Nu hoort U het eens van een ander (2)

“40% van het ongesorteerde restafval van bejaardentehuizen bestaat uit luiers”

Gehoord op Radio 1 - De wandelgangen, een "bijdrage" over afvalverwerking bij KMO’s.

Boycot de kantelpoort

Onder het motto “Eigen poort eerst” hebben zijn klanten het liever geplaatst door eigen volk. Een bedrijfsleider hanteert racisme omdat zijn (racistische) klanten het zo willen.
Vanaf heden wantrouw ik mensen met een kantelpoort want volgens het bericht uit de provincie Antwerpen zijn het allemaal racisten. Minister Keulen bedacht een repliek van formaat: “Kies de beste van de gekwalificeerde Ali's en zet hen aan het werk”.
Unizo roept op tot een brede maatschappelijke sensibilisatiecampagne!

These bars are filled with things that kill, by now you probably should have learned

Laat ons er geen doekjes om winden, het gaat niet goed met deze wereld! Ondanks alle signalen willen we het allemaal nog een redelijke kans op slagen geven, maar tegelijkertijd beseffen we dat er geen ontkomen aan is. Michel Houellebecq is de meester om die ellende allemaal netjes te verwoorden en je aan het denken te zetten. In “De wereld als markt en strijd” en “Elementaire deeltjes” wist hij het nog binnen de perken te houden. Het was herkenbaar en op één of andere manier aanvaardbaar. In “Platform” gaat hij meer dan één stap verder. “Love is an excuse to hurt and to get hurt” zingt Conor Oberst ondertussen. Houellebecq is bijzonder visionair en dat maakt het allemaal (helaas) nog zoveel pijnlijker. Het boek maakt korte metten met ons vermeend enthousiasme voor een multiculturele samenleving en biedt eenieder argumenten om hiervan af te zien. Oberst bezingt ons onvermogen, Houellebecq weet het te plaatsen; ze zijn meer dan complementair.

Meteen een tweevoudige tip voor iedereen: schaf u het volledige oeuvre aan van Houellebecq en Bright Eyes! Het ene priemt, het andere verzacht (of andersom). De titel is geplukt uit “We are nowhere and it’s now” van Bright Eyes (I’m wide awake, it’s morning).

Dictaturen in een democratie # 11

De dictatuur van de ondeskundige verkopers heeft enkel tot doel de laatste euro’s uit je zakken te halen. Ze hebben geen scrupules en dulden uw vragen enkel in functie van verkoopscijfers.
Vroeger waren verkopers gerespecteerde deskundigen ter zake die hun klanten, gedienstig, een oplossing boden met de beste prijs/kwaliteit verhouding. Vandaag zijn die verkopers een bende sjacheraars van het meest bedenkelijke allooi, die enkel de hoogste winstmarges voor ogen houden. Ze volgen de evolutie zo nauwlettend op dat ze met moeite notie hebben van “degelijke” producten uit een recent verleden. Van zodra uw computer een paar jaar oud is, kan je geen nieuwe randapparatuur kopen zonder een nieuw model van computer aan te schaffen. Toestellen die vroeger gegarandeerd 20 jaar zonder mankementen functioneerden, zijn vandaag onvindbaar of onbetaalbaar!

Toen mijn ouders in 1969 beslisten om een vaatwasser te kopen, kregen ze deskundig advies. Het toestel deed het meer dan 30 jaren zonder morren. Toen ikzelf in 1997 besloot om een cd-speler te kopen (en me niet liet verleiden door het goedkope aanbod) kocht ik een toestel van om en bij de 250 euro. De laatste maanden bleek dat toestel wat last te hebben met het lezen van de cd’s. Bij navraag meldden mij de “deskundige” verkopers dat ik wellicht genoodzaakt zou zijn om het hele mechanisme te vervangen, kostprijs ongeveer 150 euro. “Voor die prijs koop je beter een nieuw toestel” declameerden ze in koor. Ik negeerde hun adviezen en ging naar de apotheker, kocht een flesje Dettol (2,71 euro) en smeet mijn cd-speler open, kuiste de lens met Dettol en het ding doet het weer.

Moraal van het verhaal: wantrouw die ondeskundige verkopers en vertrouw enkel op uw eigen kennis en ervaring. Het bespaart U een hoop ellende en vooral ettelijke euro’s.

Leuteren

Het staat effectief in Van Dale, leu’teren = kletsen, zeuren, zaniken. En een leuteraar is mannelijk, een leuterkous vrouwelijk!

Waar blijven ze de energie en tijd halen om over de verschillen tussen man en vrouw te leuteren?
Pseudo-intellectueel, populair wetenschappelijk, amateur-filosofisch, plaatsvervangend beschamend, kleinburgerlijk hokjesdenken, …

En niemand die zie zorgen maakt over het verschil tussen arm en rijk!

Mijn merkwaardige collega's

In mijn resolute keuze voor tijdelijk werk, trok ik vandaag de deur achter me dicht met de zekerheid dat ik er morgen niet hoef te staan. Achteruitblikken mag nu even, want aan merkwaardige figuren was er bij deze werkgever geen gebrek.

De eerste is al meteen een zeer bijzonder figuur.
Hij is een verkoper, dat zie je aan de kledij en zijn onregelmatige aanwezigheid op kantoor. Verscholen achter een laptop tikt hij met één vinger brieven. “Ge-ach-te heer (komma, andere lijn) aan-slui-tend op ons te-le-fo-nisch on-der-houd van he-den (komma) be-ves-tig ik u hier-me-de …”. Wanneer ik mijn tweede koffie ga halen hoor ik hem nog steeds mompelen, “met vrien-de-lij-ke groe-ten”!

Nummer twee is mijn rechtstreekse, mannelijke collega; een verkoper die nu een beetje op non-actief gezet is en administratieve taken dient te vervullen. Hij schrijft liever geen brieven met de computer en is een fervent gebruiker van het kopieerapparaat. Alles wordt minstens in tweevoud gekopieerd. Hij rookt goedkope Aldi-sigaretten van het merk “Route 66”. Hij draagt altijd geruite hemden en kleurrijke, gestreepte dassen. Elke middag gaat hij op restaurant eten met andere collega’s. Om 3 voor 5 houdt hij het voor bekeken en verlaat met een glimlach en een zwier het kantoor.
Het weekend vult hij met miniatuurwagens en –treinen.

De gekste (letterlijk) is een juffrouw die me de eerste dagen begroette met “bonjour monsieur”. Een paar dagen later vernam ik, bij het koffieapparaat, dat ze Nederlandstalig is. Op onverklaarbare wijze slaagde ze er toch in om me de volgende dagen alweer te begroeten met een statige “bonjour monsieur”, gevolgd door “comment allez-vous?”. Bij navraag fluisterende “nummer twee” me dat binnen het bedrijf een ongeschreven regel geldt dat elk verdiep zijn gek dient te hebben. “Dan maar liever een mooie!” was zijn besluit.

De grote baas is een boerenzoon ergens uit Oost-Vlaanderen. Hoewel de voertaal Frans is en hij aardig zijn best doet, is zijn accent een beetje te gortig. Hij is heel joviaal en goedlachs en kan perfect delegeren. Iedereen krijgt van hem het nodige respect.

Zijn secretaresse heeft altijd een glimlach paraat. Elke ochtend registreert ze, wanneer ik langs haar bureau passeer op weg naar mijn eerste koffie, mijn aankomstuur en ik durf er mijn hele, toekomstige vermogen op te verwedden dat ze er keer op keer haar collega over aanspreekt. Ze maakt geen gebruik van de refter, ze eet haar boterhammen aan haar bureau. Ze lijkt me het perfecte voorbeeld van de “laffe” collega die, zodra je je omdraait, dolken in je rug priemt.

En tenslotte is er de allercharmantste; mijn naaste collega, moeder van een 10-jarige zoon (die Chinees leert en viool speelt). Ze heeft stralende blauwe ogen, een goed gevoel voor humor en een natuurlijke elegantie. De ene dag gaat ze gekleed in een mooi pakje, de andere dag heel gewoontjes in jeans. Ze spreekt bovendien vlot Frans, Italiaans, Nederlands en Engels (heel merkwaardig met die typische “h” aangeblazen bij woorden die helemaal geen “h” als beginletter hebben). Als ik in het begin al eens een foutje durfde te maken, nam ze het altijd op voor mij. Kortom, heel veel wederzijds respect.

Het tekstomelet

De gordijnen stikken lukte niet meer. Nu zat ze pas in de rats. Singer had de beloofde onderdelen niet geleverd.

Met dank aan de bedenker, P.B. uit L.

Verwarrende rooksignalen

Eigenlijk heb ik hier bijzonder weinig aan toe te voegen, behalve dit:


Achteruitgang

Iets voor 18 uur was het rooksignaal zo onduidelijk dat de klokken de boodschap moesten verduidelijken. Iets meer dan een kwarteeuw geleden hadden ze geen enkel probleem om witte rook te lossen.


Ontgoocheling

Na Johannes XXIII en Paulus VI, beiden 'vernieuwers' in hun tijd, was er kortstondig een 'progressieve' paus, en dan een jonge conservatievelling. Vandaag kozen de hoogbejaarden voor een oude curiekardinaal.


En hoop

Dat de statistieken er niet om liegen en we binnenkort allemaal weer van een overvol Sint-Pietersplein naar een leeg balkon mogen zappen.

Plantracisme

U hoort het wellicht donderen in Keulen, maar helaas is dit bittere ernst in Vlaanderen. Zonder enige inmenging van het Vlaams Belang spreken stedenbouwkundige voorschriften in niet mis te verstane bewoording over “streekeigen” beplanting. In de meeste gevallen beperkt men zich tot een rudimentaire lijst van planten die de voorkeur genieten. De lijstjes zijn zowaar niet limitatief, maar dienen gelezen te worden als een goede leidraad. Ruimdenkend zoals we zijn, lezen we dit als plantracisme!

In een recent verleden, zeg maar de jaren 60 en 70, sierden exotische planten de Vlaamse tuinen. Aangevuld met een trio van berken was dit het summum van een eigentijdse vormgeving. Het modernisme verruimde de blik op de wereld en jongleerde met eigen en vreemd. Het resulteerde in een harmonie van inheemse pioniersgewassen en welgekomen exoten. Eeuwen voordien had men de intrede van exotische planten gelauwerd met pracht en praal. Bernard Lassus gaf op een sublieme wijze vorm aan de intrede van de exoten in onze contreien. Het tijdperk van glas en staal manifesteerde zich in megalomane bouwprojecten en die bevreemdende (exotische) wereld was binnen ieders oogbereik. Dankzij de kolonisatie werden exotische planten gemeengoed en de Koninklijke Serres lokken jaarlijks ettelijke duizenden bezoekers tijdens de opendeurdagen.

Maar op hun eigen vierkante meters tuin dulden ze geen exoten (allochtonen). Bamboe, een Japanse kerselaar of esdoorn, zelf een Noorse lijsterbes kunnen niet (meer). Vandaag moeten we het hebben van die echte, oerdegelijke Vlaamse planten. Voor de vaste planten, knol- en bolgewassen gelden opmerkelijk minder strenge voorschriften. Het kleine grut mag een exotische oorsprong hebben, maar voor bomen en heesters is er geen ontkomen aan; ze zullen streekeigen zijn.

In het vakjargon worden verschillende termen gehanteerd, gaande van exoten over genaturaliseerde planten tot en met die echte streekeigen specimen. Onze niet autochtone medemens dienen we te respecteren vanwege zijn afkomst, maar die onschadelijke exotische planten moeten we, sinds de recente wetgeving, weren als de pest.
Op de koop toe benadrukken die inheemse planten hoe triestig ons klimaat wel is. Er is met moeite sprake van enige bloeivorm, laat staan uitbundig, en de herfstkleuren zijn op zijn minst grauw.

Het ritueel

En daar zit ze dan, op vrijdagmiddag in de refter, met een glas en de fles.
Ik had het eerder deze week al waargenomen; ze at haar broodje op en had een goedgevuld glas rode wijn binnen handbereik. Vandaag is het vrijdag en maakt ze de fles soldaat!
Volgens mijn interpretatie komt ze elke maandag met een nieuwe fles naar het werk. Van maandag tot en met donderdag gunt ze zichzelf dat ene glaasje bij het nuttigen van dat broodje. Maar vrijdag is het een beetje feest, afscheid nemen van de voorbije werkweek. En dan staat de fles op tafel. Na het eerste glas, gunt ze zich dat tweede, het laatste van die week. En hiermee is de week formeel afgesloten. Elke week opnieuw hetzelfde ritueel. Het heeft iets moois, niet?

Globalia

Qua marketing is een titel als “Globalia” natuurlijk een schot in de roos. Jean Christof Rufin bouwt in zijn boek een wereld op die gesitueerd wordt in een verre toekomst. Hoewel alle recensies uitvoerig verwijzen naar “1984” en “Brave New World”, gaan ze voorbij aan het feit dat de geschetste wereld beangstigend dichtbij ligt. Stel dat je die “oude” boeken ergens midden de jaren 50 las, dat bleef je verweesd achter. Enerzijds had je nog heel veel vragen over die vreemde wereld, anderzijds hoopte je dat het bij die utopie zou blijven.

In “Globalia” is de werkelijkheid nooit veraf. De slogan van de nieuwe wereld heet “Vrijheid, veiligheid en vooruitgang”! Anno 2005 is dit allesbehalve utopisch, integendeel. Een aandachtige lezer merkt algauw een aantal schoonheidsfoutjes op, waardoor het romangehalte verhoogd wordt, maar de kritische bedenkingen helaas wegebben. Het uiteindelijke plot is leerrijk, maar tevens zo herkenbaar. Dit is meteen ook mijn grootste kritiek op dit 440 pagina’s tellende oeuvre; waarom niet bondiger het verhaaltje vertellen en de overige 200 pagina’s aanwenden om de lezer wakker te schudden.

De groeiende wanverhouding tussen noord en zuid worden bijzonder goed weergegeven door een effectieve scheiding tussen Globalia en de “non-zones”. Technologie en massa desinformatie zijn prominent aanwezig. KGB of FBI heten “Sociale Protectie”. Een select clubje van rijke industriëlen heeft de feitelijke macht. Kortom, het gaat niet goed met deze wereld. De enige filosofische noot die ik kon lezen stelt dat je vijanden moet houden, maar tegenstanders moet uitroeien. Denk daar maar eens diep over na.

Zij sparen lampen

25% van alle Vlamingen heeft het gedoe met die spaarlampen niet begrepen. Het is allemaal nogal verwarrend; een lamp die spaart. Of dient u de lamp te sparen? Ze lazen de informatie op de verpakking als "spaar lamp" en hebben ze aan de kant gelegd.

Tijd voor een geheugenopfrissing van de werkwoorden.
Ik spaar lampen, jij spaart lampen, hij spaart lampen, wij sparen lampen....
Maar ook ik spaarlamp, jij spaarlampt, hij spaarlampt, wij...

En dan moet je weten dat dit lumineus idee het licht zag dankzij de Groenen!

Open brief aan het prinsenpaar

Beste prins Filip en prinses Mathilde,

Wij schrijven U omdat wij vandaag, samen met onze andere, waarde landgenoten, vernomen hebben dat U aan gezinsuitbreiding doet. Het ochtendnieuws op de radio was niet mis te verstaan en de kranten verkondigden het op hun voorpagina. Gisteren deelde Britney Spears mee dat ze zwanger was en vandaag deed U het. De begrafenissen zijn amper achter de rug en er is al nieuw leven op komst. Qua timing moeten we het U nageven, Uw communicatieadviseur deed zijn werk meer dan behoorlijk. Mathilde’s afwezigheid op de skipiste is ons ontgaan, wij lezen de roddelbladen niet.

Het Vlaams Belang plaatst het gezin op de bevoorrechte positie als hoeksteen van de maatschappij. Nu gaat U, prins Filip, voor de derde keer op rij in de fout! Niet alleen steunt U met deze daad het gedachtegoed van VB, maar 3 is en blijft (trop is …) teveel! Jullie reis naar China, het enige land dat al decennia lang ijvert voor een één-kind-gezin, heeft jullie niet tot betere inzichten kunnen brengen. Van een prins en prinses in de leer hadden we beter verwacht. U behaalt hiermee een “onvoldoende”!

Hoopt U met een derde nakomeling aanspraak te kunnen maken op nog meer kindergeld en het lidmaatschap van de Bond van Grote en Kroostrijke Gezinnen, dan moeten wij U berispen. U krijgt nu al een royale dotatie van ons allen, deze daad siert U niet in bescheidenheid.

Ook al heeft U als aanstaand koningspaar maar een protocollaire functie, als voorbeeld faalt U grandioos. Uw Elisabeth ontsierde onze postzegels, Uw Gabriël heeft niets weg van een heilige. Hoe gaat U die derde noemen?
Denk hiervoor toch eens aan Uw vader, die man wordt al een dagje ouder en zijn geheugen is niet meer wat het ooit was. Hoe moet hij die namen allemaal blijven onthouden? Zoek het voor dit kind niet te ver, geen naam van een engel of een grootmoeder, maar noem die gewoon Albert of Paola of zo.

Astrid heeft met haar 4 kinderen de rangorde van de troonsopvolging al danig in de war gebracht en nu gaat U het nog eens overhoop gooien. Uw broer Laurent, met amper één kind, komt nog meer in de verdrukking. Die kerel heeft al zoveel geleden onder het juk van zijn familie en nu krijgt hij dit te verduren. Hou daar toch eens mee op!

Wij achten U perfect in staat om, na het overlijden van Uw vader, onze euromunten en –centen aan de achterzijde te sieren met Uw Prinselijke drievuldigheid in plaats van Uw beeltenis, maar bespaar ons van deze misplaatste fierheid. Postzegels tot daar aan toe, maar munten, nee!

Wij kunnen ons niet vinden in dit zogenaamd, heuglijke nieuws. Wij moeten U meermaals berispen, U gaat zwaar in de fout, U verliest zowaar Uw voorbeeldfunctie. Hiermee hebt U voor de zoveelste keer bewezen geen waardige troonsopvolger te zijn. En met deze Uw kinderen, want laat ons eerlijk zijn, ze zijn alles behalve fotogenieke, laat staan schoonheden.

Abortus, hoewel bestreden door Uw oom zaliger, Boudewijn, kan een oplossing bieden. In ons land of bij onze noorderburen. Denk daar eens goed over na.

Getekend, wij, ongeruste burger(s) van Uw land,

L.

Mijn vader

Mijn vader wordt vandaag zeventig
Vergis U niet, hij is levendig

Zoals steeds gaat hij gewoon maar door
Nee, hij hanteerde geen zaag of boor

Hij verbouwt nog steeds oude huisjes
En plaatst dan op de stadskaart kruisjes

Is hij een oude man, vraagt U mij?
Moet ik vragen, hoe komt U daarbij?

Geniet hij niet van een goed pensioen?
Tja, ‘t is nog steeds een grote kapoen

Binnenkort geeft hij een heel groot feest
Dan zien we meteen om wie hij geeft

Geen eten en drinken uit de muur
Maar dans en muziek en veel cultuur

De vrienden en familie staan klaar
Voor dit rijk en vrijgevig gebaar

Hij wordt natuurlijk een oude man
Soms vergeet hij, dat het niet meer kan

Dan roep ik uit “stop daar nu eens mee”
Doe eens gewoon en staar naar de zee

Altijd maar die drang om vooruit te gaan
Klinkt als een dwang om nooit stil te staan

Morgen wordt hij een jaartje ouder
Wordt hij amper een dagje ouder…

Geschiedenis

De aanzet is een eerste “kritische” analyse van het fenomeen dat zich vorige week afspeelde in Rome. Ik heb nooit de behoefte gehad om erbij te zijn op momenten dat de media gewag maakt van historische gebeurtenissen of een ongeëvenaard samenhorigheidsgevoel. Ik koester geen illusies aangaande mijn heiligverklaring, maar oefen toch elke avond met het laatste woord “Amen”.
Mij hoor je enkel klagen over dat pertinente “ramptoerisme”, of hoe een mens zich kan verlagen tot zulke praktijken. Het geeft vooral aan hoe slordig wij, en in bijzonder de media, omgaan met geschiedenis. Geschiedenis wordt niet geschreven op momenten van massahysterie en toch verlaagt (bijna) iedereen zich tot deze vulgarisatie.
Het toont ook haarscherp aan hoe kritiekloos media en, in haar kielzog, het volk zijn. Het is angstaanjagend om te moeten vaststellen dat er op zulke momenten helemaal geen waarden en normen meer gehanteerd worden.
Gelukkig hanteerde Knack in zijn laatste editie wel wat kritische benaderingen. Zowaar de eerste die ik te lezen kreeg. Ondertussen betoogden duizenden Chinezen tegen de nieuwe uitgaven van geschiedenisboeken die de Japanners zojuist publiceerden. In plaats van onze computers te voorzien van een onbevattelijke hoeveelheid kilobytes, zouden we er beter aan doen om ons eigen geheugen wat uit te breiden. In de hoop, ik geef toe dat het “wishfull thinking” is, dat wij erin slagen wat minder te vergeten!

Wind in de draden

It’s a wild stretch of land
Such a sad place to be
When the night comes heavy down
And the sands turn to sea
Many saints have lost their love
Many pilgrim died unseen
In that wild stretch of land
In that fire to be free

Patrick Wolf op “Wind in the wires” (2005)

Door de Britse pop-pers op handen gedragen en ergens in een programmaboekje tussen PJ Harvey en Stockhousen gesitueerd. Hij komt aardig in de buurt van die andere ontdekking, de IJslander Mugison, weliswaar met veel minder elektronica. Gisteren speelde hij in de AB met een anonieme drummer verrassend sterk bijna alle nummers van zijn recent album. En dat was nog maar de openingsact van een avondvullend programma voor fijnproevers!

Op die cd speelt hij een volledig orkest in zijn eentje (Violin, Viola, Grand Piano, Plucked/Prepared Piano, Vocal Chords, Bariton and Soprano Ukuleles, Kantale, Mountain Dulcimer, Farfisa Painorgan, Farfisa Transivox Electronic Accordion, Piano Accordion, Guitar and Bass Guitar, Kawai SX-240 and 100-P synthesisers, Bodhran, Re-programmed Wild Electricity, Re-sampled found sounds and various percussion). Enkel de klarinet en de vrouwelijke koorstemmen kon hij zelf niet aan! Hoezo?

Meer dan een aanrader.

Business as usual

De ene zijn dood is de andere zijn brood, of waarom spreekwoorden zo vaak de nagel op de kop slaan. Sla alvast uw slag en koop deze unieke beeltenis van de paus voor amper 62,00 $, verdeeld door “The Catholic Company”. Gegarandeerd geen ontgoocheling in vergelijking met de 3 seconden begroetingstijd die je als “pelgrim” krijgt, na uren aanschuiven in erbarmelijke omstandigheden.

Jonathan wie?

Niet “Seagull” of “Livingstone”, maar de enige echte Jonathan Richman en zijn drummer Tommy Larkins speelden dinsdagavond in de ABBox. Als volwaardig entertainer, dat maakte hij duidelijk vanaf het eerste nummer tot en met zijn à capella zang als enig bisnummer, had hij de zaal doen vollopen met aanbidders en kenners/experten. Af en toe heftig reagerend, bij momenten muisstil, een gedisciplineerd publiek.
Anderhalf uur meer dan onderhoudende muziek, grappige teksten en clowneske danspasjes. Het was een ware verademing na alle media-ellende van de laatste dagen.

Geen treurnis over een lege stoel

Vrijdag kon je al lezen dat de berichtgeving in de media de komende dagen zich enkel en alleen zou concentreren op laatste uren van Karol Wojtyla. In Italië werden alle sportwedstrijden van het weekend preventief afgelast, terwijl de regionale verkiezingen gewoon doorgingen. Of hoe belangrijke zaken die dreigen niet voldoende aandacht te krijgen, maar beter uitgesteld kunnen worden.

Een oude, zieke man die op een ondemocratische wijze enorm veel macht toebedeeld werd, kreeg de laatste dagen alle aandacht. Voor een positief relaas van zijn leven en werk, kan je vertrouwen op de kwaliteitskrant De Standaard . Het wordt afwachten tot maandagochtend om een eerste kritische noot te lezen.

Misschien een beetje oneerbiedig, maar alvast deze onvolledige opsomming van wantoestanden die nu in stilte opzijgeschoven worden, onder het mom van “over de doden geen kwaad”.

Democratisch is het Vaticaan allerminst; zowel de wetgevende, de uitvoerende als de juridische macht berusten bij één persoon, de paus. Dat die man in hoogsteigen persoon bijgedragen heeft tot de val van de totalitaire (lees: communistische) regimes en daarbij zijn eigen instituut nog in macht heeft doen toenemen, lees je (voorlopig) nergens. Hij “regeerde” zowaar over meer dan 1 miljard katholieken!

Eén van zijn verdiensten is dat hij de financiën van het Vaticaan weer op positief bracht. Hoe en ten koste van wie of wat, wordt helaas niet toegelicht. De Vaticaanse euro wordt, sinds de uitgifte in 2002, aan woekerbedragen verhandeld onder verzamelaars.

Hij heeft zich schijnbaar ingezet voor de wereldvrede, maar dan in hoofdzaak onder de vorm van een wereldomvattende “nieuwe evangelisatie”. Aan de meest elementaire, christelijke waarden heeft hij zonder enige schroom, verzaakt. Zowel de vreselijke slachtingen in het voormalige Joegoslavië als de klassenstrijd in Rwanda heeft hij door de vingers gezien. Dankzij hem sterven nog steeds jaarlijks te veel mensen in de armste gebieden aan een ziekte die met een eenvoudig rubbertje te voorkomen is.

Hij heeft een verzoening tussen de katholieken en de joden aangemoedigd, maar de Palestijnse kwestie gemeden. Zijn oecumenische betrachtingen hebben zich beperkt tot de ruimere christelijke religies, want de islamieten en de boeddhisten heeft hij genegeerd. De inval van de Amerikanen in Afghanistan en Irak werden nooit veroordeeld. Heet dat “zich inzetten voor de wereldvrede”?

De media bericht niet over het feit dat het hier om een conservatief, hopeloos verouderd en bijwijlen misdadig bastion (instituut) gaat dat zowaar in stand gehouden wordt zonder dat iemand het recht van bestaan ervan in twijfel durft trekken. We gaan allemaal prat op ons ruimdenkendheid, onze hoge tolerantiegraad, maar gruwelen van wantoestanden. De Kerk is één van die wantoestanden waar we ons eens dringend over moeten bezinnen. Weg die tolerantie en ruimdenkendheid ten opzichte van bekrompen instituten!

Een tijdelijk stort

Duizend menselijke vormen afval
Sieren het mooiste plein van Europa
Allemaal om ons bewust te maken
Van een slechte omgang met de wetten

Duitse suggestie, een apart geval
Amper een boogscheut van de opera
Toeristen zullen de weg kwijt raken
Papier, plastiek en lege canetten

Is dat allemaal kunst met grote “K”
Oude troep herscheppen, ’t laat me koud
Alsof iemand daar een boodschap aan heeft

Ik weet heel goed dat ik er niet bij sta
Niet groen, nooit rood, geen bruin en nimmer blauw
Weet je, iets verderop eten ze kreeft

Alsof we het allemaal zo belangrijk vinden

Onder het motto: “Stervenden zijn nieuws, doden zijn (maar) cijfers”

Het nieuws van de laatste dagen bestond hoofdzakelijk uit mensen die op sterven na dood waren.
Eerst kregen we dagenlang de lijdensweg van Terri Schiavo te verduren, waar zelf de wetgevende macht van Amerika zich mee ging moeien. Schiavo was al 15 jaar klinisch dood en heeft de fysieke strijd na 13 dagen opgegeven. Of hoe je 15 jaar kan reduceren tot amper 2 weken “nieuws”. Donderdag 31 maart is ze overleden en dat bericht had zo goed als geen nieuwswaarde.

Vandaag werden de laatste uren van de paus geteld. Volgens de laatste berichten heeft hij te kennen gegeven om “waardig te willen sterven als paus in zijn kamer in het Vaticaan op het Sint-Pietersplein”. Een bijzonder lucide instructie van een oude man die zojuist te kampen had met zware problemen aan zijn urineleiders en al jaren Parkinson heeft. Volgens een door hem opgestelde richtlijn uit 1996 moeten we ons binnenkort aan 9 dagen van rouw houden.
De nabespreking van de gebeurtenissen, een uitvoerige terugblik op zijn 27-jarig pontificaat (gedocumenteerd met nieuwsflitsen van het pausbezoek aan België in 1985), de voorbereidingen van de begrafenis (inclusief dubieuze uiteenzettingen omtrent zijn laatste rustplaats), de deskundige toelichtingen van het protocol en de speculaties over zijn “waardige” opvolger zullen ons nog dagen tergen.

De Amerikanen hebben toegegeven dat ze zich zwaar hebben vergist in het wapenarsenaal van Saddam en zullen een grondige hervorming van hun inlichtingendiensten prioritair behandelen. Het luxemerk Mercedes roept in België 25.000 wagens terug voor een grondige controlebeurt. Onkelinx belooft de cipiers een duidelijk statuut. En ondertussen telt iemand, in stilte, de laatste doden van de recente aardbeving op Indonesië nog eens na. Allemaal voor die statistieken.

En hoe zit het met Verhofstad?