Haar laatste werkdag

Ze heeft het net geen 10 maanden volgehouden, omringd door 6 mannen met onleesbare handschriften. Mannen die zo onregelmatig kwamen en gingen dat ze al vrij vroeg de hoop opgaf het ooit te kunnen vatten. Met zuchten en puffen kwijtte ze zich van haar opgelegde taken. Elke dinsdagochtend zorgde ze voor koeken, tegen de middag waren er broodjes en daags nadien werden de verslagen verspreid. Ze heeft, met vallen en opstaan, haar weg gevonden in het kluwen van projecten, nevenprojecten, opdrachtgevers, klanten, loten, onderaannemers en klasseerde met volle overgave. Tijdens haar laatste weken heeft ze een massa papier naar de prullenmand verbannen, klasseurs per kleur gerangschikt en de verweesde hangmappen gerecupereerd. Als het aan haar lag, was ze hiermee nog enkele weken zoet.

Toen we haar voorstelden om samen met de aanwezige mannen op de middag, bij wijze van afscheid, samen te lunchen, weigerde ze resoluut. ’t Was die vrijdag even voor 3 uur, toen ze aanstalte maakte om op te stappen, dat we haar humeur weer positief kregen dankzij een goed gevuld glas pastis, de blitsige passage van enkele sleutelfiguren en de kleine attenties (heerlijke pralines en 2 kleurrijke boeketten, waarin ze meteen haar lievelingskleur terugvond).

“Er zijn mensen die in jouw leven komen en even snel verdwijnen” had mijn collega tijdens onze ietwat eenzame lunch gezegd. Hoewel ik er moeite voor gedaan heb om het haar en mezelf zo aangenaam mogelijk te maken, vrees ik, dat zij helaas één van die mensen zal zijn.