donderdag, september 29, 2005

Met ondertitels?

Vorige week was ik toevallig, en gelukkig heel kortstondig, de koning te rijk. Ik had één avond onvoorwaardelijke heerschappij over een televisietoestel (inclusief de bijhorende afstandsbediening).

Mijn relatie tot ‘het’ televisietoestel is te reduceren tot 2 noemenswaardige feiten:
- in 1997 zegde ik de kabel op
- in 1998 ging het televisietoestel de deur uit

Ik zapte van VRT over Kanaal Twee naar VT4 en terug. Ettelijke uren onderging ik beeld en klank. Ik keek naar ergerlijke spelprogramma’s, duidingprogramma’s in aartslelijke decors, zogenaamde ‘reality-shows’, het nieuws, de weervrouw en een episode van “Allo, allo”.
Dat ze “Allo, allo” op een Vlaamse zender voorzien van ondertitels lijkt me logisch, maar waarom moeten ze alle andere programma’s waar de gesproken taal “het” Nederlands is, zo nodig ondertitelen?

Na meer dan een week piekeren heb ik hierop nog geen valabel antwoord kunnen bedenken ... dus geef ik het op!

dinsdag, september 27, 2005

Schoensmeer

Op dinsdag is er bijzonder veel volk op kantoor. De wekelijkse werkvergaderingen van de verschillende deelprojecten hebben allemaal plaats op die ene weekdag. Het kantoor heeft slechts één vergaderruimte en noodgedwongen vergadert een deel in de kleine keuken. Alle heren in nette pakken hebben hoogblinkende, zwarte schoenen. De geur van vers gepoetste schoenen is bijna niet te harden.

maandag, september 26, 2005

Aanvulling

Deze lijst die in augustus gepubliceerd werd, vraagt om volgende aanvullingen.

25/10 - Sufjan Stevens – Ancienne Belgique (ABBox)
30/10 - Final Fantasy – Ancienne Belgique (ABClub)
4/11 - Maxïmo Park - Botanique (Orangerie)
7/11 - South San Gabriel – Botanique (Orangerie)
12/11 - Sons and Daughters - Botanique (Rotonde)
19/11 - Saddle Creek presents … Maria Taylor – Ancienne Belgique (ABClub)
4/12 - The National - Botanique (Orangerie)
9/12 - Saddle Creek presents …Orenda Fink + Mayday – Ancienne Belgique (ABClub)
18/12 - Steve Wynn + Durango – Ancienne Belgique (ABBox)

Post "200"

Zes maanden geleden werd nummer “100” geschreven, vandaag nummer 200!

Een ijveriger blogger feliciteerde mij toen, terwijl hij onlangs zijn 500ste postte. Een andere blogger vroeg zich af hoe ik dat wist. Het tellertje functioneerde destijds niet naar behoren, maar plots werd het bijzonder accuraat. Vandaar!

Is het niet voor de lezers, dan wordt het een (mooi) document voor mezelf. Maar dat mag u, dierbare lezer, nooit weerhouden om commentaar te geven.

zondag, september 25, 2005

Ministry of Reshelving

Verrassend, deze kritische burgerzin uit een zeer onverwachte hoek.

In Amerika riep deze blog op om “1984” van George Orwell te verplaatsen van de rekken “Fictie” naar “Geschiedenis” of “Politiek”.

Voelt iemand zich geroepen om deze actie in België uit te voeren?

De Wetten # 1

De wet van de veralgemening

Eén keer slecht gegeten in dat bewuste restaurant, betekent altijd slecht eten. Kortom, de wet van de veralgemening laat geen ruimte voor verzachtende omstandigheden. Het oordeel wordt op één moment gevormd en blijft voor altijd gelden. Omgekeerd geldt deze wet uiteraard evenzeer; de plaatsen of mensen die goed bevonden werden, blijven dat ook voor altijd.

In essentie is de wet van de veralgemening bijzonder intolerant. De wethouder is altijd op zoek naar ‘meetbare’ feiten in functie van deze wetmatigheid. En de wethouder is ongeduldig, de eerste indruk is bepalend. Elk volgend feit of handeling wordt in relatie gebracht met de eerste indruk of zoekt hierin een bevestiging. De wet van de veralgemening is onverbiddelijk en gunt niets of niemand een tweede kans.

De wet van de veralgemening is zwart/wit, glashelder, zoals wetten horen te zijn. Wetten zijn wetten, en daar kan je niet omheen. Ze laten geen plaats voor experimenten of een berekend risico. Wetten beheersen de werkelijkheid en het is jouw taak om de werkelijkheid zo snel mogelijk te toetsen aan de geldende wetten. Kortom, deze eerste wet garandeert een hoop zekerheden, maar tolereert impulsief gedrag niet.

woensdag, september 21, 2005

Het tweede deel van de nacht

Wat ik zo mooi vind aan de voorstellingen van Anne-Teresa De Keersmaeker (en Rosas) is die perfectie in alle eenvoud. Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar als je even de tijd neemt om het schouwspel zorgvuldig te observeren, zijn de details zo raak.

De scène is de leegheid zelve, en toch zijn er altijd een paar vernuftige details die hun werking nooit missen. Om te beginnen; de belichting, die is gewoon subliem. Links en rechts staan enkele stoelen willekeurig opgesteld. Met de juiste belichting vormen de schaduwen een verrassend effect op de dansvloer. Het dansoppervlak is bedekt met een bijna onzichtbaar laagje stof. Eens de dansers zich bewegen, zet dat stof zich in beweging.
Op de achtergrond hangen 2 maal 3 doeken wit (2 meter breed, wel 10 meter hoog) en 1 maal 3 zwarte doeken. Op één moment lijkt het alsof de onderling bewegende witte en zwarte doeken het stof nog hoger doen opwaaien.
En dan zijn er de bewegingen van de dansers. Het is bijna een vast gegeven in alle dansproducties van Rosas, de chaotische bewegingen van de dansers die onzichtbaar overgaan in één perfecte harmonie. Ik heb tot het derde deel moeten wachten, maar het was er.
De muziek is ook altijd raak, ook al is het niet de muziek die ikzelf op een rustige avond zou beluisteren, het heeft me nog nooit gestoord. Ook die repetitieve Indische muziek van deze avond niet.

Alvast een aanrader, “Desh (het tweede deel van de nacht)”, nog 3 dagen te zien in het Kaaitheater te Brussel en wellicht nadien overal in het land en ver daarbuiten.

Geef mij maar die auto's, ook op zondag

De laatste zonovergoten zondag van de zomer was het bijzonder rustig ontwaken. De stilte was paradoxaal ‘hoorbaar’. Helaas waren deze lyrische waarnemingen maar zeer tijdelijk. De ontnuchterende taferelen van wildenthousiaste provincialen die in het stadscentrum alle verkeersregels schroomloos negeerden, was alles behalve opbeurend. Ook al maakten de Brusselse en Vlaamse Ministers van Mobiliteit, respectievelijk Pascal Smet en Kathleen Van Brempt, gewag van een mentaliteitsverandering, positief kon je die verkeerschaos niet noemen.

Die autoluwe zondagen zijn hopeloze pogingen om een mentaliteitsverandering te ontketenen. Midden de jaren 70 hadden de autoloze zondagen slechts 1 doel: brandstof besparen. Je leest het her en der; de niet-hernieuwbare energiebronnen zijn niet onuitputtelijk. Waarom hoor je er deze beleidsmensen nooit over spreken in al hun pleidooien? Bovendien waren die autoloze zondagen van destijds over het volledige grondgebied van ons land van toepassing. Waarom moeten nu enkel de stedelingen opdraaien voor dit vertier?

Want laat ons eerlijk zijn, het heeft allemaal veel weg van ‘brood en spelen’. Deze autoluwe zondag in Brussel liep gelijktijdig met de Open Monumentendag in de stad. Het idee van autovrije steden is in de visie van de politici enkel van toepassing op het ‘historisch’ stadscentrum. Zouden die provincialen terug naar de steden verhuizen indien deze autovrij werden?

In de krant las ik dat de mensen het zo fijn vonden, zonder die wagens in de stad, net alsof we de klok honderd jaar terug gedraaid hebben. Mogen wij, stedelingen, dan ook eens aan uw voordeur passeren op de jaarlijkse (en verplichte) klompenzondag voor fermettebewoners? Ik verdenk er overigens een groot deel van zij die zich afgelopen zondag in Brussel de koning van de openbare weg waanden van, dat ze elke werkdag naar Brussel pendelen en op die moeizame dagen deze stad uitvluchten (omdat het er toch zo gevaarlijk is).

De autoloze dag werd enkel door autobestuurders gerespecteerd. Geef die autobestuurder een fiets en de ravage die hij of zij daarmee aanricht is even verdorven. Grote delen van de voetpaden werden ontoegankelijk door wanordelijk gestalde fietsen. Opvallend hoeveel ‘mountainbikes’ er die zondag in de stad reden. De provinciaal die alle dagen met zijn/haar 4x4 het verkeer terroriseert, doet dat ook feilloos op de fiets.

Tenslotte kraamde Pascal Smet nog meer onzin uit. “Gezien het succes van deze autoloze dag, is het evenement voor herhaling vatbaar. Ik zou graag tijdens de zomer één of meer autoloze dagen organiseren, maar dan enkel binnen het historische centrum”, verklaarde hij. Hoog tijd voor een mentaliteitsverandering bij de politici, en in hun kielzog hopelijk ook die provincialen!

dinsdag, september 20, 2005

Tijd voor een nieuwe reeks

Na de dictaturen, die hun definitief einde vonden in de allerlaatste bijdrage, wordt het tijd voor iets nieuws. Maar er is nog steeds “Terugblikken” (reisindrukken in een ruimere context), “Nu leest U het eens elders” (geen literatuur, maar geplukte zinnen) en “Nu hoort U het eens van een ander” (confronterende woorden al te vaak uitgesproken door die andere!).

In het verlengde van de dictaturen horen wetten. En die leest u binnenkort in “De Wetten”.
Uiteraard blijven suggesties meer dan welkom. Doe uw ding, ik doe het mijne!

maandag, september 19, 2005

Lichaamstaal

Spreek unieke lichaamstaal in 7 stappen! Lees er alles over op vacature.com en leer jezelf elke dag van deze week één nieuwe en nuttige vaardigheid aan.

Alvast stap 1: Als je dreigt uit te vallen tegen oversten of klanten die vervelende onzin uitkramen, kan de tongue-in-cheek van de Engelsen je helpen. Door de tong hard tegen de wang te duwen, druk je spottend ongeloof uit. Vroeger dacht men zo de woorden tegen te houden die op het puntje van je tong lagen.

Succes(!) of oefening baart kunst…

zondag, september 18, 2005

Een dagje 'gratis' Brussel

Vandaag was het (alweer) de jaarlijkse ‘autoluwe’ zondag. In Brussel werd het stadscentrum van 9 tot en met 19 uur afgesloten voor alle autoverkeer. Taxi’s, die het dagelijkse verkeer terroriseren kregen geen verbod, maar moesten zich houden aan de opgelegde maximumsnelheid van 30 km/u.
Opdat u zich toch naar alle uithoeken van de hoofdstad zou kunnen begeven, zorgde de Maatschappij voor Intercommunaal Vervoer te Brussel (MIVB) voor gratis vervoer. Raadpleeg deze weblocatie om hun visie te lezen, maar weet dat ‘gratisallesbehalve gratis is. U leest het daar niet, maar deze maatschappij betaalde uit eigen kas 120.000 euro om U en de anderen ‘gratis’ te vervoeren. En wie zorgde ervoor dat die maatschappij dat geld heeft? Juist, wij (en u)! Denk daar even aan als u zich vandaag ‘gratis’ verplaatste in onze hoofdstad.

Toemaatje: Als u even doorklikt naar de weblocatie van MIVB, zal U eerst moeten instemmen met het verbod om een link te leggen naar hun weblocatie, tenzij je dat aanvraagt. Ik vulde het desbetreffende aanvraagformulier tot tweemaal toe volledig in, maar ontving tot op heden geen antwoord...

dinsdag, september 13, 2005

Place "m'a tu lu"

De laatste stuiptrekkingen van de zomer zijn nog nadrukkelijk aanwezig op het Sint-Goriksplein (place m’a tu vu). We nestelen ons op het terras van ‘Mappa Mundo’ achter twee hoogblonde Vedettes, een veredelde versie van ‘de champagne van de werkmens’. Aan de overzijde, bij ‘le Roi des Belges’, worden aan een hoog tempo citaten in het Frans geprojecteerd op de gevel. We lezen, we knikken instemmend, we onderdrukken af en toe een ‘bah’ of ‘boeh’. Maar over deze zijn we het unaniem eens, die verdient de 10 punten: “Tout croyant se masturbe dans sa propre sacristie” van éne Achille Chavée (1906-1969). Nog 28 andere citaten van deze surrealistische en socialistische dichter, kan u hier nalezen. En, beste kameraad, we bestelden nog 2 Vedettes.

maandag, september 12, 2005

Nu leest U het eens elders (6)

“Om een criminele informant toe laten in het misdaadmilieu zijn geloofwaardigheid te bewaren, moet hij volgens de minister van Justitie, Laurette Onkelinx (PS), de kans krijgen deel te nemen aan misdaden. De minister zegt dat procureurs strafbare feiten mogen toelaten, op voorwaarde dat de misdaad schriftelijk en op voorhand aan hen wordt meegedeeld.”

Gelezen in de De Standaard, 12 september.

zondag, september 11, 2005

Nu hoort U het eens van een ander (4)

“…en zo ben ik in het hout gesukkeld.”

Eén van de gasten in “Het Salon” (Radio 1), naar aanleiding van Open Monumentendag.

C2H2

Fuck your fear’ is de opener van “Acetylene”, het nieuwe album van The Walkabouts, en klinkt bijzonder ruig. Zaterdag was het ook het openingsnummer van hun concert in de AB. De allerlaatste bisronde speelden ze “The Last Ones”, tevens ook de afsluiter van “Acetylene”.

Nieuwe en oude nummers werden bijzonder strak gespeeld, allemaal in diezelfde gemoedstoestand van hun nieuw album. Lees meer over het album en de context waarin het gemaakt werd, onder andere deze woorden van Chris Eckman: “We made this album during the run-up to the last presidential election. Our collective mood was angry and frustrated. The world beyond us seemed to be happily headed to hell. The songs I had been writing were wake-up calls, to myself, if no one else. Everything I was reading, hearing and seeing seemed to be foreshadowed with stark, apocalyptic tones. A sound started to form in my head.”
De metafoor is duidelijk; acetyleen (C2H2) is een synthetisch gas, dat vooral gebruikt werd voor verlichting!

Het concert markeerde meteen de start voor een goed gevuld najaar. En lees ook dit verslag van een trouwe concertganger, verslaggever, vriend en bondgenoot.

Verdwaalde elanden in Zweedse bossen

Met de slogan “Als de Zweden een upgrade geven, is dat op alle modellen” worden we vriendelijk uitgenodigd om in de dichtstbijzijnde showroom van dit Zweeds automerk een bestelbon te ondertekenen. U krijgt gegarandeerd een oprechte of minder oprechte ‘proficiat’ van de verkoper, maar hij wrijft zeker in zijn handen!

donderdag, september 08, 2005

De laatste dictatuur in onze democratie

De dictatuur van de ochtendmens!

De ravage die ze elke ochtend aanrichten hoor je op de radio, via de verkeersredactie. En daar hebben ze het niet eens over de overvolle treinstellen, trams, metro’s en bussen! Twee zaken zijn duidelijk oorzaak van deze repetitieve ellende: het aanvangsuur van scholen en onthaalmoeders en de afstand tussen woonplaats en werk. We zijn in de waan van het vrij en flexibel kunnen bewegen, maar in onze koning vrijheid (de auto!) zijn we het slachtoffer van onze illusie. Op de koop toe aanvaarden we deze situatie als een noodzakelijk kwaad, de tol die we willen betalen voor 'onze' vrijheid.

In mijn laatste werkomgevingen heb ik aan den lijve kunnen ondervinden hoe diep deze dictatuur geworteld zit, maar ik heb die doelbewust en schromelijk genegeerd. Op goede dagen was ik aanwezig om 10 uur, maar de regelmaat was eerder half 11. De meeste collega’s confronteren je met dit ‘late’ uur door jou te begroeten met “goede middag”. Je bent amper een half uur op kantoor en je ziet hen al aanstalten maken om hun lunchpakket op te smikkelen.
Maar wat hebben zij gedaan tussen 8 en zeg maar 10 uur? Steevast zijn ze minstens 3 keer naar de koffieautomaat gelopen en hebben ‘hun’ mails verwerkt. ’s Ochtends heeft een mens een goede dosis koffie nodig, maar die mails, laat me niet lachen. Dat zijn hoofdzakelijk onzinnige berichten en de meeste tijd spenderen ze aan ‘grappen’ die ze van vrienden toegezonden krijgen (ochtendmensen die ook niets zinvollers weten te doen). Is dat werken? Moet je daarvoor zo vroeg uit de veren?

Na 4 uur is er niemand meer op kantoor, dat geeft mij alvast de mogelijkheid om minstens nog 2 uren ‘rustig’ te kunnen werken. Die ochtendmensen zijn er zich helemaal niet van bewust dat jij, ‘hij die later toekomt dan de directeur’ wel nog werkt terwijl zij op weg zijn naar huis. Alweer in die ellendige file, de avondspits!

De ellende begint bij de scholen, die om een voor mij nog steeds onduidelijke reden, moeten aanvangen om 8u30. En dan heb je de crèches en de onthaalmoeders die al vanaf 6u30 paraat staan. Deze ellende wordt, bij wijze van spreken, met de paplepel ingegeven.

Grootste ellende is de afstand tussen woon- en werkplek. “’s Ochtends moet je wel op een uur rekenen”, hoor ik hen zeggen. “Hoe ver woon je hier vandaan?”. “Ach, het is maar 25 kilometer, maar ’t is alle dagen file”. Ga dan toch met de fiets, dan hoef je ’s avonds niet meer naar die fitnessclub. Die logica hebben ze helemaal niet begrepen, die ellendige ochtendmensen.

Ik heb resoluut alle uitnodigingen voor vergaderingen, meetings, bijeenkomsten en wat zo meer voor 10 uur altijd geweigerd en heb niet het gevoel ook maar iets gemist te hebben. De tijd dat ik me nog even draai in bed en geniet van een gezond ontbijt, hebben die ochtendmensen niets wezenlijks verricht.

Als ik ’s ochtends de tram, metro of bus neem, zie ik gelukkig nog heel veel volk op weg naar het werk. Dat stemt me gelukkig, dat ik niet tot een minderheid behoor, integendeel!

Een overzicht van de vorige 11 dictaturen kan je hier consulteren.

Terugblikken (4) - Thailand

Op 9 februari 2004 landden we op de luchthaven van Bangkok. Volgens plan zouden we 6 maanden later in Moskou aankomen, maar helaas kwamen we niet verder dan Ulaan Baatar, Mongolië. Een visum met de daarbij horende verplichte hotelboekingen zou ons al gauw iets meer dan 300 $ kosten. Deze vorm van bureaucratie kon niet echt rekenen op onze sympathie.
Vanuit de Mongoolse hoofdstad waren de opties beperkt: Korea, China of Rusland (Moskou). Het eerste was uitgesloten, China, daar kwamen we net van, dus bleef er enkel die laatste optie open. En van daaruit zouden we Brussel kunnen bereiken. Daar slaagden we, ondanks een tergende 10-uren tussenstop in Moskou, perfect in.

De Thaise hoogtepunten, want die wil u lezen, niet?

Bangkok, niet zozeer om de oude monumenten, maar om de recentere (ik lees uw lippen). Wij kozen resoluut voor het Atlanta hotel; stijlvol, smaakvol en vooral heel rustig. Op voorhand reserveren via fax is een must! En neem ook eens een kijkje in de Bed Supperclub, de hipste tent van Azië.

Helemaal ten zuiden, Koh Lipe, het idyllische eiland, waarvan we vermoeden dat het de schade van de tsunami heeft kunnen overleven (de weblocatie spreekt er met geen woorden over). Wij noemen het steevast het eiland van de Zweden, en ondertussen weten we ook waarom. De koning van Zweden was er het jaar voordien en sindsdien is het bijzonder populair bij Zweden en Zweedse gezinnen die het sekstoerisme willen ontwijken. We weten echter niet of het nu nog van toepassing is, maar een volle dagreis vanuit Bangkok maakt het (vermoedelijk) nog steeds meer dan de moeite waard.

Het oosten van Thailand, omdat je daar een aantal verlaten Khmer-sites kan bezoeken die meer dan een goede smaakmaker zijn voor het grotere werk (Angkor What in Cambodja).

Boven alles, de Thaise keuken!

Onlangs, op een regenachtige barbecue, waren we het er roerend over eens; de Thaise keuken is de top. Dat kan je overal in Thailand ervaren en de Thaise restaurants in België zijn een goede kennismaking. Thuis kan je het ook maken, ziehier het recept voor een Thaise curry.

Benodigdheden:
Uit de Thaise supermarket: een curry-pasta (geel, rood of groen, de laatste is wel de pittigste!) en een blik kokosmelk (ca. 400 gr).
250 gr. kipfilet of varkensvlees.
Groenten: fijngesneden ajuin, aubergine, broccoli, champignons, courgette en paprika (groen of rood).

Bereiding:
Bak alle groenten halfgaar, bij voorkeur in een wok.
Bak het vlees in een pan, voeg er ca. 50 gr. curry-pasta en de helft van het blik kokosmelk aan toe. Laat het sudderen. Voeg er de groenten aan toe en de andere helft van het blik kokosmelk. Laat het minstens 10 minuten sudderen. Kook ondertussen Thaise (kleverige) rijst en dien op. Smakelijk!

Opmerking:
Koop Thaise, kleverige rijst. Enkel in het Westen wil men rijst serveren die niet kleeft, maar dat is totale onzin. In alle landen waar ze dagelijks rijst eten, kleeft die (en met reden).

woensdag, september 07, 2005

De kunst van het vergaderen

We worden er allemaal, beroepsmatig of via het verenigingsleven, veel te frequent mee geconfronteerd: vergaderingen. Alvast 3 stelregels die u dient te hanteren om een uitnodiging te beoordelen:

1. Indien vergaderingen plaatsvinden met een dwangmatige regelmaat, zijn ze meestal bijzonder saai en lossen ze geen problemen op. Totaal nutteloos!

2. Indien er meer dan 6 personen uitgenodigd werden, eindigen vergaderingen in een oeverloos gepraat ver van de essentie. Te mijden als de pest!

3. Indien vergaderingen langer dan 2 uren dreigen te duren, zijn ze alles behalve doeltreffend. Gegarandeerd tijdverlies!

Bij de Vlaamse Gemeenschap is het besef gegroeid dat het ook kwaliteitsvol kan. Consulteer deze weblocatie en zoek de herkenbare situaties in de cartoons!

Update: Cartoon nr 16 is al te vaak pijnlijk relevant!

dinsdag, september 06, 2005

Een merkwaardig document

Alles is begonnen met die eerste LP, “Made in Europe” van Deep Purple, heel lang geleden! Toen ik de hoes opendeed, was daar een foto van het publiek. Daartussen ontdekte ik die ene opvallende kop, die ik bleef associëren met die van een medestudent. Ik heb het helaas nooit kunnen achterhalen of hij één van die laatste concerten bijwoonde, maar het beeld bleef hangen en de vraag onbeantwoord.

Onlangs kreeg ik “The sound of someone watching me” van At the close of every day in handen en ook daar is een foto van “het” publiek. Mijn oog valt op 2 koppen, respectievelijk Jan en Jeroen (vrienden én medereizigers)! Ik bedenk me dat ik er op die bewuste avond ook was en nooit ver uit hun buurt. Helemaal rechts, aan de rand van de foto ontdek ik uiteindelijk “mijn” kop. Bijzonder!

De bedelaar

De bedelaar dwingt ons een argument te bedenken waarom we hem niets geven

Dat was ooit de kop van een artikel in Brussel Deze Week, de locale weekkrant, over bedelaars in deze stad. En die slagzin doemt elke keer bij me op als ik langsheen een bedelaar loop. Altijd dat gebruikt softdrinkbekertje aanbiedend, dat ik vriendelijk ontwijk met “Nee, bedankt”. Natuurlijk heb ik “une petite piece” binnen handbereik dat overbodig is. Maar ik heb het hen nog nooit gegeven.
Ooit kreeg een bedelaar mijn onaangeroerd lunchpakket, toen ik op de weg naar huis na een volle dagtaak de reflex had dat ik die dezelfde avond niet meer zou opeten en maar beter kon weggeven.

Vandaag gaf ik 2 sigaretten aan een koppel daklozen. Hun verhaal was te tragisch om een constructief gesprek te voeren. Ze dronken ook bier dat uit de recente test van die verbruikersorganisatie als “ondermaats” bestempeld werd. Die bedelaars lezen dat magazine niet en “ondermaats” aan de helft van de prijs, blijft hun “beste koop”!

Tot op heden hield ik me voor niets te geven als het geen oplossing bood. Die twee sigaretten, omgerekend net geen 40 cent, hebben geen oplossing geboden, maar één kortstondig, stralend moment op hun gezichten. Ze hebben me bijgebracht dat ik hun leefwereld helemaal niet ken, ook al gaf ik dat onmiddellijk toe. Toen ik hen vroeg of ze op straat sliepen, kreeg ik “il faut pas exagérer, monsieur” als antwoord. Ze hebben ergens een bed in deze stad. De bedelaar dwingt ons een argument te bedenken waarom we hem niets geven en ik heb nog steeds geen pasklaar antwoord!

maandag, september 05, 2005

Feeërieke avonden

Die feeërieke avonden in het Brusselse Warandepark zijn voorbij. Het is één deel van een bescheiden festival dat ooit van start ging onder de naam “boterhammen in het park”. Enkele jaren later werd het verjaagd uit het park, maar sinds kort kan het een week lang deze unieke locatie inpalmen. De Feeërieën werden toegevoegd en zijn allesbehalve een holle woordspeling. De onlangs gerestaureerde kiosk was het centrum van 5 avonden muzikaal “sprookjestoneel”.

Het Warandepark is een heel bijzonder park, het grondplan vormt nog steeds de basis van allerlei speculaties. Het bekendste beeld van het park was dat tijdens het avondjournaal, als één of andere premier van dit land het parlement toesprak met de woorden: “ik ga naar de koning!”. Toen kregen we een flits van het park te zien.

Elke binnen- of buitenlandse toerist hoort hier even langs te komen. De vormgeving is heel zuiver, de sfeer is authentiek en het park heeft een grote gebruikswaarde. Bovendien is het rijkelijk verbonden met geschiedenis van deze stad en dit land. Tenslotte is het park in alle seizoenen aantrekkelijk.