Movy Club

Een minuscuul afdakje, met de vertrouwde vorm van een oude cinemaluifel, was het enige herkenningspunt aan de straatzijde. Achter de glazen toegangsdeur brandde zowaar 1 klein peertje. "Is dat het?" vroeg ik aan mijn chauffeur van dienst. "Als ze nu maar die film spelen" was zijn twijfelende bevestiging.

Binnen, in het halfduister, stond een wat oudere man die je meteen 30 jaar terug in de tijd dwong. Zijn brilglazen waren 'confituurpotten' en zijn kledij had iets aristocratisch. Hij sprak Vlaams met een overduidelijk Duits accent, wellicht geleerd tijdens de oorlog. We werden verzocht even te gaan zitten, terwijl hij de apparatuur in gereedheid zou brengen. Het was de laatste avond dat "Goodbye Lenin" gedraaid werd in de Movy Club, na 23 weken op de affiche te hebben gestaan.

Een tiental minuten later kwam de heer naar beneden en zij dat alles klaar stond voor de projectie. Hij verdween langs een kleine deur en knipte het licht aan boven de kassa. Zonder wijziging van attributen nam hij plaats achter de kassa en inde de ticketprijs van 4,70 euro per persoon. Voor dat geld kreeg je een ticketje met een oppervlakte van 4,7 cm². Hij apprecieerde het dat we met gepaste munt betaalden, knipte het licht van de kassa uit en ging ons voor naar de grote zaal.

“Een geklasseerde zaal” vermeldde hij met oprechte fierheid, en dan “jullie zijn alleen deze avond”. Ik zag een mannequinpop zitten op de achterste rij, maar die telde niet mee. We namen plaats in het midden van de grote zaal, ik telde ongeveer 10 rijen van 20 zetels. De onderlinge afstand tussen de rijen was een megalomane 3 meter. Het licht werd gedimd, de plafondventilatoren draaiden in de laagste stand, het was berekoud.

Het was de perfecte setting voor deze film; het verhaal van een Oost-Duitse dame die net voor de val van de Berlijnse muur in coma terecht komt en bij het ontwaken niet mag “schrikken”. Zoonlief en dochter, bijgestaan door een werkcollega, stellen alles in het werk om het ‘oude’ beeld te handhaven. Ze maken geen fouten.
Tot moeder op een dag de straat op gaat en geconfronteerd wordt met nieuwe huurders (uit West-Duitsland) in het gebouw. De televisie draait geënsceneerde nieuwsberichten, maar het aftakelen van buurmannen ontgaat haar. Confituur, honing, koffie en augurken worden overgeheveld in de oude recipiënten. De Trabant zal eindelijk eerstdaags geleverd worden. Tot de enige Oost-Duitse kosmonaut wordt president. Hilarisch!
De eindgeneriek loopt nog even door als we op straat staan. Het duurt nog een aantal glazen bij Mama Lambiek in Sint-Gillis voor we weer op temperatuur zijn. Om half twee belt Jan, “zeg waar zitten jullie?”. “Heel ver weg!”