Het is hier een woestijn en we kunnen er maar beter aan wennen

Haruki Murakami, ik lees “Ten zuiden van de grens”, een merkwaardige kennismaking met zijn oeuvre. Na ¾ van het boek heb ik niet meer het gevoel van een Japanner te lezen, integendeel. Maar dat is misschien ook de sterkte van zijn werk. We zijn enkel verantwoordelijk voor onszelf en kunnen niet de verantwoordelijkheid opnemen voor het verdere verloop van iemand anders leven, dat is de boodschap tot nu toe. Ik kan dat volledig onderschrijven en zie gelijkaardige scenario’s opdoemen, maar negeer die voorlopig. De wijsheid van Murakami sterkt me in deze gedachtegang. Hij is voorlopig de meester in het zichzelf pijnigen, maar reikt altijd de zalf aan.