Alsof we het allemaal zo belangrijk vinden

Onder het motto: “Stervenden zijn nieuws, doden zijn (maar) cijfers”

Het nieuws van de laatste dagen bestond hoofdzakelijk uit mensen die op sterven na dood waren.
Eerst kregen we dagenlang de lijdensweg van Terri Schiavo te verduren, waar zelf de wetgevende macht van Amerika zich mee ging moeien. Schiavo was al 15 jaar klinisch dood en heeft de fysieke strijd na 13 dagen opgegeven. Of hoe je 15 jaar kan reduceren tot amper 2 weken “nieuws”. Donderdag 31 maart is ze overleden en dat bericht had zo goed als geen nieuwswaarde.

Vandaag werden de laatste uren van de paus geteld. Volgens de laatste berichten heeft hij te kennen gegeven om “waardig te willen sterven als paus in zijn kamer in het Vaticaan op het Sint-Pietersplein”. Een bijzonder lucide instructie van een oude man die zojuist te kampen had met zware problemen aan zijn urineleiders en al jaren Parkinson heeft. Volgens een door hem opgestelde richtlijn uit 1996 moeten we ons binnenkort aan 9 dagen van rouw houden.
De nabespreking van de gebeurtenissen, een uitvoerige terugblik op zijn 27-jarig pontificaat (gedocumenteerd met nieuwsflitsen van het pausbezoek aan België in 1985), de voorbereidingen van de begrafenis (inclusief dubieuze uiteenzettingen omtrent zijn laatste rustplaats), de deskundige toelichtingen van het protocol en de speculaties over zijn “waardige” opvolger zullen ons nog dagen tergen.

De Amerikanen hebben toegegeven dat ze zich zwaar hebben vergist in het wapenarsenaal van Saddam en zullen een grondige hervorming van hun inlichtingendiensten prioritair behandelen. Het luxemerk Mercedes roept in België 25.000 wagens terug voor een grondige controlebeurt. Onkelinx belooft de cipiers een duidelijk statuut. En ondertussen telt iemand, in stilte, de laatste doden van de recente aardbeving op Indonesië nog eens na. Allemaal voor die statistieken.

En hoe zit het met Verhofstad?