Het landelijke vuur en de laatste verbeelding
Eén van de mooiste concertzalen (het Koninklijk Circus) die Brussel rijk is, zat afgeladen vol op Pinksteren. Arcade Fire en Final Fantasy waren op deze locatie de afsluiters van Les Nuits Botanique.
Een blonde kerel betreedt het podium en stelt zichzelf voor: “I’m Owen Pallett and my band is called Final Fantasy. Good evening!” Zo voornaam hebben we in geen tijden meer mogen meemaken. De groep waarvan sprake bleef gedurende de volledige set afwezig, maar Owen slaagde er zonder probleem in om enkel met een viool, een handvol samplers en zijn stem de menigte te boeien. Op een viool tokkelen als ware het een ukelele blijkt meer dan een modegril te zijn, we zagen het Patrick Wolf en Andrew Bird al eerder succesvol doen. Het publiek hield de adem in en zelf bij een mislukte aanzet kwam er geen boe-geroep. Erkenning voor een (overleden) grootmeester was ook waar te nemen toen hij zowaar de viool bespeelde met zijn tanden. De viool is al lang niet meer het prototype van klassiek sinds Laurie Anderson het meer dan 20 jaren geleden introduceerde in de popmuziek. Deze Owen is zonder meer een aanwinst!
Organisatorisch zijn onze Franstalige stadsgenoten alles behalve efficiënt; een drankje bemachtigen tijdens de pauze was een kleine marteling. En toen was het tijd voor de helse ketel van Arcade Fire.
“Funeral is een van de meest opvallende debuten van de laatste jaren”, schreef S.K. en de show was niet anders. Al van bij het eerste nummer (Neighborhood #1) stond de zaal in lichte laaien. De taferelen op het podium leken de eerste ogenblikken stuntelig, maar onder het meeslepende ritme werd de chaos een zeer aangenaam schouwspel. Wat volgde kon alleen maar erger doen vermoeden. En frontman Win Butler produceert een stemgeluid dat bijzonder dicht in de buurt komt van éne Adam Ant. Hoeft hier nog meer uitleg?
Uit de tussentijdse, soms verwarrende, instrumentenwissels kon je alleen maar concluderen dat het podium bezet werd door hooggetalenteerde multi-instrumentalisten. Owen was ook van de partij en liet zich volledig meeslepen in de heersende wanorde, zonder ook maar één noot te missen. De recente release passeerde integraal de revue. Na een afsluitend nummer bleek de zaal het niet genoeg te vinden. De bisronde bevatte 3 nummers en op symbolische wijze stapten alle groepsleden nadien van het podium, richting uitgang. Een duidelijker signaal was niet denkbaar, this is the end! Het publiek wist dit signaal duidelijk te appreciëren.
Al neigde het volume teveel naar het maximum en dreigde een deel van de subtiliteit verloren te gaan, het was een broeierige avond. Voorlopig ook de enige avond dat Arcade Fire in België te zien was. Wie het allemaal gemist heeft, kan een herkansing boeken op Primavera in Barcelona. De onuitputtelijke affiche kan alvast niemand ontgoochelen!
Een blonde kerel betreedt het podium en stelt zichzelf voor: “I’m Owen Pallett and my band is called Final Fantasy. Good evening!” Zo voornaam hebben we in geen tijden meer mogen meemaken. De groep waarvan sprake bleef gedurende de volledige set afwezig, maar Owen slaagde er zonder probleem in om enkel met een viool, een handvol samplers en zijn stem de menigte te boeien. Op een viool tokkelen als ware het een ukelele blijkt meer dan een modegril te zijn, we zagen het Patrick Wolf en Andrew Bird al eerder succesvol doen. Het publiek hield de adem in en zelf bij een mislukte aanzet kwam er geen boe-geroep. Erkenning voor een (overleden) grootmeester was ook waar te nemen toen hij zowaar de viool bespeelde met zijn tanden. De viool is al lang niet meer het prototype van klassiek sinds Laurie Anderson het meer dan 20 jaren geleden introduceerde in de popmuziek. Deze Owen is zonder meer een aanwinst!
Organisatorisch zijn onze Franstalige stadsgenoten alles behalve efficiënt; een drankje bemachtigen tijdens de pauze was een kleine marteling. En toen was het tijd voor de helse ketel van Arcade Fire.
“Funeral is een van de meest opvallende debuten van de laatste jaren”, schreef S.K. en de show was niet anders. Al van bij het eerste nummer (Neighborhood #1) stond de zaal in lichte laaien. De taferelen op het podium leken de eerste ogenblikken stuntelig, maar onder het meeslepende ritme werd de chaos een zeer aangenaam schouwspel. Wat volgde kon alleen maar erger doen vermoeden. En frontman Win Butler produceert een stemgeluid dat bijzonder dicht in de buurt komt van éne Adam Ant. Hoeft hier nog meer uitleg?
Uit de tussentijdse, soms verwarrende, instrumentenwissels kon je alleen maar concluderen dat het podium bezet werd door hooggetalenteerde multi-instrumentalisten. Owen was ook van de partij en liet zich volledig meeslepen in de heersende wanorde, zonder ook maar één noot te missen. De recente release passeerde integraal de revue. Na een afsluitend nummer bleek de zaal het niet genoeg te vinden. De bisronde bevatte 3 nummers en op symbolische wijze stapten alle groepsleden nadien van het podium, richting uitgang. Een duidelijker signaal was niet denkbaar, this is the end! Het publiek wist dit signaal duidelijk te appreciëren.
Al neigde het volume teveel naar het maximum en dreigde een deel van de subtiliteit verloren te gaan, het was een broeierige avond. Voorlopig ook de enige avond dat Arcade Fire in België te zien was. Wie het allemaal gemist heeft, kan een herkansing boeken op Primavera in Barcelona. De onuitputtelijke affiche kan alvast niemand ontgoochelen!
gepost door Luc op
19.5.05
3 reacties:
En ik, ik stond erbij en ik keek ernaar. Begreep niets van het enthousiasme van de zaal. Volgende keer maar weer een ticketje opera boeken.
Het nadrukkelijke enthoesiasme van de zaal was me ook opgevallen. Wellicht gehyped door een Franstalige radiozender, suggereerde S.K.
Ik volg hem ook niet onvoorwaardelijke in zijn beschrijving, maar de cd thuis beluisteren is aangenaam. IK ben dan heer en meester over de volumeknop!
Fijn verslag, maar als ik me niet vergis gebeurde de introductie van de viool in de rock (ik gebruik hier bewust de term rock en niet pop, omdat de groep die het toen deed niet echt populaire muziek maakte) 40 jaren geleden, namelijk toen de klassiek geschoolde pianist-violist John Cale in New York zanger-gitarist-songschrijver Lou Reed ontmoette en de twee besloten samen een groepje te vormen, eerst The Warlocks en later, genoemd naar een pseudo-sociologisch werk over SM en fetishisme, The Velvet Underground.
Het Primavera festival in Barcelona was inderdaad schitterend, niet alleen om de geweldige affiche, maar ook om de prima organisatie (niet 1 gigantisch hoofdpodium waarvan je zelfs met een telescoop niets ziet, maar 3 grote openluchtpodia, 2 middelgrote podia in resp. een tent en een auditorium en een piepklein openluchtpodium voor de fijnproevers ,op een terrein dat zo groot is dat er overal genoeg plaats is en de podia elkaar niet overstemmen) en de prachtige locatie (geen wei, maar een soort van futuristisch tentoonstellingspark vlak tegen de zee). Een aanrader !
Groeten,
Le Chevalier d'Eon
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage