De laatste dictatuur in onze democratie

De dictatuur van de ochtendmens!

De ravage die ze elke ochtend aanrichten hoor je op de radio, via de verkeersredactie. En daar hebben ze het niet eens over de overvolle treinstellen, trams, metro’s en bussen! Twee zaken zijn duidelijk oorzaak van deze repetitieve ellende: het aanvangsuur van scholen en onthaalmoeders en de afstand tussen woonplaats en werk. We zijn in de waan van het vrij en flexibel kunnen bewegen, maar in onze koning vrijheid (de auto!) zijn we het slachtoffer van onze illusie. Op de koop toe aanvaarden we deze situatie als een noodzakelijk kwaad, de tol die we willen betalen voor 'onze' vrijheid.

In mijn laatste werkomgevingen heb ik aan den lijve kunnen ondervinden hoe diep deze dictatuur geworteld zit, maar ik heb die doelbewust en schromelijk genegeerd. Op goede dagen was ik aanwezig om 10 uur, maar de regelmaat was eerder half 11. De meeste collega’s confronteren je met dit ‘late’ uur door jou te begroeten met “goede middag”. Je bent amper een half uur op kantoor en je ziet hen al aanstalten maken om hun lunchpakket op te smikkelen.
Maar wat hebben zij gedaan tussen 8 en zeg maar 10 uur? Steevast zijn ze minstens 3 keer naar de koffieautomaat gelopen en hebben ‘hun’ mails verwerkt. ’s Ochtends heeft een mens een goede dosis koffie nodig, maar die mails, laat me niet lachen. Dat zijn hoofdzakelijk onzinnige berichten en de meeste tijd spenderen ze aan ‘grappen’ die ze van vrienden toegezonden krijgen (ochtendmensen die ook niets zinvollers weten te doen). Is dat werken? Moet je daarvoor zo vroeg uit de veren?

Na 4 uur is er niemand meer op kantoor, dat geeft mij alvast de mogelijkheid om minstens nog 2 uren ‘rustig’ te kunnen werken. Die ochtendmensen zijn er zich helemaal niet van bewust dat jij, ‘hij die later toekomt dan de directeur’ wel nog werkt terwijl zij op weg zijn naar huis. Alweer in die ellendige file, de avondspits!

De ellende begint bij de scholen, die om een voor mij nog steeds onduidelijke reden, moeten aanvangen om 8u30. En dan heb je de crèches en de onthaalmoeders die al vanaf 6u30 paraat staan. Deze ellende wordt, bij wijze van spreken, met de paplepel ingegeven.

Grootste ellende is de afstand tussen woon- en werkplek. “’s Ochtends moet je wel op een uur rekenen”, hoor ik hen zeggen. “Hoe ver woon je hier vandaan?”. “Ach, het is maar 25 kilometer, maar ’t is alle dagen file”. Ga dan toch met de fiets, dan hoef je ’s avonds niet meer naar die fitnessclub. Die logica hebben ze helemaal niet begrepen, die ellendige ochtendmensen.

Ik heb resoluut alle uitnodigingen voor vergaderingen, meetings, bijeenkomsten en wat zo meer voor 10 uur altijd geweigerd en heb niet het gevoel ook maar iets gemist te hebben. De tijd dat ik me nog even draai in bed en geniet van een gezond ontbijt, hebben die ochtendmensen niets wezenlijks verricht.

Als ik ’s ochtends de tram, metro of bus neem, zie ik gelukkig nog heel veel volk op weg naar het werk. Dat stemt me gelukkig, dat ik niet tot een minderheid behoor, integendeel!

Een overzicht van de vorige 11 dictaturen kan je hier consulteren.