Altijd kouder buiten

‘t Zijn barre tijden: de koude slaat om je oren, de dagen zijn nog veel te kort en de aanbiedingen naar zonnige oorden zitten vol addertjes onder het immergroene gras. Kortom, een mens komt zijn huis niet uit.
Alhoewel, de concertagenda van de afgelopen dagen bleek overvol te zitten.
Hartverwarmend…


Maandag, 21 februari

Duyster bestond 5 jaar en voor de gelegenheid hadden ze de AB ingepalmd. Niet zomaar een avond, maar een meer dan avondvullend programma. Lees het allemaal na op http://fuck-the-universe.blogspot.com/2005/02/low-live.html


Dinsdag, 22 februari

De Gentse Handelsbeurs had de voorziene zitplaatsen afgezworen en resoluut omgetoverd, vanwege de grote belangstelling, tot staanplaatsen. Uiteraard een betere manier om van The Dresden Dolls te kunnen genieten.
Lees een kritische beschouwing op http://bewegendebouwkunde.blogspot.com/2005/02/vrouwenstemmen-bis.html


Woensdag, 23 februari

Bright Eyes in Tivoli, Utrecht (uitverkocht!).
Ja, er zijn gekken die niet zonder kunnen en ik beken! Ondanks het feit dat de Nederlanders hun bek niet kunnen houden, was het een meer dan geslaagde avond. “I’m wide awake, it’s morning” werd bijna integraal gespeeld, en hoe? Krachtig, strak en bijzonder zuiver.
Oberst is een zware verslaving, mijn collectie bevat alle cd’s van 1998 tot en met 2005, zowaar 5 parels. Of om het met zijn eigen woorden te zeggen: “to love and to be loved, let’s hope that’s just enough”!


Dinsdag, 1 maart

The Gnomes en Adam Green in de Botanique.
Het voorprogramma stond meer dan stevig op zijn poten. Stuk voor stuk goede muzikanten en fijne nummers. Dat bleek voor Adam Green geen toevalstreffer, want zij ondersteunden hem tijdens zijn eigen set. In een vorig leven de zanger van Moldy Peaches en destijds goed voor amper 50 concertgangers, was het deze avond anders. Wellicht gehyped door een nationale zender en een irritante Franstalige tegenhanger, want de zaal zat vol met provincialen. Green maakte er eerst een potje van, maar uiteindelijk bleek het een onderhoudend spectakel. Op de rand van kitsch wist hij het publiek te vermaken, mezelf incluis. Na een eerste bisronde die meer weg had van “wat willen jullie nog horen”, werd het orgelpunt een geslaagde cover van niemand minder dan The Velvet Underground. Met mijn Bota-kaart had ik nooit zonder gekund. Voor herhaling vatbaar!

Mij hoor je alvast niet (meer) klagen.