Valencia - Levante
Voetbal, uiteraard. Een feest, voor de winnaar, uiteraard.
Ik zal het maar meteen bekennen, voetbal en ik gaan niet samen. Keer op keer moet ik mijn verveling verbergen, probeer ik me in te houden om zogenaamd “domme” vragen te stellen en naderhand onthoud ik me van elke commentaar. Dat was afgelopen zaterdag niet anders, alhoewel ik het deze keer vanuit een andere optiek bekeek en dat hielp.
Valencia CF en Levante UD zijn de 2 Valenciaanse ploegen uit de eerste divisie van Spaanse voetbal, het ging om een “historische” derby!
De eerste helft was oersaai; de bal verplaatste zich van de ene kant van het veld naar de andere kant terwijl 20 man er achteraan holden als een bende idioten. Na 45 minuten werd dit saaie deel afgewisseld met een half uur publiciteit. Tussendoor werden de replays van zogenaamde doelkansen oneindig herhaald. De statistieken omtrent “balbezit” en “fouten” waren evenredig verdeeld over de twee elftallen. Met een tussenstand van 0-0 leek me dit een vrij banale analyse.
De tweede helft vatte aan en al na 9 minuten belandde de bal in het doel van Levante. Amper 5 minuten later slaagde diezelfde ploeg er nogmaals in om een doelpunt te scoren. De volgende 10 minuten kreeg ik de twee doelpunten elk nog eens 10 keer te zien vanuit alle mogelijke hoeken. Ik bemerkte ook 2 heren in maatpakken aan de zijlijn. Een lokale informant kon me meedelen dat dit de trainers waren. Er werd ook regelmatig ingezoomd op een vikingachtige figuur tussen het publiek. Diezelfde informant meldde me dat dit de echte trainer van Levante was, die wegens wangedrag voor bepaalde tijd naar de tribunes verwezen werd. Opeens was hij druk bezig met zijn gsm en daarna volgde een beeld van één van die mannen in maatpak, ook in gesprek met een gsm. De instructies waren blijkbaar kwalitatief, want in de 72ste minuut slaagde Levante erin om een doelpunt te scoren. Niemand minder dan ene mijnheer Congo trapte de bal in de netten.
De beelden bleven zich herhalen, ondertussen had ik het eerste doelpunt van de avond al 35 keren gezien. In alle drukte van het over en weer lopen, slaagde één van de spelers er ook nog in om een televisiecamera de vernieling in te lopen. Ook dat beeld kregen we ettelijke keren te zien. De eindstand bleef na iets meer dan 90 minuten voetbal 2-1.
De volgende dagen werden tijdens het avondjournaal de binnenlandse en buitenlandse nieuwsberichten afgehandeld binnen een strak tijdsbestek. Nadien kreeg ik nogmaals alle doelpunten van deze “belangrijke” wedstrijd in een bijna oneindige replay te zien…
Ik zal het maar meteen bekennen, voetbal en ik gaan niet samen. Keer op keer moet ik mijn verveling verbergen, probeer ik me in te houden om zogenaamd “domme” vragen te stellen en naderhand onthoud ik me van elke commentaar. Dat was afgelopen zaterdag niet anders, alhoewel ik het deze keer vanuit een andere optiek bekeek en dat hielp.
Valencia CF en Levante UD zijn de 2 Valenciaanse ploegen uit de eerste divisie van Spaanse voetbal, het ging om een “historische” derby!
De eerste helft was oersaai; de bal verplaatste zich van de ene kant van het veld naar de andere kant terwijl 20 man er achteraan holden als een bende idioten. Na 45 minuten werd dit saaie deel afgewisseld met een half uur publiciteit. Tussendoor werden de replays van zogenaamde doelkansen oneindig herhaald. De statistieken omtrent “balbezit” en “fouten” waren evenredig verdeeld over de twee elftallen. Met een tussenstand van 0-0 leek me dit een vrij banale analyse.
De tweede helft vatte aan en al na 9 minuten belandde de bal in het doel van Levante. Amper 5 minuten later slaagde diezelfde ploeg er nogmaals in om een doelpunt te scoren. De volgende 10 minuten kreeg ik de twee doelpunten elk nog eens 10 keer te zien vanuit alle mogelijke hoeken. Ik bemerkte ook 2 heren in maatpakken aan de zijlijn. Een lokale informant kon me meedelen dat dit de trainers waren. Er werd ook regelmatig ingezoomd op een vikingachtige figuur tussen het publiek. Diezelfde informant meldde me dat dit de echte trainer van Levante was, die wegens wangedrag voor bepaalde tijd naar de tribunes verwezen werd. Opeens was hij druk bezig met zijn gsm en daarna volgde een beeld van één van die mannen in maatpak, ook in gesprek met een gsm. De instructies waren blijkbaar kwalitatief, want in de 72ste minuut slaagde Levante erin om een doelpunt te scoren. Niemand minder dan ene mijnheer Congo trapte de bal in de netten.
De beelden bleven zich herhalen, ondertussen had ik het eerste doelpunt van de avond al 35 keren gezien. In alle drukte van het over en weer lopen, slaagde één van de spelers er ook nog in om een televisiecamera de vernieling in te lopen. Ook dat beeld kregen we ettelijke keren te zien. De eindstand bleef na iets meer dan 90 minuten voetbal 2-1.
De volgende dagen werden tijdens het avondjournaal de binnenlandse en buitenlandse nieuwsberichten afgehandeld binnen een strak tijdsbestek. Nadien kreeg ik nogmaals alle doelpunten van deze “belangrijke” wedstrijd in een bijna oneindige replay te zien…
gepost door Luc op
9.1.05
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage