Ouder worden

Toen ik binnenkwam gunde ze mij niet eens een blik van herkenning of verwelkoming. Ze zat diep voorover gebogen over haar bord en at met grote happen een koek. Tussendoor slurpte ze met veel te grote slokken haar tas koffie leeg. Nadat drank en spijs weggewerkt waren, richtte ze zich tot mij in haar Kempens dialect; “oud worden is geen lachertje”!

De dame in kwestie is 95 en tot voor een jaar was ze in zeer goede doen. De laatste maanden sloeg de ouderdom hardnekkiger dan voorheen toe. Tot dan breidde ze kousen voor niemand en iedereen, liet de televisie links en dronk haar dagelijkse portie Fanta en porto. De tijd is onherroepelijk en sinds enkele maanden is het haar allemaal teveel. Ze wil weg, maar ze komen haar niet halen.

“Je bent hier toch goed” zeg ik om haar wrange woorden te breken. Omringd door de zorgen van haar liefhebbende, levenslustige zoon (61) in een landelijke omgeving met geregelde uitstappen naar Oostende om daar op de dijk een glas Perrier te drinken en een dame blanche te eten.

“Laat dat goed maar vallen, jonk” repliceerde ze bijzonder alert...