Het tweede deel van de nacht

Wat ik zo mooi vind aan de voorstellingen van Anne-Teresa De Keersmaeker (en Rosas) is die perfectie in alle eenvoud. Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar als je even de tijd neemt om het schouwspel zorgvuldig te observeren, zijn de details zo raak.

De scène is de leegheid zelve, en toch zijn er altijd een paar vernuftige details die hun werking nooit missen. Om te beginnen; de belichting, die is gewoon subliem. Links en rechts staan enkele stoelen willekeurig opgesteld. Met de juiste belichting vormen de schaduwen een verrassend effect op de dansvloer. Het dansoppervlak is bedekt met een bijna onzichtbaar laagje stof. Eens de dansers zich bewegen, zet dat stof zich in beweging.
Op de achtergrond hangen 2 maal 3 doeken wit (2 meter breed, wel 10 meter hoog) en 1 maal 3 zwarte doeken. Op één moment lijkt het alsof de onderling bewegende witte en zwarte doeken het stof nog hoger doen opwaaien.
En dan zijn er de bewegingen van de dansers. Het is bijna een vast gegeven in alle dansproducties van Rosas, de chaotische bewegingen van de dansers die onzichtbaar overgaan in één perfecte harmonie. Ik heb tot het derde deel moeten wachten, maar het was er.
De muziek is ook altijd raak, ook al is het niet de muziek die ikzelf op een rustige avond zou beluisteren, het heeft me nog nooit gestoord. Ook die repetitieve Indische muziek van deze avond niet.

Alvast een aanrader, “Desh (het tweede deel van de nacht)”, nog 3 dagen te zien in het Kaaitheater te Brussel en wellicht nadien overal in het land en ver daarbuiten.