woensdag, november 29, 2006

Tweestrijd

Van zodra het nut aangetoond is, kan de verwarring alleen maar groter worden.

zondag, november 26, 2006

Mooie vooruitzichten

Voor de derde keer op rij wordt Oudjaar niet in eigen stad of land gevierd.
Na Llerena (2004) en New York (2005) is het deze keer in Mumbai (India) te doen.

woensdag, november 22, 2006

Blog zonder woorden

Sinds een week kan je mijn “andere” blog raadplegen.
Zonder woorden!

http://elandenpelikaan.blogspot.com

Fout taalgebruik (7)

“Ieder van ons heeft zeer uitgesproken verwachtingen naar De Post toe.”

Niemand minder dan de directeur Sales & Marketing (éne Baudouin Meunier) van De Post schrijft het in zijn eerste zin van de Postinfo 05 (oktober-november 06).
In de hel zal hij branden, dat wens ik hem alvast toe!

Samen konden we al vaststellen dat vooral pseudo-intellectuelen zich het woord verbaal toeëigenen, maar het op papier zetten is er echt wel over. Hopelijk leest Van Dale dit niet en krijgen we in de volgende uitgave van zijn woordenboek geen reeks nieuwe woorden die we liever niet gedrukt zien!

zaterdag, november 18, 2006

Fout taalgebruik (6)

In de krant (De Morgen) van vrijdag 17 november stond linksonderaan zoiets van… Dewulf. Je weet wel, hij en Camps hebben het. Wat? Zoiets van met woorden te zeggen waarbij je zoiets hebt van herkenning. Heel eerlijk, zo iets lees ik graag. ’t Wordt bijna zoiets van een ritueel, dat uitkijken naar zo iets. Soms weet je na enkele zinnen niet eens waarover hij het heeft, maar zoiets gaat wel over. Het zijn hoop en al 200 woorden, netjes geordend. Zoiets moet je kunnen. Aan het einde heb je meestal zoiets van … dat was het weer. Goed. Behalve deze keer, toen had ik zoiets van: die laatste zin is er over. "Hoe raken we van zoiets van af?"

vrijdag, november 17, 2006

Moeder, waarom verwarmen wij onze planeet?

Dat uitgerekend één dag voor de warmste novemberdag ooit een Kapelse huisvrouw en niet onze Minister van Milieu de 12de VN-Klimaatconferentie in Nairobi toespreekt, is hopelijk een toeval. Veeleer verontrustend, nu ook bekend raakte dat de film die de aanleiding gaf tot dit hele schouwspel een grote kanshebber is voor een Oscarnominatie.

In eerste instantie is het tegen alle elementaire principes van een democratie dat een huisvrouw het woord neemt en niet de bevoegde minister. En wat indien het niet die huisvrouw was, maar een man. Een dokwerker, een bakker, een leraar, een architect, een ingenieur of een advokaat? Ik weerleg meteen alle verdenkingen en bevestig dat mijn bedenkingen dezelfde zouden zijn.
Een democratie is gestoeld op het principe van vertegenwoordiging waarbij elkeen van ons zijn voorkeur kenbaar heeft kunnen maken. Volgens dit principe is het uitgesloten dat iemand die op de hoek van de straat staat te schreeuwen zonder meer de hele buurt vertegenwoordigt.
Bruno heeft zich mooi laten inpakken, politiek verlaagd, terwijl bij het kiezerspubliek zijn aaibaarheidsfactor onmetelijk proporties aangenomen heeft. Treedt hij bij deze in de voetsporen van knuffelkampioen Bert? Mijn argwaan neemt exponentieel toe hoe meer ik de gelijkenissen ontwaar. Zij die de democratie met de paplepel toegdiend kregen, slagen er keer op keer in om danig te ontsporen. Ik hoop dat hun vaders dit niet enkel toedekken met de mantel der liefde, maar hen kordaat berispen.

Ik heb de toespraak van deze goedwillende dame vandaag in de krant gelezen. De aanzet en het slot zijn anekdotisch. Daarna spreekt ze als huisvrouw en moeder namens alle ouders ter wereld. Ook zij heeft de principes van een democratie duidelijk niet onder de knie. Aansluitend neemt nostalgie de overhand als ze ervoor ijvert dat alle volgende generaties over dezelfde natuurrijkdommen moeten kunnen beschikken als toen zij jong was. Het markante keerpunt in haar betoog “ik weet heus wel dat mijn boodschap wat naïef overkomt” zal de toehoorders definitief in slaap hebben gewiegd. Want vervolgens vergaapt ze zich aan romantische clichés en noemt het opdrogen van het Nakurumeer een ecologisch verlies. Amper één zin verder worden de gedreven mensen rond het meer sociaal en economisch getroffen. Hoe valt dit te verzoenen met haar pleidooi om “tijdens deze top onze persoonlijke belangen aan de kant te schuiven voor een winst voor allen”?
Haar betoog is niet meer dan een aaneenschakeling van tegenstrijdigheden en verwoordt alleen maar oppervlakkigheden. Bruno had wellicht te kampen met een writersblock en dit was een sympathieke uitweg.

Een geitenwollensokker uit een vervlogen decennium had tenminste één haalbaar actiepunt naar voren geschoven en was ook nooit met een klimaatsverwarmend vliegtuig naar Nairobi getrokken. Als we al gewag durven maken van een milieuprobleem moeten we ook durven bekennen dat het een zeer complexe materie is. Wie het boek “Natuurlijke ongehoorzaamheid” van Gerard Bodifée, een wetenschapper, gelezen heeft, kan dit beamen. Gemakzuchtig kiezen we voor de meest economische oplossing en daarmee houdt elke betrokkenheid op. Deze Kapelse huisvrouw heeft de milieuproblematiek gereduceerd tot volksvermaak en hopelijk blijft haar bijdrage beperkt tot die one minute of fame. In VTM-terminologie heeft ze wellicht al het BV-status verworven, maar verdienstelijk is het allerminst. Integendeel.
Een christelijk schuldgevoel noopt ons het afval te sorteren en te beperken uit respect voor het milieu. In het eerste zijn we al jaren heer en meester, terwijl het tweede zo tegenstrijdig is met onze drang naar meer, veel meer. Daarnaast gebiedt onze christelijke traditie dat alle natuurlijke rijkdommen ten dienste staan van de mens. Van zodra dit aan de orde is, zakt die spreekwoordelijke moed tot in onze schoenen en beperken we onze persoonlijke bijdrage tot dat schuldgevoel. Zelf dat laatste is meer en meer uit de mode, want kijk maar eens met wat voor bakken wij ons zonder enig schuldgevoel durven verplaatsen.

Indien wij, vanuit de meest bevoorrechte positie, onszelf niet kunnen bewegen om een daadwerkelijke verandering nog maar op gang te brengen, hoe willen we dan verwachten dat meer dan de helft van de wereldbevolking, die dagelijks kampt met de invulling van elemetaire behoeftes, zal meewerken om dit “luxeprobleem” op te lossen?
Ik hoor u al steigeren bij het woord “luxeprobleem”, terwijl u “luxe” en “probleem” niet met elkaar kan verzoenen! Overbevolking dan maar. Ooit daar al eens bij stil gestaan zonder onmiddellijk aan Afrika en andere verre oorden te denken? Op wereldschaal bevinden we ons in de bevoorrechte positie omdat we in de dichtst bevolkte regio wonen. Zouden we daar niet eens iets aan doen?

woensdag, november 15, 2006

Nu leest U het eens elders (16)

“Roep niet! Wat voor ons nog een aangenaam geluidsniveau is, kan, paradoxaal genoeg, pijnlijk zijn voor mensen met een gehoorstoornis!”

Tip nummer 5 uit “Hoe spreken tegen mensen met een gehoorstoornis?” uit het Magazine van OZ Onafhankelijk Ziekenfonds over leven en gezondheid (nr 96 november-december 2006).

Niet alleen voor mensen met een gehoorstoornis, want ook de goedhorende medemens heeft geen boodschap aan geroep. Kom gewoon wat dichterbij en fluister in mijn oor.
Opmerkelijk trouwens, hoe we ons laten beinvloeden door onze omgeving en in de gsm roepen terwijl onze correspondent in een muisstil bos staat … en het onding noodgedwongen een halve meter van zijn/haar oor moet houden om niet doof te worden.

maandag, november 13, 2006

Bacon & Caravaggio in Düsseldorf

De Quadriennale 06 in Düsseldorf biedt de onovertroffen mogelijkheid om meesterwerken uit verschillende periodes te bewonderen/ontdekken. Een unieke gelegenheid voor de 21ste eeuwse bezoeker om in één stad verschillende tentoonstellingen te kunnen bezoeken en hiermee het belang van kunst te bevestigen. Opmerkelijk veel Belgen. Was het omdat we afgelopen zaterdag niet konden winkelen?

Caravaggio stierf op het strand van Porte Ercole (Italië) in 1610, Bacon overleed in Madrid (Spanje) in 1992. Wat beide heren gemeen hebben is dat ze elk op hun eigen wijze de schilderkunst in vraag stelden en er een eigentijds antwoord op formuleerden. Hun voorkeur voor mannen is maar een detail.



De tentoonstelling van Francis Bacon is chronologisch opgebouwd en hiermee bijzonder traditioneel. De vele triptieken zijn feilloos opgehangen en zo hoort het ook. Enkele schetsen en door Bacon bewerkte foto’s zijn niet meer dan curiosa.



De tentoonstelling van Caravaggio is van een heel ander kaliber. Niet op zijn minst omdat er naast de authentieke werken van Caravaggio ook aanzienlijk veel “kopies” tentoongesteld worden. De meeste hiervan zijn 17de eeuwse werken van tijdgenoten die nauwgezet het origineel naschilderden en sommigen zijn van de meester zelf. Deze tentoonstelling wil meer dan alleen maar de meesterwerken tonen, het wil een discussie op gang brengen van de alom geprezen authenticiteit versus de bevooroordeelde minderwaardigheid van kopies. Een discussie die hoogdringend gevoerd moet worden op alle fronten!

zondag, november 12, 2006

Een verontrustende waarheid

Zij die naar “An inconveniant truth” gaan kijken en zowaar vinden dat we er met z’n allen heen moeten, zijn zonder meer verontrustend. Niet zozeer omdat ze die filmavond zo nodig nuttig achten, maar vooral omdat ze naderhand met de veel te grote gezinswagen huiswaarts rijden en aldaar de thermostaat één graad hoger zetten. Ze hebben er niks van begrepen en dat manifesteren ze bovendien nog zonder enig schuldgevoel. Het succes van deze film bewijst zo schrijnend dat dommigheid het grootste en meest bedreigende wereldprobleem is. De gevolgen voor het milieu zijn niet te overzien en een hoopvolle wending is, gezien die hoge graad van dommigheid, helaas uitzichtloos. In deze materie heb ik ondertussen een grote dosis apathie bijeen verzameld, die echter geen vat heeft op mijn lachspieren. Een geitenwollensokker van het laatste uur suggereerde om deze film bij voorkeur in een kleine, onafhankelijke zaal te gaan zien en niet in de grote zalen. Alsof we daarmee een wereldprobleem de kans geven voor een oplossing…

Recent verleden

Het Brussels najaar is voorlopig nog niet achter de rug. Verslaggeving van de voorbije acts (Sparklehorse, Lucinda Williams en Cat Power) kan u waarheidsgetrouw nalezen. Buiten de planning viel Cracker, afgelopen zondag in Brugge, helemaal niet uit de toon. En het seizoen wordt dit jaar (hopelijk) waardig afgesloten door niemand minder dan Robin Sheppard Proper, zijnde Sophia, in de Botanique op 11 december.

vrijdag, november 10, 2006

Klanken uit de hemel

Het valt moeilijk te ontkennen, maar het stelletje Denen dat zich Under Byen noemt (spreek uit : Oenne Buun !), produceert een bijzonder geluid. Noem het voor mij part gerust lawaai, want dat is ook het vertrekpunt. Dan ontwaar je klanken die langzaamaan de overhand nemen en opeens wordt het hemels. Ergens achteraan op het podium zingt een elfje in blikjes, terwijl helemaal vooraan een trolachtig figuur op een zaag "strijkt". Zo goed als alle nummers van de recentste CD "Samme stof som stof" vloeien feilloos in elkaar over. Zonder ook maar één dipje werkt de groep zich samenhangend door hun œuvre. En tijdens het werken wordt er niet gesproken. Het titelnummer "Af samme stof som stof" krijgt een gewaagde uitvoering en slaat heftig om zich heen. Hels en hemels. Bijzonder rijk aan klanken, waarvan de helft niet op de CD te bespeuren is. Zoals de muziek de Rotonde vulde, ebde het weg. Daarna bogen de muzikanten diep voorover en kwamen alsnog terug voor één extraatje.

Een voorproefje valt hier te beluisteren. Vanavond spelen ze in de Petrol (Antwerpen) en zaterdag in MaZ (Cactusclub) te Brugge.

woensdag, november 08, 2006

Hoeren en pooiers op het Brussels Rogierplein

De feiten

Half september werd het resultaat van de internationale ontwerpwedsrijd voor de herinrichting van het Brussels Rogierplein bekend gemaakt. Niemand minder dan Brussels Minister van Mobiliteit, Pascal Smet, huldigde de laureaat, het Brussels bureau van de Vlaamse architect Xaveer De Geyter. Onverdienstelijk? Nee, maar wel bijzonder tweeslachtig.
Enerzijds was deze wedstrijd een actiepunt in het beleid van Smet, weliswaar met een groot gebrek aan coherentie, anderzijds ruikt deze Vlaamse overwinning naar een afrekening binnen politiek Brussel. En is het net voor de gemeenteraadsverkiezingen politiek correct om de volgende legislatuur op te zadelen met zo’n erfenis? Ik hoop dat de ontwerper niet de dupe wordt van touwtrekkerij en uiteindelijk met een ‘schoon’ plan en een karige vergoeding blijft zitten. Enige argwaan is hier niet misplaatst, want wie de beladen historiek van het Rogierplein en de complexiteit van de Brusselse politiek kent, kan onmogelijk tevreden zijn met deze uitslag. De goede intenties van Smet zijn onweerlegbaar, maar het feit dat uitgerekend een Vlaming de prijs wint, zorgt in Brussel meteen voor een unicum.
Xaveer De Geyter heeft onderhand al meer dan genoeg bewezen dat hij een degelijke architect/ontwerper is. Over zijn persoon en vakbekwaamheid valt niet te twijfelen.
Helaas staat daarnaast de intentie van Pascal Smet, volwaardig Minister in Brussel, maar toch ietwat kortzichtig. Brussel is al decennia lang een hekel punt bij Vlamingen en niet op zijn minst bij Vlaamse politici. Zo kort voor de verkiezingen is dit niet meer dan stemmenronselen zonder langetermijnvisie. Met een nummerieke minderheid in het achterhoofd heeft Pascal Smet hier gedaan dan wat menig andere politicus in de provincie zou doen. Helaas is Brussel een volwaardige stad en geen provincie. Smet heeft deze subtiliteit niet begrepen, genegeerd of volkomen fout ingeschat.

Voorgeschiedenis

Het Rogierplein is al decennia lang een macabere plek. Voorheen was er het spoorwegstation dat eind de jaren 50 in onbruik raakte en luttele honderden meters verderop een nieuwe vorm kreeg in wat nu het Noord-Station heet. Met de bouw van het Internationaal Rogiercentrum (de Martini-toren) werd een nieuw tijdperk ingeluid. Helaas werd de Martini-toren vooral geassocieerd met de “verbrusseling” en de sloop van de hele Noordwijk. Wat ooit symbool moest staan voor vernieuwing kreeg vorm in afbraak en verloedering. De achterliggende wijk werd gesloopt voor nieuwe idealen en de bouw van de Martini-toren heeft het tij nooit kunnen keren.

Hoewel de Martini-toren vorm en inhoud zou geven aan de geldende post-58 illusie van technologie en vooruitgang, is helaas gebleken dat het die uitstraling nooit heeft kunnen waarmaken. Vooraanstaande architecten zweerden bij het samenbrengen van wonen, werken, winkelen en cultuur. Die modernistische idealen zijn om één of andere reden niet realiseerbaar gebleken in Brussel. Het Rogierplein bleef voor beroering zorgen. Luxehotels verrezen als paddestoelen, het zakelijke karakter zou de buurt bepalen. Onder hevig protest werd het gebouw in 2003 roemloos gesloopt.
De nieuwe “Dexia Tower” bevat enkel kantoorfuncies en sluit aan bij de stedenbouwkundige invulling van deze wijk. De inplanting van enkele woonblokken in de onmiddellijke omgeving zijn slechts een schaamlapje en stellen bitter weinig voor. Hoogwaardig en duurzaam zijn ze allerminst en aangenaam wonen is het er ook niet.

Hoeren en pooiers

De herinrichting van het Rogierplein werd in eerste instantie toegewezen aan het stedenbouwkundig bureau Clerbaux-Pinon, dat al menige opdracht in het Brussels Gewest wist binnen te halen eerder via politieke connecties dan omwille van hun competenties. Pascal Smet wist tijdig in te grijpen, maar het initiële voorstel om daglicht in de ondergrondse metroverdiepingen te brengen door een gat te maken in het plein, is een 'lichtend' idee van Clerbaux-Pinon. Alle inzendingen voor deze wedstrijd dienden rekening te houden met dit gegeven.
Bovendien kregen de deelnemers de taak om een verbinding te maken met de Nieuwstraat en de Kleine Ring naar eigen goeddunken aan te passen. Voorafgaandelijkse studies over de impact van dergelijke ingrepen zijn nooit uitgevoerd. Het voorstel dat alle randvoorwaarden invult en het vernieuwend oogt, krijgt zomaar de zege van minister Smet. De echte hoeren en pooiers van het Rogierplein zijn politici en architecten, in willekeurige volgorde.

De winnende inzending

Eens voorbij de Kleine Ring, richting Noord-Station, domineren glas en staal het straatbeeld. In een omgeving waar alle menselijke proporties genegeerd worden, is het voorstel van De Geyter (glas & staal) veleer een kaakslag dan een kentering. Het voorstel van een glazen dak over het plein is bijzonder misplaatst. De ontwerper negeert hiermee zonder schroom dat een plein geen dak behoeft, één van de basisprincipes van een goed plein. Bovendien komt glas in een horizontale positie nooit tegemoed aan zijn elementaire eigenschap, namelijk transparantie. Het is een illusie te denken dat men na enkele weken nog enig doorzicht heeft. Bovendien werd er geen rekening gehouden met de minder gunstige eigenschap van glas, zijnde reflectie. De lichtende baken die de “Dexia Tower” hoort te zijn met de ingenieuze gevelverlichting dreigt vooral verwarring te zaaien over het nachtelijke plein. En hoe zit het met dat locale broeikaseffect?

De voorgestelde vernauwing van de Kleine Ring lijkt bij eerste aanblik een wonderlijke manier om deze verkeersader te overbruggen, maar houdt geen rekening met de realiteit. De weerslag van deze ingreep zullen de automobilisten dagelijks ervaren ter hoogte van Affligem! Een esplanade langs diezelfde Kleine Ring oogt mooi op papier, maar in werkelijkheid zie ik daar niemand flaneren, behalve verdwaalde hotelgasten.

En tenslotte voorziet hij de betegeling van het plein in natuursteen. Ach, het is zowaar de eenheidsworst waarmee alle provinciesteden te kampen hebben, nadat men de alommachtige betonnatie de rug toekeerde. Van zodra er één taxi over gereden heeft, liggen alle tegels los.

Kortom, De Geyter heeft zijn beperkingen hoewel hij een goed architect en stedenbouwkundige is. Zodra het over effectieve ontwerpen van de publieke ruimte gaat moet hij de duimen leggen. Op kosten van de belastingsbetaler is het niet verantwoord om zijn voorstel ook maar één moment het voordeel van de twijfel te gunnen.

dinsdag, november 07, 2006

Luc met de pet

Hoewel de echte “Jan” met de pet mijn lichtend voorbeeld is en blijft, kan die mij gestolen worden. Hij leest geen blogs meer en heeft de blogosfeer al geruime tijd geleden de rug toegekeerd. Hij heeft ons niets meer te vertellen, behalve als het op petten aankomt.
Zelfverzekerd heb ik me bij Gillis een pet aangeschaft en sindsdien ga ik de deur niet meer uit zonder mijn vertrouwde pet. Zeg trouwens nooit zomaar pet, want zij is vervaardigd uit authetieke Harris Tweed

donderdag, november 02, 2006

Blijven of vertrekken?

Hans Blix, voormalig VN-wapeninspecteur, zegt dat het ingrijpen in Irak op een complete mislukking is uitgelopen en dat de Verenigde Staten in een situatie zijn beland waarin ze niet uit Irak kunnen vertrekken, maar waarin blijven ook geen goede optie is.
Iets wat de Europeanen al voor de tweede ambtstermijn van Bush voorspelden, krijgt eindelijk gehoor in de VS.
Misschien is de enige oplossing dat Bush maar eens president van Irak moet worden. Is dat niet blijven en vertrekken ?