Gescheiden opwarmen en afkoelen

Het uitstalraam van de Brico aan de Anspachlaan (Brussel) toont nog maar eens het surrealisme dat zo typisch is voor deze stad. Rechts prijzen ze barbeque-stellen aan en links ventilatoren...

Een tweede opinie

Noem het voor mijn part “een andere visie”, maar deze documentaire is het bekijken waard. Zeker nadat het Westen zich verplicht voelde om Al Gore’s show blindelings te slikken. Ik heb het bewust enkele dagen laten bezinken. Bekijk het vooral even kritisch als ik deed.

Mijn grootste wantrouwen gaat naar wetenschap en wetenschappers in het bijzonder. Alles wat zichzelf een air geeft van de onomstreden kennis in pacht te hebben en vaker zijn/haar stelling herziet dan een modale mens van woonst verandert, levert argwaan op. Deze documentaire heeft mijn argwaan rijkelijk gevoed!

Of het allemaal wetenschappelijk juist is, laat ik wijselijk in het midden. Enerzijds heb ik geen zin om dat allemaal te gaan uitzoeken en anderzijds vermoed ik dat bij tegenstrijdige stellingen de waarheid zich ergens tussenin bevindt. In het laatste kwartier van de documentaire komt een zwarte econoom en auteur op de proppen met een wel heel merkwaardige bedenking; alle aandacht die uitgaat naar ons milieu heeft een negatieve invloed op de ontwikkeling van Afrika en andere ontwikkelingsgebieden. Dat lijkt mij een argument dat het overwegen waard is.

De documentaire kan je via de blog van (pdw) bekijken, alsook de commentaren...

Sporen, één seconde later

Niet zo ernstig

Drie kwartier nippend aan mijn “half and half” (een unieke mengeling van uit fles geschonken schuimwijn en witte wijn) heb ik een wereld aan mij zien voorbijgaan. Ernstig, bezorgd, zuur, alle variaties in alle mogelijke vormen en maten.

Sinds enige tijd ben ik mij ervan bewust dat ik vaak die passant ben en ik werk aan een opgewekt voorkomen. Vandaag heb ik zelf ondervonden dat een ontspannen gezicht aangenamer is om naar te kijken. Willen jullie er allemaal werk van maken om niet zo zuur te kijken? Voor mij, en voor alle andere terraszitters. Bedankt!

Sporen

Nu leest U het eens elders (23)

“Gezin dakloos nadat dak van woning instort.”

Gelezen op De Standaard

Tel de doden ...

... op zondag:

Vrouw overlijdt na handgemeen met partner in Willebroek
Ten minste 39 doden bij gevechten in Noord-Libanon
Acht doden bij aanval op woning Hamas-leider
Schietpartij in Idaho eist drie doden
Zes doden bij aanslag op markt in Peru
Twee doden bij aanslag op konvooi burgemeester Mogadishu
Zes burgers dood bij zelfmoordaanslag in Afghanistan

1 + 39 + 8 + 3 + 6 + 2 + 6 = 65!

Ouder worden; verleg de klemtoon

Wordt het niet stilaan tijd dat ik de blogsfeer informeer over mijn nakend vaderschap, nu familie en vrienden zo goed als allemaal op de hoogte zijn? Maar hoe? Bij deze, weet u het!

Antwerpse viooltjes, een update

Vandaag, één week na de feiten, heb ik kunnen vaststellen dat de perken onberispelijk opgevuld werden met geraniums, rode geraniums! Mijn politiek vermoeden is niet geheel onterecht gebleken.

Ouder worden

Toen ik binnenkwam gunde ze mij niet eens een blik van herkenning of verwelkoming. Ze zat diep voorover gebogen over haar bord en at met grote happen een koek. Tussendoor slurpte ze met veel te grote slokken haar tas koffie leeg. Nadat drank en spijs weggewerkt waren, richtte ze zich tot mij in haar Kempens dialect; “oud worden is geen lachertje”!

De dame in kwestie is 95 en tot voor een jaar was ze in zeer goede doen. De laatste maanden sloeg de ouderdom hardnekkiger dan voorheen toe. Tot dan breidde ze kousen voor niemand en iedereen, liet de televisie links en dronk haar dagelijkse portie Fanta en porto. De tijd is onherroepelijk en sinds enkele maanden is het haar allemaal teveel. Ze wil weg, maar ze komen haar niet halen.

“Je bent hier toch goed” zeg ik om haar wrange woorden te breken. Omringd door de zorgen van haar liefhebbende, levenslustige zoon (61) in een landelijke omgeving met geregelde uitstappen naar Oostende om daar op de dijk een glas Perrier te drinken en een dame blanche te eten.

“Laat dat goed maar vallen, jonk” repliceerde ze bijzonder alert...

Antwerpse viooltjes

In het park voor de Stedelijke Feestzaal “Harmonie” in Antwerpen werden vorige week de viooltjes weggehaald. Nog geen maand geleden bewonderde ik met enig ontzag deze prille bloemenpracht op mijn ochtendwandeling naar het kantoor.

Het waarom blijft mij een raadsel. In amper een maand tijd waren de perken tot volle wasdom gekomen en op de bloemen was niets aan te merken. Viooltjes bloeien zonder al teveel zorgen rijkelijk tot de herfst.

Zou het kunnen dat hun kleur, geel met een zwart hartje, in de gegeven omstandigheden niet correct of neutraal genoeg was?

De hemel boven Brussel (17)

Gelezen in de juiste context

Op de achterflap van “Maak me blij”, het debut van Karin Giphart, staat één zin uit het boek die me meteen aansprak: “Wanneer kom je nu eens met een leuk, normaal meisje thuis? Als moeder verdien ik dat toch?”. Ideale lectuur voor een zondag (moederdag) oordeelde ik, maar dat was buiten Karin en haar verhaal gerekend. Haar moeder duikt geregeld in het boek op, maar staat voor “de dood” (eveneens te lezen op de achterflap) waarmee het hoofdpersonage worstelt.

Vanaf de eerste pagina werd ik ondergedompeld in een wereld die me niet geheel vreemd is, maar toch steeds verwondering opwekt omdat die zo gelijklopend is met “de onze”. Ik had het al veel eerder kunnen weten, want in haar dankwoord bedankt ze uitdrukkelijk haar broer, Ronald, “omdat-ie aan iedereen vertelde dat ik een lesbische scheldroman aan het schrijven was”! Op zaterdag passeerde de jaarlijkse holebi-revue tussen de regendruppels aan mijn voordeur...

Het ritueel

Blik op de wereld

Alle huizen op mijn eerste peutertekeningen kregen minstens één televisieantenne die helemaal buiten verhouding was. Het hoe of waarom is me niet duidelijk, maar niemand heeft zich daar ooit openlijk aan gestoord. Ik kan met moeite achterhalen wanneer de antennes van de daken verdwenen, maar opeens waren er geen meer te bespeuren. Behalve op mijn tekeningen die meteen zeer gedateerd werden.

Vandaag zijn ze er weer, weliswaar in een andere vorm; de schotelantenne. Het enige voordeel is dat je hieraan de oriëntatie kan afleiden, want ze staan allemaal op het zuiden of zuidoosten gericht. Feit is dat je op basis van het aantal schotelantennes in het straatbeeld ook snel kan afleiden wie er woont (en wie niet). Daar waar televisieantennes vroeger uiting gaven van een open blik op de wereld en rijkdom, staan schotelantennes veelal symbool voor (mentale) armoede en een te bekrompen kijk op de wereld.

Nu leest U het eens elders (22)

“De jaren van intense fruit cultuur geeft er ook voor gezorgd dat er heel wat rassen bestaan, die typisch West-Vlaams zijn.”

Uit de perstekst van de publicatie “Hoogstamfruitbomen in West-Vlaanderen”.

Schone woorden

Warre Borgmans stond tot voor donderdagavond bij mij enkel bekend als “een” acteur uit televisieseries. Hoewel ik de titel van zijn theatershow, “Schone woorden”, nog steeds niet ten volle kan thuisbrengen, werd het een bijzonder geslaagde avond in Ganshoren (VGC De Zeyp).
Na een ietwat stroeve aanzet dompelde hij ons onder in verhalen van toen die zo herkenbaar waren, dat je die schone woorden niet eens miste. Ze doken wel op, spraken voor zich en verdwenen even snel. Zijn verhaal ging gewoon verder en bleef boeien. In het begin stoorde ik me een beetje aan het te voorspelbare, maar al vrij snel ontpopte hij zich tot een rasechte stand-up commedian. Ronduit schitterend. De muzikale interventies van Jokke Schreurs waren heerlijk. Grootse klasse, wat hij ook op het einde bevestigde met zijn interpretatie van die oude Russische smartlap.

Over De Zeyp, één van de centra van de Vlaamse Gemeenschapscommissie, kan ik heel bondig zijn; het gebouw is je reinste jaren 80 modernisme mét alle fouten, het ligt midden in een dorp dat noodgedwongen bij de hoofdstad hoort en het mist een ziel, de pinten kosten er amper 1,10 euro en om 23 uur gaat het licht uit... Na een stevige wandeling van een uur, langsheen verlaten straten, ben je terug in de echte hoofdstad.

Glas is niet doorzichtig (3)

Haar laatste werkdag

Ze heeft het net geen 10 maanden volgehouden, omringd door 6 mannen met onleesbare handschriften. Mannen die zo onregelmatig kwamen en gingen dat ze al vrij vroeg de hoop opgaf het ooit te kunnen vatten. Met zuchten en puffen kwijtte ze zich van haar opgelegde taken. Elke dinsdagochtend zorgde ze voor koeken, tegen de middag waren er broodjes en daags nadien werden de verslagen verspreid. Ze heeft, met vallen en opstaan, haar weg gevonden in het kluwen van projecten, nevenprojecten, opdrachtgevers, klanten, loten, onderaannemers en klasseerde met volle overgave. Tijdens haar laatste weken heeft ze een massa papier naar de prullenmand verbannen, klasseurs per kleur gerangschikt en de verweesde hangmappen gerecupereerd. Als het aan haar lag, was ze hiermee nog enkele weken zoet.

Toen we haar voorstelden om samen met de aanwezige mannen op de middag, bij wijze van afscheid, samen te lunchen, weigerde ze resoluut. ’t Was die vrijdag even voor 3 uur, toen ze aanstalte maakte om op te stappen, dat we haar humeur weer positief kregen dankzij een goed gevuld glas pastis, de blitsige passage van enkele sleutelfiguren en de kleine attenties (heerlijke pralines en 2 kleurrijke boeketten, waarin ze meteen haar lievelingskleur terugvond).

“Er zijn mensen die in jouw leven komen en even snel verdwijnen” had mijn collega tijdens onze ietwat eenzame lunch gezegd. Hoewel ik er moeite voor gedaan heb om het haar en mezelf zo aangenaam mogelijk te maken, vrees ik, dat zij helaas één van die mensen zal zijn.

Terugblikken (11) – Details in India

Het zijn vooral die kleine, opmerkelijke details die de kennismaking met India onvergetelijk maken. Ik heb meer oog voor het bijna surrealistisch samengaan van onverzoenbare elementen dan de grote maatschappelijke thema’s die zelf voor een gevorderde reiziger niet merkbaar zijn. Het kastensysteem zit onderhuids en wat je kan waarnemen is een vreedzaam samenleven van uiteenlopende bevolkingsgroepen, waaronder veel buitenlanders. Net zoals thuis, maar met dit verschil dat het samengaan van religieuze symbolen en westerse consumptiegoederen veel harmonischer oogt.

Nu leest U het eens elders (21)

“Die belangstelling van de media voor al wat rich en famous is hebben we echter wel aan onszelf te danken.”

En verder: “Vooral het vaak deprimerende karakter van het zoveelste echtscheidings- of het verslavingsverhaal zou lezers aantrekken.”

Gelezen in Metro onder de veelzeggende titel: “Waarom dode Playmates en kale zangeressen in de krant komen”.

Opwaardering

Goedbedoelde wijkcontracten, kleine stedenbouwkundige ingrepen en geëngageerd buurtwerk ten spijt is er helaas maar één parameter die doorslaggevend is in de opwaardering van achtergestelde buurten; de handel. De afgelopen vijf jaren was het vooral de wildgroei aan nachtwinkels, gsm-boetieken, tweedehandszaken in informatica-hardware en theehuizen met een vzw-statuut. De reguliere handelszaken bleven beperkt tot de obligate bakker en beenhouwer en inlandse bankfilialen waren hier niet te vinden.

Een 10-tal dagen geleden opende op het pleintje om de hoek een Carrefour Express. Hoewel het veeleer een veredelde buurtwinkel is, zet het vertrouwde logo op de gevel een kentering in. Deze wijk (Anneessens) maakt een inhaalbeweging mee.

Ook in de Noordwijk komt er binnenkort verandering. Aan de renovatie van de verbindingstunnel tussen het Rogierplein en Sint-Joost-ten-Node wordt de laatste hand gelegd en naast de voorziene luxe-handelszaken voor mannen, zal er ook een klein warenhuis (Delhaize) zijn onderkomen vinden. Het blijft echter nog de vraag of de armste gemeente van het land hiermee gediend is. Het is alvast een goede poging om de pendelaar en de kooplustigen naar de exotische Brabantstraat te lokken, hoewel die misschien meer oog zullen hebben voor het absurde karakter van de Aarschotstraat (in die aanpalende gemeente).

De hemel boven Brussel (16)

Alzheimer slaat toe (7)

Twee keer op rij annuleert de dalai lama zijn komst naar België. Twee keer zou zijn bezoek geplande uitstappen van konings- of prinsenpaar aan China in het gedrang kunnen brengen.

Of hoe het protocol nog steeds voorrang krijgt op de grondwettelijke neutraliteit.

Monster zonder waarde

Dat ik geen ochtendmens ben, is al langer een vaststaand feit. Sinds ik één keer per week echt vroeg uit bed moet, doe ik er alles aan om zo min mogelijk uit de toon te vallen. Zelf heb ik ondertussen het gevoel op dat onchristelijke uur al bijzonder alert te zijn. Deze week moest ik ervaren dat ik, ondanks mijn goede voornemens, nog niet perfect ben.

Aan de ingang van het station werden staaltjes van Nivea uitgedeeld. Wakker én alert stoorde het me dat ik er geen aangeboden kreeg. Ik had nog wat tijd en bleef even in de buurt rondhangen. Uiteindelijk vroeg ik om een staaltje en kreeg het onmiddellijk. Het was pas ’s avonds dat ik het flacon uit mijn tas haalde om vast te stellen dat het de nieuwe Aqua Gel (for men) Wet Look Styling betrof ... wat ik helaas nooit (meer) op zijn deugdelijkheid kan evalueren.

Glas is niet doorzichtig (2)

Negeer de boodschap

De dienende dames van de broodjeszaak waren vandaag gehuld in t-shirts met schitterende boodschappen. Bij de eerste las ik “I don’t like monday”, de tweede had een met sterren omringde “Sexy”. Ik heb me wijselijk van alle commentaar onthouden en een broodje kip curry besteld.

Immo-ergernissen

De zoektocht naar een ruimere woonst is een bewogen tocht langsheen het ruime en zeer diverse aanbod. Helaas krijg je al te vaak breed uitgesmeerde lelijkheid te zien. En als het dan eens meezit, is de prijs astronomisch hoog.



Een eerste constante is alvast dat de immobiliënmakelaars het altijd veel mooier voorstellen dan het in werkelijkheid is.
De tweede constante is hun pseoudo-professionalisme die onmiddellijk naar boven komt als je vraagt naar de prijs. De markt is vragende partij en ze zijn heer en meester. In werkelijkheid is hun enige doel onomwonden zichzelf op zeer korte termijn te verrijken. Enig besef voor esthetische waarde(n) is hen veelal vreemd. En als het hen dan toch opgevallen is, is het dankzij die markt.
De derde constante is dat het allemaal lompe gangsters zijn. Dat laatste is in wezen mijn grootste ergernis, want in Brussel wordt het stilaan de realiteit dat je er niet meer omheen kan.

Socialisten op het middaguur

De hemel boven Brussel (15)