Le travail c'est ta mère

De centrale lanen, vanaf de Anderlechtse poort tot aan het Noorstation, werden zaterdagnamiddag ingenomen door een kleurrijke stoet. Onder begeleiding van luide muziek passeerden de betogers (groen en rood waren de hoofdtonen) vreedzaam langs mijn raam. Dat het een bloedernstige demonstratie betrof, kon je moeilijk afleiden aan de rommel die de geschatte 50.000 deelnemers achterlieten. Gelukkig heeft deze stad een efficiënte reinigingsploeg, “Net Brussel/Bruxelles Propreté”, die de laatste demonstranten letterlijk op de hielen zat, om in een mum van tijd, alle sporen weg te wissen. Gedurende een klein halfuur was het bijzonder stil op straat, nadien nam de gewone gang van zaken het weer over.

Meer dan 20 buitenlandse delegaties en vakbondsmilitanten uit heel België gaven hun eisen te kennen voor meer werk, een sociaal Europa (tegen de richtlijn Bolkestein en “Lissabon”!), meldde de radio om 16 uur. Deze eisen waren me ontgaan.
Iets na de middag had ik zowaar communistische vlaggen opgemerkt en een Italiaanse, socialistische delegatie, uit Trieste. De witte sector ontbrak op deze betoging en bij mijn weten zijn het toch zij die steevast ijveren voor meer jobs en een socialer Europa!

Net zoals bij de anti-Bush betoging, een maand geleden, dreigt alles op één hoopje gegooid te worden. Probeer het dan maar allemaal te begrijpen.

Na de betoging zag je kleine groepjes betogers door de stad slenteren, wellicht een beetje hopeloos op zoek naar gelijkgestemden om vanuit het station de trein huiswaarts te nemen. Bij valavond zag ik aan de gevel van een appartement nog een groot doek hangen met de tekst “le travail c’est ta mère”. Ik heb nog niet de kans gehad om haar hierover te interpelleren.