Elke dag een nieuwe parabel

Elke dag is rijk aan stof voor boeiende verhalen, vandaag beter dan gisteren. Niemand kan voorspellen wat morgen zal brengen en overmorgen houdt nog meer verrassingen in petto. Elke dag opnieuw voelen sommige mensen de nood om bij te dragen of het leed van deze wereld te verzachten. Elke dag een nieuwe parabel!

Vandaag, 1 november, is de dag waarop we de doden eren, in gedachten of in daden. Vandaag voelde pater Versteylen zich geroepen om heil te brengen; we moeten terug naar de aloude traditie om onze doden te kunnen begeleiden tot hun laatste rustplaats. In België kiest 60% voor een ter aarde bestelling, 40% voor crematie.

We mogen onze overledene begeleiden
Tot de laatste schep aarde ons scheiden

Sterven is onlosmakelijk verbonden aan ons leven. In het begin hebben we er geen oog voor, later zullen we er stelselmatig mee geconfronteerd worden. Vergankelijkheid heet het, en dat willen we niet gezien hebben. De cosmetica belooft ons een eeuwige jeugd, al zij het aan de buitenkant. De sociale zekerheid behoedt ons van alle pijnlijke kwalen en de ouderen parkeren we in streng beveiligde tehuizen, ver weg van de dagdagelijkse realiteit.

Midas Dekkers is een meester in deze materie; in zijn boekje “De vergankelijkheid” legt hij alle zwakke punten bloot en wijst met keiharde vinger de essentie aan. We willen het niet weten!

Vandaag mogen we onze overledene begeleiden
God beslist wanneer de vlammen ons scheiden

Het was een grauwe dag vandaag. Het hoort zo te zijn op 1 november. Of we nu verkiezen om thuis te blijven en een boek te lezen, of de koude wind en druilerige regen trotseren tot aan de grafsteen, de innerlijke mens geniet van de rust die voor hem of haar het beste past om dit pijnlijk afscheid te herdenken.