De bedelaar

“De bedelaar dwingt ons een argument te bedenken waarom we hem niets geven”

Dat was ooit de kop van een artikel in Brussel Deze Week, de locale weekkrant, over bedelaars in deze stad. En die slagzin doemt elke keer bij me op als ik langsheen een bedelaar loop. Altijd dat gebruikt softdrinkbekertje aanbiedend, dat ik vriendelijk ontwijk met “Nee, bedankt”. Natuurlijk heb ik “une petite piece” binnen handbereik dat overbodig is. Maar ik heb het hen nog nooit gegeven.
Ooit kreeg een bedelaar mijn onaangeroerd lunchpakket, toen ik op de weg naar huis na een volle dagtaak de reflex had dat ik die dezelfde avond niet meer zou opeten en maar beter kon weggeven.

Vandaag gaf ik 2 sigaretten aan een koppel daklozen. Hun verhaal was te tragisch om een constructief gesprek te voeren. Ze dronken ook bier dat uit de recente test van die verbruikersorganisatie als “ondermaats” bestempeld werd. Die bedelaars lezen dat magazine niet en “ondermaats” aan de helft van de prijs, blijft hun “beste koop”!

Tot op heden hield ik me voor niets te geven als het geen oplossing bood. Die twee sigaretten, omgerekend net geen 40 cent, hebben geen oplossing geboden, maar één kortstondig, stralend moment op hun gezichten. Ze hebben me bijgebracht dat ik hun leefwereld helemaal niet ken, ook al gaf ik dat onmiddellijk toe. Toen ik hen vroeg of ze op straat sliepen, kreeg ik “il faut pas exagérer, monsieur” als antwoord. Ze hebben ergens een bed in deze stad. De bedelaar dwingt ons een argument te bedenken waarom we hem niets geven en ik heb nog steeds geen pasklaar antwoord!