Ik werk nu voor anderen, niet voor mezelf…

…alweer een boeiende onthulling in de weekendkrant

G.K. is 64 en voorzitter van 2 non-profit organisaties, “omdat ze hem dat gevraagd hebben”. Hij was directeur van een bekend kledingconcern en moest op 60 jaar met pensioen. G.K. voelde zich nog veel te jong om niet meer actief te zijn.

Zijn katholieke opvoeding heeft hem waarden meegegeven die hem beïnvloed hebben. “Jonge mensen werken vaak nog voor zichzelf, ze moeten hun huis afbetalen, hun gezin onderhouden” is maar één van die clichématige uitspraken die hiervan het resultaat zijn. Daarnaast houdt hij er een bijzonder seksistische benadering op na als het gaat over de taken die 'zijn vrienden op pensioen' uitvoeren. “De vrouwen doen wat meer aan sociale hulpverlening, de mannen nemen wat meer organisatorisch werk op zich, elk vanuit zijn eigen ervaring en talenten”, vind ik op zich een redenering die helemaal niet getuigd van waarden. Of heeft dat met zijn katholieke opvoeding te maken?

Het royale loon, de gouden handdruk met 6 nullen en een kast van een villa (afbetaald), daar zwijgt hij wijselijk over. “Je moet je naar best vermogen gedragen en inzetten voor anderen in de maatschappij”. Hij heeft dat motto wellicht 30 jaar lang aan zijn laars gelapt en nu opeens wil hij de sympathieke, gepensioneerde directeur uithangen. De portretfoto die het artikel illustreert, brengt alle goede bedoelingen onmiddellijk in twijfel.

Wraakroepend vind ik zulke uitspraken, verachtelijk zijn zulke personages. Gedurende hun carrière gaan ze over lijken, en opeens hebben ze “het licht” gezien. “Schaf de bejaarden af!” denk ik in een opwelling. Maar dan zou ik teveel goede mensen, die hun verhaal niet mogen vertellen in de krant, teveel onrecht aandoen.