donderdag, juni 29, 2006

Zinloze woorden

Zinloos geweld, je kan er de laatste dagen blijkbaar niet meer omheen. Maar is dit nu een pleonamse of een tautologie? Of iets anders?

In dezelfde grootorde van taalverloedering las ik onlangs dat een bedrijf streefde naar tevreden klanten. Zijn er bedrijven die streven naar ontevreden klanten?

dinsdag, juni 27, 2006

Vvvvvvv...

Vaandel, vaat, vaderland, vakjargon, valavond, valpartij, valreep, vals, vandalisme, vapeurs, vaseline, vastlopen, vaststellen, vatbier, vazal, vedette, veelbelovend, veerkrachtig, veiligheidsmaatregel, veinzen, veld, veldspel, venijnig, verabsoluteren, verachtelijk, verafgoden, verbaal, verbandkist, verbijsterend, verbittering, verbluffend, verbond, verdedigen, verdienstelijk, verdomme, vereeuwigen, verering, vergallen, vergoddelijking, vergrijp, verhollandsen, verkassen, verkeerd, verknocht, verknoeien, verlengingen, verliezen, vernielen, verpleger, verspelen, vertrappen, verzilveren, vibrator, vijand, vijftv, viriliteit, visioen, vlag, vlekkeloos, vloeken, volharden, voorkomen, voorpagina, voorzitter, vreemd, vreugdedans, vrouwen, vulgus, vurig, vuurwerk…

Niet verwonderlijk dat Voetbal met een “V” begint!

De kunst van het reizen

De laatste alinea uit ‘De kunst van het reizen’ van Alain de Botton: “We ontmoeten mensen die woestijnen hebben doorkruist, op ijskappen hebben gedreven en zich een weg door oerwouden hebben gehakt, maar bij wie we vergeefs op zoek zouden gaan naar een spiritueel bewijs van wat ze hebben meegemaakt.In zijn roze-blauwe pyjama nam Xavier de Maistre genoegen met de begrenzingen van zijn eigen slaapkamer en spoorde ons zachtjes aan om, alvorens naar verre streken te vertrekken, eens tot ons door te laten dringen wat we al gezien hebben.”

De man werd sinds zijn recentste publicatie (De architectuur van het geluk) al minstens even vaak de hemel ingeprezen als het enkellikkend vuur van de hel toegewensd. De recensies en commentaren overtreffen moeiteloos in duizendvoud wat de man tot op heden schreef. In ‘De kunst van het reizen’ verweeft hij bij elk thema (verwachtingen, exotiek, nieuwsgierigheid, schoonheid, gewoonte,…) eigen ervaringen van een plek met literatuur. De zin om te vertrekken neemt nooit af, maar bestemmingen en verwachtingen zullen nooit meer hetzelfde zijn.

zaterdag, juni 24, 2006

Nu hoort U het eens van een ander (11)

“I decided to clean up the apartment. I thought I must be turning into a fag” zegt Hank Chinalski in Factotum. Na het zien van de trailer heb je meteen ook de meest uitgesproken zin uit de film gehoord!

woensdag, juni 21, 2006

Het vertrekpunt



Brussel-Noord: beseffen dat je van hieruit naar elke plek op deze wereld kan reizen, maakt me onrustig.

Nu leest U het eens elders (15)

“De angst van de gelukkige om dat geluk te verliezen, dreigt groter te worden dan dat geluk zelf.”

Yves Desmet in De Morgen van 17/06/2006.

Twee dagen later bevestigen grafieken op de voorpagina van diezelfde krant dat angst de bange Vlaming naar rechts loodst. Is de vakantie naar Spanje al geboekt?

vrijdag, juni 16, 2006

Terugblikken (9) – Overleven in Birma



“Momo Francophone” en zijn kompaan sleutelen even aan de motor. Binnen een paar minuten is het euvel (tijdelijk) van de baan en rijden we weer. Hun humeur is nooit onder nul gezakt.

In Mandalay en omstreken rijden er nog duizenden van dit type (een Mazda) rond. Tijdens de Japanse invasie werden ze gebruikt als bevoorradingsvoertuig, naderhand werden ze achtergelaten en nu doen ze dienst als taxi. De straatwaarde van zo’n lilliput-pick-up ligt rond de 2.500$.



Bij elke tempel in de vlakte van Bagan staat wel één souvenierverkoopster. Er is er geen ontkomen aan; ze zetten hun beste Engels en natuurlijke charmes in! Eén blik op de gelakte bamboepotjes, het fraaie aardewerk of de kleurrijke postkaarten is onherroepelijk. Verkopen en kopen zal er gedaan worden. Vaak namen de onderhandelingen wel een kwartier in beslag, maar hun glimlach verdween nooit.

Merk de thanaka, een soort make-up, op aan de wang van het verkoopstertje. Op latere leeftijd is het niet ongebruikelijk dat ze een cheroot, een handgedraaide, verse sigaar, rookt.

Terugblikken (8) – Birma!



Een kuisploeg aan het werk in de Schwedagon-pagode, Rangoon.

06-06-06 en nadien

Niet één van de 100 aanwezigen hield het voor mogelijk dat enig “6-6-6 doemdenkerij” de club zou binnenvallen. “Love & Fear” gesigneerd en eigenhandig aan de man gebracht is de beste remedie, voor jaren. Drie dagen later was het nog eens feestvreugde met “The Undertow Orchestra”.

zondag, juni 04, 2006

Nu leest U het eens elders (14)

“On devient très vite un vieux con”.

Zo eindigt het interview met Fabienne Godet, regisseur van ‘Sauf le respect que je vous dois’ in De Morgen (31 mei 2006).

Een alinea’s eerder gaf ze de aanzet: “In elk kind en elke adolescent zit iets wat we verliezen als we volwassen worden: onze revolte. Volwassenen laten zich in slaap wiegen.”

Automatisch

Hij is apetrots op zijn nieuwe wagen. Hij kan het nog niet allemaal onder woorden brengen, maar dwingt me om het te beamen.

Als we een paar uur later wegrijden is het donker. Hij start de motor en zonder zijn interventie gaan de koplampen aan. “Allemaal automatisch” zegt hij fier.
“Spijtig dat ze nog niets gevonden hebben om die roerstok te suprimeren” merk ik op, wijzend naar de versnellingspook.

Aangekomen op onze bestemming legt hij de motor stil. De koplampen doven langzaam uit.

zaterdag, juni 03, 2006

De stad is ellendig

De stad is de enige biotoop voor de mens. In de meeste gevallen kunnen we er overleven. De stad is ellendig, maar dankzij de vele lotgevallen vinden we er onze weg en kunnen we er aarden. De stad is geborgen illusie, een jungle met geasfalteerde wegen. De stad is chaos in een strak keurslijf voorzien van een artificiële structuur.

Hoe idyllisch het platteland ook is, eens we daar vertoeven, kunnen we enkel wegkwijnen. Ons romantisch beeld van de natuur staat in schril contrast met haar roekeloosheid. Zonder schroom of schuldgevoel dwingt ze ons in de hoek; de natuur hanteert onomzichtige wetmatigheden waar we niet tegen in kunnen gaan.

Geluk is een magere troost, want ook in de stad gelden de bitterzoete regels van de natuur. Hoewel we de enige natuurlijke speler zijn in de stad, onberekenbaar zijn we zeker. Ook al leveren we grote inspanningen om een gecultiveerde jungle te handhaven, de regels van de echte jungle worden, zonder rekening te houden met de context, getransponeerd. Al snel zal blijken dat die structuur de chaos niet kan overtroeven omdat alle bestanddelen terug te brengen zijn tot chaos.

De stad is en blijft ellendig, maar net iets minder ellendig dan die woeste natuur. Hoewel we danig hunkeren naar die natuur moeten we durven toegeven dat we er amper in slagen om die buiten te houden. Het ontoelaatbare hebben we kunnen bezweren, maar vertel me eens waarom we dit zonodig in onze steden moeten integreren?

vrijdag, juni 02, 2006

De bittere ernst van het leven in cijfers

Alles in het leven is vandaag te vatten in cijfers. Onderzoekers doen er soms jaren over, maar eens de cijfers op tafel liggen is er geen ontkomen meer aan. Statistieken toveren met percentages dat het een lieve lust is. Oordeel zelf; één krant, één dag, teveel cijfers.

Pagina 1: Arts overlegt te weinig over levenseinde
“Bij een (beperkte) studie … 40% van de ondervraagde artsen…”
Pagina 2: Centrum gelijkheid van kansen eist praktijktests racisme voor vakantie
“Tussen 2000 en 2005 steeg het van 12 naar 15 procent.”
Pagina 7: Eén op de tien vrachtwagens niet in orde
“Tien procent van de 235 gecontroleerde vrachtwagens was niet in orde met de sociale wetgeving.”
Pagina 14: Vieze peuken steken stokje voor relaties
“Twee op drie jongeren hebben liever geen lief dat rookt, en 25 procent ziet het helemaal niet zitten om met een paffer samen te wonen.”
Pagina 15: Gsm-gebruikers lijden steeds vaker aan ‘ringxiety’
“Volgens Britse onderzoekers zouden alleen al in Groot-Brittannië tienduizenden gsm-gebruikers aan het syndroom lijden.”
Ook nog op pagina 15: Vlamingen zijn soloshoppers
“Daaruit blijkt dat 59 procent van de Vlamingen zijn kleren liefst alleen uitkiest.”

Het ideale kampvuur

Soms is het voorprogramma beter dan de hoofdact. Dat moet je durven/kunnen toegeven.
Afgelopen dinsdag was Nicolai Dunger veel beter dan Josh Ritter. Hoewel de eerste helaas niet iedereen kon overtuigen, deed Ritter te hardnekkig zijn best om in aanmerking te komen voor de titel “ideale schoonzoon”. En tot overmaat van ramp bevestigden de prominent aanwezige "bakvissen” dat er een hoog “kampvuurgehalte” in de zaal hing.