Twee mannen en een doos

De trein is altijd een beetje reizen,
een wandeling door de stad houdt altijd verrassingen in zich.

Ik wandel van het station naar het grote plein, in mijn geboortestad. Ik verheug me op die ouderwetse fotowinkel en de speelgoedwinkel onderweg. En eigenlijk wil ik geen verrassingen.
Even voorbij het stationsplein, bij dat oudewijvencafé, staat een man met een grote doos. Hij kijkt me recht in de ogen en ik lees zijn wanhoop. “Mijnheer, kun je me helpen?” Of ik hem even wil helpen de doos tot aan zijn voordeur te dragen. Hij heeft er al bijna 2 kilometer mee gesleurd en zijn krachten zijn op.
Ik kijk even naar die omvangrijke doos en lees dat er een TV-toestel in zit. “Een speciale actie?”
Zijn toestel had het gisteren begeven en vandaag stond er een belangrijke match op het programma. Hij kan niet echt zonder die sport op televisie.
We zijn al een eind opweg als ik hem vraag waarom hij niet zo’n platte TV gekocht heeft, dat zou toch minder sleuren zijn. Die dingen zijn nog behoorlijk duur, wist hij mij te vertellen.
Dan maar opperen welke vervoersmiddelen hem hadden kunnen helpen. De tram kon niet, want de doos kreeg hij niet door die smalle deuren. De bussen rijden zeer onregelmatig. “Een taxi?” Jamaar, dan was de koop ook niet meer een koopje.
Met regelmaat wisselen we van kant, want de doos blijkt zwaarder te zijn dan ze eruit zag.
“Wat is jou favoriete ploeg?”
Ik tover mijn jokerkaart boven en deel hem mee dat ik al jaren geen TV heb, en nog nooit het gevoel heb gehad “iets” te missen.
Stilte.
“’t Was een koopje, nog geen 300 euro mét een ingebouwde dvd-speler!”
Mijn kaarten zijn op!
Aan zijn adres gekomen bedankt hij me voor bewezen diensten. De laatste 20 treden redt hij zelf wel en als hij mij zou tegenkomen op café, krijg ik een pint als beloning.

Ik zie hem al in zijn zetel, in slip en Marcelleke, kijkend naar vieze filmpjes…op de dvd.
En die gast betaalt mij nog een pint op café! Hoe zou ik die herkennen?