Jongens en vliegtuigen

De tram bereikte deze ochtend de eindhalte toen ik boven de huizen een vliegtuig waarnam. Op een onmeetbare, maar toch waarneembare afstand, iets hoger en veel verder, merkte ik nog een vliegtuig op. En toen zag ik opeens dat de piloten boven Evere een waar spoor achter lieten. Zouden ze het deze ochtend afgesproken hebben om er een kunstwerk van te maken? Zover mijn oog reikte, zag ik die lange witte strepen, net krijtlijnen op een hemelsblauw bord, kriskras door elkaar.
De tramconducteur moest me even aanmanen het voertuig te verlaten en herhaalde door de luidsprekers “Terminus, eindhalte”. Ik heb nog een kwartier naar de lucht staan kijken. Allemaal witte lijnen, de ene al scherper dan de andere. Wellicht het resultaat van de laatste 2 uren opstijgende vliegtuigen vanuit het nabij gelegen Zaventem en een uitzonderlijke windstilte. Met bijna kinderlijk ontzag heb ik naar dat kunstwerk staan kijken.

Een paar uur later heb ik nog even door het raam gekeken, maar de blauwe lucht was verdwenen en de mooie strepen hadden niets meer van hun schoonheid overgehouden, het waren banale wolken geworden.

Ooit woonde ik niet ver van de luchthaven van Kopenhagen en elke avond was het een waar festijn om al die landende vliegtuigen te ‘spotten’. We zijn ook eens met een aantal vrienden aan het einde van de startbaan gaan staan en dan vliegen die enorme machines scheerlings over je heen. Pas dan besef je hoe groot die dingen zijn.

En als je naar Frankfurt rijdt, doorkruis je zowaar de luchthaven. Elke keer opnieuw verlaat mijn blik het saaie asfalt van de autosnelweg en kijk ik met ontzag naar de vliegtuigen die in de lucht hangen. Meestal zie je er wel 5 op een rij, met een minimale tussenafstand, hangen in de lucht. Indrukwekkend!

Ik heb een onlosmakelijke band met vliegtuigen en ik wil het, gelukkig, nooit afleren.