

Filip gaat uit de bocht

Ik kan maar niet begrijpen waarom er zoveel commotie is rond die uitspraken van onze kroonprins. Hij is gewoon een beetje bekommerd om zijn job.
En sinds wanneer lezen we allemaal de "Story" zo ernstig?