Dictaturen in een democratie # 3
De dictatuur van de jonge vaders maakt zich meester van de werkvloer en ver daarbuiten. Jonge vaders, wie zijn ze, wat drijft hen, denk ik in alle rust. Toen ik een boreling was, telde mij vader amper 25 levensjaren. Vandaag zijn jonge vaders minstens 10 jaar ouder!
Jonge vaders hebben geen rust; ze hebben slapeloze nachten, fruitpappende ochtenden, weerbarstige maxi-cosy’s, onverdraagzame moeders in de file, begriploze crèchetantes en een scheefzittende das als ze iets over negen aankomen op kantoor.
“De kleine was weer lastig deze ochtend” krijg je dan als verontschuldigend excuus. “Uw” kleine, die heeft minstens 50% van uw slechte eigenschappen, dus niet verwonderlijk, denk ik dan.
Tijdens de lunchpauze wisselen de jonge vaders hun ervaringen uit. Hoe handig een monovolume wel is, in vergelijking met een 3-deurs. Ze ontkennen niet dat de bevestigingspunten voor de kinderstoel hen rugklachten bezorgde. De geur van geplette bananen doet hen elke ochtend opnieuw kokhalzen, maar het is zalig om “ze” te zien groeien.
Hun nachtrust ligt overhoop, ze hebben ongetwijfeld geen bevredigend seksleven meer (maar zwijgen daar wijselijk over in alle talen), de orkaan van het jonge vaderschap richt een ware ravage aan op hun designmeubelen, ze worden grijs of verliezen hun haren.
De laatste culturele manifestatie die ze zich nog kunnen herinneren was een familie-uitstap naar museum in de grote stad. Helaas kunnen ze zich de naam van de kunstenaar niet meer herinneren, want de buggy blokkeerde. De kroeg en hun vrienden hebben ze, hoezeer het hen ook spijt, al niet meer gezien sinds de geboorte. Het laatste boek dat ze lazen was een geschenk van hun schoonmoeder en de recentste cd die ze zich zelf aanschaften was de nieuwe van dEUS. Ze lezen de krant ‘diagonaal’ en de nieuwsberichten bekijken ze met de “kleine-die weer-wakker-werd” op een nachtelijk uur in herhaling. Kortom, ze weten niet hoe de wereld draait en gaan nu kinderen opvoeden!
Bijzonder opmerkelijk is dat je bijna nooit de echte voornaam van hun kind te horen krijgt, steevast gaat het over “de kleine” of “onze” kleine (een collectieve misdaad?). Heeft die ellende dan echt geen naam?
En dan denk ik aan een jonge vader in spe, die me continu herhaalde “Ik word vader, maar jij kan dat niet begrijpen”. Ik doe verdomme alle moeite van de wereld om “het” te begrijpen, maar jonge (of aanstaande) vaders zijn alles behalve behulpzaam in die materie.
Jonge vaders hebben geen rust; ze hebben slapeloze nachten, fruitpappende ochtenden, weerbarstige maxi-cosy’s, onverdraagzame moeders in de file, begriploze crèchetantes en een scheefzittende das als ze iets over negen aankomen op kantoor.
“De kleine was weer lastig deze ochtend” krijg je dan als verontschuldigend excuus. “Uw” kleine, die heeft minstens 50% van uw slechte eigenschappen, dus niet verwonderlijk, denk ik dan.
Tijdens de lunchpauze wisselen de jonge vaders hun ervaringen uit. Hoe handig een monovolume wel is, in vergelijking met een 3-deurs. Ze ontkennen niet dat de bevestigingspunten voor de kinderstoel hen rugklachten bezorgde. De geur van geplette bananen doet hen elke ochtend opnieuw kokhalzen, maar het is zalig om “ze” te zien groeien.
Hun nachtrust ligt overhoop, ze hebben ongetwijfeld geen bevredigend seksleven meer (maar zwijgen daar wijselijk over in alle talen), de orkaan van het jonge vaderschap richt een ware ravage aan op hun designmeubelen, ze worden grijs of verliezen hun haren.
De laatste culturele manifestatie die ze zich nog kunnen herinneren was een familie-uitstap naar museum in de grote stad. Helaas kunnen ze zich de naam van de kunstenaar niet meer herinneren, want de buggy blokkeerde. De kroeg en hun vrienden hebben ze, hoezeer het hen ook spijt, al niet meer gezien sinds de geboorte. Het laatste boek dat ze lazen was een geschenk van hun schoonmoeder en de recentste cd die ze zich zelf aanschaften was de nieuwe van dEUS. Ze lezen de krant ‘diagonaal’ en de nieuwsberichten bekijken ze met de “kleine-die weer-wakker-werd” op een nachtelijk uur in herhaling. Kortom, ze weten niet hoe de wereld draait en gaan nu kinderen opvoeden!
Bijzonder opmerkelijk is dat je bijna nooit de echte voornaam van hun kind te horen krijgt, steevast gaat het over “de kleine” of “onze” kleine (een collectieve misdaad?). Heeft die ellende dan echt geen naam?
En dan denk ik aan een jonge vader in spe, die me continu herhaalde “Ik word vader, maar jij kan dat niet begrijpen”. Ik doe verdomme alle moeite van de wereld om “het” te begrijpen, maar jonge (of aanstaande) vaders zijn alles behalve behulpzaam in die materie.
gepost door Luc op
17.11.04
4 reacties:
Dat komt omdat kinderloze mensen alleen maar overjaarse pubers zijn die weigeren hun verantwoordelijkheden te nemen en volwassen te worden...
Volwassen worden ? ik denk er nog niet aan !
P. Uber
De laatste zin is Anneke blijkbaar ontgaan...
Neeneenee, de spot in mijn stem en mijn draaiende ogen zijn u ontgaan. Zo komt namelijk de 'maar jij kan dat niet begrijpen' en de weinige behulpzaamheid op mij over.
Ik heb een vriendin die me zo doet voelen omdat ze als enigste reactie op al mijn verhalen zegt dat ik tenminste nog spannende leuke, interessante dingen kan doen, terwijl dat voor haar allemaal voorbij is sinds de kinderen er zijn. Maar ik heb ook een vriendin die me in het weekend naar de mooiste plekjes in verschillende parken meeneemt. Ze maakt gebruik van haar zwangerschapsverlof om in de week samen met haar dochtertje lange wandelingen te maken en om op die manier zo veel mogelijk te genieten van de herfst. Dan hobbelen we door het park met buggy en luisteren we naar elkaars verhalen. En ze wacht met haar dochter in mijn armen te duwen tot ik er zelf naar vraag.
Ik moet dringend oefenen met mijn ogenwerk. Dan had u zeker gemerkt dat ik het net over die laatste zin had. ;-)
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage