Waar staat de koffie ?

Zo'n vrijdagavond, gegarandeerd 1 keer per jaar. Eerst de receptie en dan even dat café in de stad. Hij komt niet zo vaak naar hier, maar als hij komt, kan hij het niet laten even de bloempjes buiten te zetten. En dat doet hij nooit alleen. Ik ben heel volgzaam en nieuwsgierig, dat helpt. Een nachtelijk rit naar de koningin der badsteden waagt hij niet. De zetel in mijn living is al een beetje naar zijn lichaam gevormd.

Na die receptie, afspraak in de keet die maar 3 avonden per week open is, waar de heren aan de ruit plakken en telkens opnieuw zie ik hem even twijfelen. Ik herinner hem aan die ene keer toen het bijna ochtend werd en we daar verzeild raakten. Het gaf hem opeens de moed om zich door die mannen te wringen. Gelukkig krijg ik aanzienlijk meer manoeuvreerruimte in dit soort gelegenheden, ik weet nog steeds niet waarom.

Hij is al een uur wakker als ik het gerommel in de keuken als een signaal ontwaar. Op mijn gsm staat één ongelezen bericht. Ik lees: “waar staat de koffie?”. De afzender is hij! Met slaperige ogen lees ik het nogmaals en identificeer hem als afzender. “Let er niet op, ’s ochtends ben ik nogal verward” is zijn enige repliek.

We drinken koffie, echte koffie. Hij leest de krant van gisteren. En dan besluiten we om de zon op te zoeken. Een terrasje in het centrum. De zon schuift te snel weg. Zijn vers geperst fruitsap is op, mijn biertje nog niet, de zon straalt aan de overkant. Het is bijna middag in deze stad. Een kus op de wang en hij vertrekt naar die koningin. Ik dwarrel huiswaarts …
Een gedenkwaardig moment staat in ons gemeenschappelijk geheugen gegrift.
Mannen weten waarom.