Het onbegrip van de wekkerradio

Het is zondagavond en ik ken de nakende kwelling van de volgende ochtend: de wekkerradio.
Die krijgt gegarandeerd een dreun op zijn kop. Dat ding loopt altijd te vroeg af!

Tijdens een vorige periode kon ik het me veroorloven om “na de directeur” op kantoor te komen. Deze keer moet ik iets nauwer samenwerken met de collega’s, waarvoor ze me uitdrukkelijk vroegen om wat eerder te komen. Hun lovende woorden en de belofte om hun chocolade met mij te delen, waren voldoende om het een slaagkans te geven.

Toen ik een collega over de slechte relatie met mijn wekkerradio aansprak, vroeg die onmiddellijk of de tijd wel juist stond.
“Ja, die staat juist, ik kontroleer dat regelmatig.”
“Dan loopt die toch niet te vroeg af.”
“Toch wel, dat ding loopt altijd te vroeg af.”
“Je kan toch de wektijd exact instellen?”
“Wat is exact?”
“Wel, het uur waarop je wil gewekt worden.”
“Hoe moet dat ding dat weten?”
“Stel dat 1 keer goed in en het zal het wel onthouden.”
“Ik heb het al geprobeerd, maar het was niet echt succesvol.”
“Doe het eens met de gebruiksaanwijzing bij de hand, zo moeilijk kan dat niet zijn.”
“Je begrijpt het niet: dat ding loopt altijd te vroeg af.”
“Ja, dan weet ik het ook niet.”

Mijn verzoek om de werkweek aanzienlijk in te korten en dat te compenseren met een lang weekend, vond weinig gehoor. Ik kan me het leven van een nietsnut, ondanks de goede tips uit “Lof der luiheid”, voorlopig nog niet veroorloven. Na die werkdagdrukte kan ik me enkel verblijden met het vooruitzicht van een rustige tramrit huiswaarts, lijn 55 richting “Stilte/Silence”.

Mobiele gesprekken

Het straatbeeld is niet meer zonder
Bellende mensen links en rechts
De modellen zijn klein en ronder
Het effect is helaas averechts

Wat moeten ze elkaar zonodig zeggen
Vragen hoeveel eieren er nog in huis zijn
Ruzie maken en voortijdig afleggen
Of onomwonden klagen over maagpijn

Het meisje sprak over haar grijze dag
Vandaag had ze zich lelijk en moe gevoeld
En hij kon het maar niet begrijpen

Hij vroeg niet eens waaraan ze het zag
Ze had zijn vurigheid niet tijdig gekoeld
Hoe kan die liefde nu nog rijpen

Dictaturen in een democratie # 8

De dictatuur van het afval sorteren is eerlijk gezegd toch maar een vieze boel. De tijd dat er mensen op het vuilnisbelt op zoek gingen naar bruikbare zaken of etensresten, is in ons ogen al heel lang geleden. Komt het dan af en toe nog eens in beeld, dan gaat het vooral over "onderontwikkelde" gebieden. Een wetenschappelijk onderzoeker in een nabije toekomst zou wel eens tot de vaststelling kunnen komen dat afval sorteren "aanzienlijke schade aanricht aan het gezichtvermogen, vooral een handeling is van analfabeten en het geheugen zwaar aantast".

Tegenwoordig houdt elke "beschaafde en plichtsbewuste" burger er een complex sorteersysteem op na. Omdat ons gezichtsvermogen stelselmatig afneemt, worden de verschillende soorten afval met een kleurcode aangegeven. Voor ons eigen comfort installeerden we in de plaatsen waar we bijzonder veel afval produceren, recipiënten met gekleurde deksels. Op de verpakkingen staan helaas niet altijd dezelfde kleurcodes, maar de consument krijgt overduidelijke pictogrammen aangereikt.
Omdat het bovendien een steeds complexere materie wordt, die we met onze beperkte geheugencapaciteit helaas niet continue kunnen memoriseren, bestaan er handige lijstjes. Die lijstjes maken gebruik van de respectievelijke kleuren en worden op de koop toe nog aangevuld met andere pictogrammen.

Kortom, we toveren onze keuken, achterkeuken of koer om tot een waar stort! Plichtsgetrouw raadplegen we de bijhorende kalender om op de juiste dag en uur de "juist" zak buiten te zetten. We vegen ons katholiek schuldgevoel in de juiste zak met de illusie dat het allemaal wel op de juiste plaats terecht komt en voor het overgrote deel recycleerbaar is. De lijstjes stimuleren ons om "het zo goed mogelijk te doen"!

Tot voor kort bleef het anarchistische Brussel gevrijwaard van deze praktijken en kon je al het afval in een anonieme vuilniszak op straat zetten. Sinds enige tijd moet je dure zakken kopen, waarin je alle afval kwijtgeraakt. Sorteren is hier vooralsnog geen neurose.

Een vergelijkend onderzoek, uitgevoerd in 1996 en 2000, toonde aan dat de gemiddelde Vlaming op 4 jaar tijd behendiger werd in het sorteren, maar gelijktijdig ook aanzienlijk meer afval produceerde. Samen met u, kijk ik uit naar de resultaten van het onderzoek van 2004!

PCC - het goede doel en de betere middelen

Vandaag kreeg ik van een lieve collega een stukje Lindt Petits Desserts Crème Brûlée aangeboden. Beleefdheidshalve heb ik dat niet kunnen afslaan. Ik was ook bijzonder nieuwsgierig naar de smaak, want “crème brûlée” scoort echt wel hoog in mijn dessertenvoorkeur.
Slechts 1 stukje (ongeveer 9 cm², 4 mm dik) melkchocolade met een fijne vulling van crème brûlée moest volstaan voor vandaag. Het pakje werd keurig afgesloten en verdween in de onderste lade van haar bureau.

De objectieve bevindingen luiden: “het is helaas melkchocolade, maar de smaak van de crème is zeer geslaagd”. De objectieve vooruitzichten zijn dat ik morgen weer een stukje krijg, en overmorgen nog ééntje. Matigheid in het opnemen van extra calorieën heet het en daarbij ben ik een volwaardige steun in haar goede voornemens.

Groene ergernis, natuurlijk!

Groen is de afgelopen decennia zo populair geworden, dat het oersaai dreigt te worden. Daar waar de eerste drukkingsgroepen opkwamen voor het kwetsbare milieu en de schaarse natuurgebieden, heeft vandaag iedereen de mond vol van "de natuur". Die natuur vormt zich in onze hoofden aan de hand van landschappen. In een zoektocht naar de juiste beelden komen de meeste niet verder dan een vage hunkering naar een oud agrarisch landschap en een geromantiseerde voorstelling van het bos. Bijna onvoorwaardelijk zoekt men associaties met het pittoreske. We willen landschappen promoten, maar het ontgaat ons de vitaliteit en dynamiek van de natuur te erkennen. Zowel het agrarische landschap als het romantische bos zijn geladen met geschiedenis, op de koop toe alles behalve mensvriendelijk. Het lijkt erop dat we allemaal een bekommernis willen uiten, maar het ontbreekt ons aan goede voorbeelden.
De Amerikanen zijn erin geslaagd hun natuur te vatten in National Parks, de verbloeming van het pretpark op grote schaal! De Chinezen doen grote inspanningen om het pretparkgehalte een nieuwe dimensie te geven. Terwijl wij Europeanen, de bezitters van een grootse geschiedenis en een culturele rijkdom, met de toekomst van onze natuur geen raad weten.

In zijn boekje "Le paysage en quatre dimensions" is voor Philippe Thébaut het uitgangspunt dat het landschap een gevoelige realiteit is. "Het wordt gevormd door een persoonlijke, subjectieve en vaak gevoelsmatige perceptie. Het landschap is tevens een deel van het collectief patrimonium, omdat het geladen is met historische en culturele elementen. Voor de landschapsarchitecten en stedenbouwkundigen is het landschap vooral een werkterrein.Tussen de professionelen en het publiek is een dialoog vaak moeilijk en zijn misverstanden onvermijdelijk. De oorzaak hiervan ligt bij het ontbreken van een duidelijke taal."

Misschien is het ontbreken van een duidelijke taal niet helemaal juist geformuleerd, maar we stellen dagelijks vast dat de woorden "natuur" en "landschap" niet voor iedereen hetzelfde zijn. Het gaat te vaak om een foute perceptie. In de stad kan er geen sprake zijn van natuur. Wat we in de stad vinden, is cultuur, in alle opzichten. En hiermee is wellicht onmiddellijk aangegeven waar het gebrek aan een duidelijk taal te situeren is. Drukkingsgroepen, en met hen de publieke opinie, hebben de mond vol over natuur, en ten koste van waardevolle cultuur, willen ze de stad teruggeven aan de natuur. Steeds vaker dreigt de politiek deze ongefundeerde wensen te willen vervullen.
In Nederland, toch wel een voorloper, is men stilaan gaan beseffen dat het zogenaamde ecologisch of harmonisch groenbeheer in de stad moeilijk te handhaven is. Niet dat er geen resultaten geboekt werden, maar hoofdzakelijk de publieke opinie heeft hen ertoe aangezet om van het "slordige" groen af te geraken. Destijds hadden alle professionele deskundigen ervoor gewaarschuwd dat het "natuurlijk" ook wel eens een ietwat "slordige" indruk kon hebben. Vandaag neemt de publieke opinie geen genoegen met "slordig" groen, ook al is het zogenaamd "natuurlijk" of de best mogelijke benadering.

De politiek durft geen standpunt in te nemen en vervult op basis van het democratisch principe de verzuchtingen van de publieke opinie. Men zou bijna kunnen spreken van de collectieve banalisering van het groen, gaande van de elementaire natuur tot het volmaakte landschap.

Gelukkig zijn er in dat opzicht toch ook goede evoluties waar te nemen. Vorig jaar werd de laatste fase van de wedstrijd voor de heraanleg van het Emiel Braunplein te Gent voorgelegd aan het publiek. Uit de 4 geselecteerde ontwerpen koos het publiek resoluut voor het groenste, maar de deskundigen kozen voor een goed stedelijk plein. De politiek is voor de eerste keer tegen de publieke opinie ingegaan!
Gent is al een tijdje baanbrekend werk aan het verrichten op het vlak van de inrichting van de publieke ruimte en deze overwinning is hen van harte gegund.

Groen in de stad is leuk, maar het kan nooit bijdragen tot een structurele verbetering van onze leefomgeving. Steden zijn voor een overgroot deel van de wereldbevolking de leefomgeving, maar hebben niets met natuur te maken. Natuur kan nauwelijks overleven in een stedelijke omgeving, dus dienen we af te stappen van de mythe van meer natuur in de stad. Daartegenover staat dat we natuurlijke elementen op een cultureel aanvaardbare wijze kunnen integreren in onze steden.

Met een slogan als "Groen, natuurlijk!" hebben we alles gezegd, met dien verstande dat "natuurlijk" gebruikt wordt in de betekenis van "vanzelfsprekend" of "in overeenstemming met de werkelijkheid"(Van Dale, Nieuw Nederlands Handwoordenboek, verklaring nr 7 en 8 van het woord "natuurlijk").

Nu hoort u het eens van een ander

“De mass class-consument is een bij uitstek hybride wezen.”

Een trendanalist!

Wansmaak

Koning Auto mag pronken, want het is weer Autosalon. Overal ontsieren de grote affiches met de nieuwste modellen aan voordeligste tarieven het straatbeeld. Maar ook aan die heel gunstige voorwaarden, moet de modale Belg beroep doen op een financier. En één van die mastodonten, promoot dat aan de hand van wel heel slechte architectuur. Herkenning of extra werk voor de Vlaamse Bouwmeester?

De minder goede voornemens ... 2005

Lijstjes en nog eens lijstjes. Dat lees je overal. Doe ik het dan toch?!
Meteen het eerste en laatste deel: de woorden die ik in 2005 niet meer wil horen.

Afchecken
Budgetvriendelijk
Cocoonen
Druk-druk
Ellende
Feedback
Gebeuren
Hoofdpijn
Indoor
Jongleren
Kokkerellen
Laattijdig
Marketing
Nepal
Outsourcen
Pittoresk
Quest
Risico
Succes
Technologie
Uitdaging
Voortuigang
Work-around
Xanadu
Yogaleraar
Zogenaamd

Ode aan 'tijd'

Lees "Lof der luiheid" van Tom Hodgkinson (ironisch op de koop toe uitgegeven bij De Bezige Bij ) en besef dat het nooit te laat is voor goede, verrijkende inzichten. Of zoals Oscar Wilde zei 'nietsdoen is heel hard werken'. Dat je in staat bent om baas te zijn en blijven over je eigen tijd. Verhelderend en grondig onderbouwt, kortom verplichte lectuur voor iedereen (zeker voor zij die veel te hard werken).

Hij maakt brandhout van negatief geladen woorden als "nietsnut" en "luierik" en plaatst ze meteen op kop van de "te koesteren" woorden. Je leest er de bevestiging in dat politici, ondernemers en zelf vakbonden ons continu met schuldgevoelens overladen. Draai de stellingen om en je komt al gauw tot de vaststelling dat jouw baas blij moet zijn dat je jouw kostbare tijd aan hem wil opofferen. Kortom, je krijgt er de juiste pijlen om de zelfbaatzuchtige, zogenaamde, hardwerkende medemens mee neer te leggen. En dat neemt tijd, vandaar ode, ode en nogmaals ode aan die tijd…

Dictaturen in een democratie # 7

De dictatuur van marketing is hebzuchtig, agressief en veel te verwaand. Elk bedrijf heet vandaag een 'marketing en sales organisatie'. Welke diensten of producten afgeleverd worden, is onbelangrijk. Hoe die diensten of producten de consument/klant bereiken, is bijkomstig, als ze maar "just-in-time" geleverd worden. En dan zegt dat onbenul van een marketing director zonder blozen "alles is marketing".

Begin vorige eeuw stelde Le Corbusier "l’architecture, c’est tout". De meeste marketinglui, geconfronteerd met deze uitspraak, komen niet verder dan een vage associatie met een 'moderne' zetel. Het zijn wel die gasten die u vandaag willen doen geloven dat je resoluut moet kiezen voor een 'conceptuele benadering waarbij een subliem kleurenpallet harmonieus samengaat met een futuristisch lijnenspel dat zowaar geborgenheid reflecteert'!

Marketing doet er alles aan om je in een bepaalde categorie te dwingen. Keuzes heet het, maar eigenlijk is het dwang. Eens je (zogezegd) gekozen hebt, is alle vrijheid afwezig, want marketing bepaalt jouw behoeften, jouw geluk en helaas ook jouw ellende. Voor elke behoefte bestaat er een specifiek product of dienst. Om jou geluk te bepalen, beroepen ze zich op een bijna onuitputbaar scala aan beelden en gemoedstoestanden om jou te catalogeren. Om jou ellende weg te ebben, creëren ze nieuwe behoeften.

"Allemaal zever in pakjes" hoor ik grootmoeders in koor zeggen.
Marketing is saai; altijd diezelfde oude wijn in nieuwe vaten.
Marketing is doorzichtig; altijd er van uitgaan dat zij geniale ideeën hebben en de rest catalogeren als een bende idioten.
Marketing is asociaal; op bedrijfsfeestjes negeren ze iedereen die het echte werk uitvoert en delen onder elkaar de trofeeën uit.
Marketing is voor gefrustreerden; elke obstructie vegen ze van tafel met nietszeggende slogans zoals 'denk toch eens mee in het concept' of 'think outside the box'. Hoe moet dat nu, met al die tegenstellingen?
Marketing moet het hebben van trends en hypes, maar ze verzwijgen de duizenden 'flops'.

Marketing zorgt voor een permanente beschadiging van het netvlies, ruis op het trommelvlies, bibber bij elk bezoek aan het grootwarenhuis. Marketing is de gangster die je in ruil voor een lege portemonnee met een tandpastaglimlach de gelukzaligheid van een nieuwe behoefte aan de hand doet. En dit allemaal aan zeer "democratische" prijzen.

Het geluid van de stad

Ik loop met een zak leeggoed naar het pleintje waar de glasbak staat en bij het droppen van de eerste fles springen twee kerels met plumeauachtige microfoon en bandrecorder van achter die glasbak. De angst maakt zich even meester van mij als ik bedenk dat er ook nog een derde komt opdagen met een grote camera op de schouder. Gelukkig blijft die derde afwezig (of buiten beeld). Dan toch geen reportage over de marginale stedeling.

Ze vragen of ze het geluid van die vallende en brekende flessen mogen opnemen.

De microfoon wordt heel dicht bij het inwerpgat geplaatst en op hun teken laat ik fles na fles zachtjes vallen. Ik hou mijn adem in en bij de laatste fles gebaar ik dat de zak leeg is.
Wat gaan ze hiermee uitvoeren? Ze lichten toe dat ze meewerken aan een kortfilm die in de stad gedraaid wordt en nemen hiervoor geluiden van de stad op; claxonnerende auto’s, een politiesirene, …
Ik heb nooit geweten dat brekend glas een uniek geluid van de stad is.
Waarom staat er dan in elk dorp een glasbak; grootheidswaanzin of kleinburgerlijk?

When the curious girl realizes she is under glass

Uit de Concertagenda kon al worden vastgesteld dat er een dilemma zou komen; Low in de AB of Bright Eyes in de Botanique (21/2/2005). Wel, er zijn altijd oplossingen...
Bright Eyes staan op de affiche in "Tivoli", Utrecht (NL) op 23/2/2005.

Uit "Fevers and Mirrors" alvast dit "When the curious girl realizes she is under glass", voorzien van een "the Piano-achtige" piano en de rauwe stem van Conor Oberst. Bewezen om heel goed het weekend mee door te komen.


Tomorrow when I wake up
I’m finding my brother
And I'm making him take me back down to the water
That lake where we sailed, and we laughed with our father
I will not desert him
I will not desert him
No matter how I may wish for a coffin so clean
Or these trees to undress all their leaves onto me
I put my face in the dirt and then finally I'll see
The sky that has been avoiding me.
Well I started this letter
I’m going to send it to Ruba
It'll be blessed by her eyes on the Gulf Coast of Florida
With her feet in the sand,
And one hand on her swimsuit,
She'll recite the prayer of my pen
Saying, "Time take us forward.
Relief from this longing.
They can land that plane on my heart;
I don’t care.
Just give me November,
The warmth of a whisper,
In the freezing darkness of my room."
But no matter what I would do in an attempt to replace
All these pills that I take, trying to balance my brain
See the curious girl with that look on her face
So surprised she stares out from her display case

Estafette

Zij vraagt mij het stokje op te nemen en de estafette verder te zetten, bitter en puur! Ikzelf zie me niet als 'bitter', maar dat leidt ze af uit mijn voorkeur voor het echte spul (zie PCC). Daarentegen ben ik wel 'puur', uit één stuk, echt, constructief, …en dus neem het stokje met veel genoegen op.

Hier gaan we dan:

1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden op je computer ?

Nul! Voor mezelf effectief "nul(l)", niks dus. Een deskundige zal wellicht een paar verlorengelopen megabits vinden, maar die zijn echt verwaarloosbaar. Het betreft enkele mp3's die ondertussen op degelijk materiaal aangeschaft werden.

2. Wat is je laatst gekochte cd ?

Ik kocht er laatst in de Fnac van Valencia 7! Ik had er een tijdje 12 in mijn handen, maar de redelijkheid gebood me afstand te doen van een aantal (oa. The Cure – Boys don’t cry).

Ik kocht :

- Elliott Smith – Either/Or (indrukwekkend zonder meer!)
- Elliott Murphy – 12 (ik had die ooit gekopieerd, maar bleek na enige tijd onbeluisterbaar/ongenietbaar te zijn, dus maar vervangen door een “echt” exemplaar)
- Elliot Murphy – Soul Surfing (kon ik echt niet laten liggen voor 5,95 €)
- The Go-Betweens – 16 Lane Lovers (een heruitgave van de oorspronkelijk in 1988 uitgebrachte cd met heel veel extra’s)
- Black Box Recorder – Passionoia (subtiele/sublieme popmuziek anno 2003)
- Wilco – Being There (een beetje een gok, maar terug thuis bevestigde S.K. dat het hun meesterwerk is)
- Teenage Fanclub - Four Thousand Seven Hundred and Sixty-Six Seconds (omdat ik weiger "oud" te worden) *

3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nummer voor je dit bericht las ?

"Sicily (Tropic of Separation)" van Elliott Murphy op "12". Hoe pijnlijk de tekst, het doet me terugdenken aan een zalige vakantie op dat eiland, 3 jaar geleden, met een Etna in volle actie. Voorheen waren "16 Lane Lovers" (integraal) en "Fevers and Mirrors" van Bright Eyes **(meervuldige beluistering, in bijzonder "When a curious girl realizes she is under glass" en "Haligh, haligh, a lie, haligh") de revue gepasseerd.

4. Geef 4 nummers door die je heel vaak beluistert of die veel voor je betekenen?

Eerder een verscheurende keuze dan een onmogelijke opdracht. Na een minutenlange overpeinzing hou ik het op deze "beperkende" selectie:

- "Slip Away" – Laurie Anderson (moeilijk deze "dame" met 1 nummer te vatten, maar dit is alvast een goede tip uit "Life on a string")
- "The Figurehead" – The Cure (steevast het laatste nummer van een nachtelijke sessie 'goede' muziek, alleen of met vrienden, uit "Pornography")
- "Each man kills the thing he loves" – Gavin Friday and The Man Seezer (er bestaan geen woorden om de relevantie van dat nummer te verwoorden)
- "Throwing Fire at the Sun" – Heather Nova (wellicht pijnig ik Anneke hiermee, maar het blijft textueel een hoogtepunt van deze dame. Bovendien inspireerden de 'oranges' voor een tijdelijke installatie en verwijzen zonder omwegen naar Jeanette Winterson).

5. Aan welke 3 personen geef jij het stokje door en waarom?

In eerste instantie aan metgezel, reisgenoot en vriend S.K. Hij kan/zal ervoor zorgen dat dit nog een andere richting uitgaat.
Op gelijke voet gevolgd door Jeroen, eveneens metgezel, reisgenoot en vriend, die ondanks het ontbreken van een weblog daar toch iets zinnigs mee kan uitvoeren.
En tenslotte Kristin, verweg in Arusha (Tanzania), in de hoop dat zij voor enorm veel "couleur locale" kan zorgen en de dingen in een andere context plaatst. Doe uw ding (alle 3) hier of elders!


* ik weiger "oud" te worden (I'm only 21), ook al staat er morgen een 'onomkeerbare' dag voor de spreekwoordelijke deur (enkel in deze context). Om de pijn te verzachten, zit ik morgenavond om 20 uur in "La Casa Mia" (Vlaamsesteenweg – Brussel), met enkele goede vrienden aan tafel. Ieder betaalt voor eigen spijs, ik trakteer met drank. Een bordje bijzetten is geen probleem...

** Lees in een volgende "post" meer over Bright Eyes...

Concertagenda

15/1 – The Good Life – Botanique
18/1 – The Kills – AB Club (helaas uitverkocht!)
20-21/1 – Van Morrison – AB (helaas uitverkocht!)
21/1 – American Music Club – AB Club (uitverkocht!) maar op 22/1 Handelsbeurs Gent! **
13/2 – The Dears – AB Club *
21/2 – Low - AB *
21/2 – Bright Eyes – Botanique
22/2 – The Dresden Dolls – Handelsbeurs Gent **
25/2 – Kocani Orchestar – Handelsbeurs Gent
5/3 – Madredeus – Koninklijk Circus *
11/3 – Camper Van Beethoven – Botanique *
12/3 – Eliott Murphy – AB Box *
13/3 – Laura Veirs – Botanique *
17/3 – Paolo Conte – Koninklijk Circus
22/3 – Botanica – Botanique
23/3 – Emiliana Torrini – Botanique
24-25/3 – Arno – AB – (weerom helaas uitverkocht!)
24/3 – Henk Hofstede solo – AB Club
26/3 – Ozark Henry - AB
31/3 – Zita Swoon - AB *
8/4 – The Finn Brothers – Koninklijk Circus
18/4 – Willy Deville - AB
11/5 – Keren Ann & Mons Orchestra – Koninklijk Circus
31/5 – Marianne Faithfull – Koninklijk Circus

Wees zo vrij uw suggesties hier aan toe te voegen.

* waarvoor IK straks kaarten ga kopen
** waarvoor IK een goede ziel zoek die voor mij kaarten WIL kopen

Uiteindelijk, ...de antwoorden

Nee, het zijn wellicht niet de antwoorden die jij en ik hoopten te krijgen op dit. Na 2 weken puzzel- en denkwerk ben ik er achter gekomen dat het redelijk hopeloos is. Akkoord, ik kreeg een goede suggestie, maar dat riep meer vragen op dan antwoorden. Ziehier “mijn” antwoorden.

V: Kan iemand me uitleggen wat ‘essentieel’ is?
A: Voor mezelf weet ik dat “het leven” essentieel is, maar niet iedereen ziet dat zo.

V: Kan iemand me vertellen waarom je niet ‘alles’ mag vragen?
A: Ik loop vast op een nietszeggende “daarom”.

V: Kan iemand me specifiëren wanneer ik wel en wanneer ik niet ‘tussen’ de regels moet lezen?
A: Nee, ikzelf kom er niet uit en niemand kan me eenduidig zeggen hoe het zit.

V: Kan iemand me zeggen hoe ik ‘bekommernis’ moet uitdrukken, zonder bemoeizuchtig over te komen?
A: Door minder bemoeizuchtig te zijn, zegt men, maar dat is maar een half antwoord. Hoe zit het dan met die bekommernis?

V: Kan iemand me bevestigen dat, indien ik geen antwoord krijg, het wil zeggen dat de boodschap aangekomen is?
A: Gewoon berusten.

En nu maar hopen dat “jullie” nuttige antwoorden kunnen toevoegen, niet?

12 12

Tsunami 12 12, het wordt een leuke show!!!

Ik ben even van de kaart, en met mij P. Leno. Het bevestigde enkel maar wat ik elders las, "1 dode is een drama, duizend doden zijn goed voor de statistieken" (Stalin).
Dat ene K.W. dat zomaar durft te zeggen, is wraakroepend, zonder meer.

Als er ooit een referendum komt om de doodstraf terug in te voeren, stem ik "ja", en bij de opmerkingen schrijf ik dat ze K.W. als eerste mogen opvoeren.
Dat wordt pas een leuke show...

P.S. Ik heb al jaren (sinds 1997) geen TV, dus mij zal je niet terugvinden in die "kijkcijfers".

Op reis

Het was mij bijna ontgaan hoe aangenaam het is om te reizen.
Luttele minuten na de landing had ik het weer begrepen en het zal ook nooit meer wegebben; dat gevoel van ergens anders te zijn en op geen enkel moment heimwee te hebben.

Julio over de rijkunst van Charley

"He is a very good one-hand-driver, but if he would use both hands, he would probably be the best driver in the world"

Valencia - Levante

Voetbal, uiteraard. Een feest, voor de winnaar, uiteraard.
Ik zal het maar meteen bekennen, voetbal en ik gaan niet samen. Keer op keer moet ik mijn verveling verbergen, probeer ik me in te houden om zogenaamd “domme” vragen te stellen en naderhand onthoud ik me van elke commentaar. Dat was afgelopen zaterdag niet anders, alhoewel ik het deze keer vanuit een andere optiek bekeek en dat hielp.

Valencia CF en Levante UD zijn de 2 Valenciaanse ploegen uit de eerste divisie van Spaanse voetbal, het ging om een “historische” derby!

De eerste helft was oersaai; de bal verplaatste zich van de ene kant van het veld naar de andere kant terwijl 20 man er achteraan holden als een bende idioten. Na 45 minuten werd dit saaie deel afgewisseld met een half uur publiciteit. Tussendoor werden de replays van zogenaamde doelkansen oneindig herhaald. De statistieken omtrent “balbezit” en “fouten” waren evenredig verdeeld over de twee elftallen. Met een tussenstand van 0-0 leek me dit een vrij banale analyse.

De tweede helft vatte aan en al na 9 minuten belandde de bal in het doel van Levante. Amper 5 minuten later slaagde diezelfde ploeg er nogmaals in om een doelpunt te scoren. De volgende 10 minuten kreeg ik de twee doelpunten elk nog eens 10 keer te zien vanuit alle mogelijke hoeken. Ik bemerkte ook 2 heren in maatpakken aan de zijlijn. Een lokale informant kon me meedelen dat dit de trainers waren. Er werd ook regelmatig ingezoomd op een vikingachtige figuur tussen het publiek. Diezelfde informant meldde me dat dit de echte trainer van Levante was, die wegens wangedrag voor bepaalde tijd naar de tribunes verwezen werd. Opeens was hij druk bezig met zijn gsm en daarna volgde een beeld van één van die mannen in maatpak, ook in gesprek met een gsm. De instructies waren blijkbaar kwalitatief, want in de 72ste minuut slaagde Levante erin om een doelpunt te scoren. Niemand minder dan ene mijnheer Congo trapte de bal in de netten.

De beelden bleven zich herhalen, ondertussen had ik het eerste doelpunt van de avond al 35 keren gezien. In alle drukte van het over en weer lopen, slaagde één van de spelers er ook nog in om een televisiecamera de vernieling in te lopen. Ook dat beeld kregen we ettelijke keren te zien. De eindstand bleef na iets meer dan 90 minuten voetbal 2-1.

De volgende dagen werden tijdens het avondjournaal de binnenlandse en buitenlandse nieuwsberichten afgehandeld binnen een strak tijdsbestek. Nadien kreeg ik nogmaals alle doelpunten van deze “belangrijke” wedstrijd in een bijna oneindige replay te zien…

Een stralende, blauwe hemel

Het is ondertussen al meer dan een week dat ik over een stralende, blauwe hemel beschik.
En het begint nog niet te vervelen.
In Sevilla wees de thermometer, enkele dagen geleden, 21 graden aan.