Globalia

Qua marketing is een titel als “Globalia” natuurlijk een schot in de roos. Jean Christof Rufin bouwt in zijn boek een wereld op die gesitueerd wordt in een verre toekomst. Hoewel alle recensies uitvoerig verwijzen naar “1984” en “Brave New World”, gaan ze voorbij aan het feit dat de geschetste wereld beangstigend dichtbij ligt. Stel dat je die “oude” boeken ergens midden de jaren 50 las, dat bleef je verweesd achter. Enerzijds had je nog heel veel vragen over die vreemde wereld, anderzijds hoopte je dat het bij die utopie zou blijven.

In “Globalia” is de werkelijkheid nooit veraf. De slogan van de nieuwe wereld heet “Vrijheid, veiligheid en vooruitgang”! Anno 2005 is dit allesbehalve utopisch, integendeel. Een aandachtige lezer merkt algauw een aantal schoonheidsfoutjes op, waardoor het romangehalte verhoogd wordt, maar de kritische bedenkingen helaas wegebben. Het uiteindelijke plot is leerrijk, maar tevens zo herkenbaar. Dit is meteen ook mijn grootste kritiek op dit 440 pagina’s tellende oeuvre; waarom niet bondiger het verhaaltje vertellen en de overige 200 pagina’s aanwenden om de lezer wakker te schudden.

De groeiende wanverhouding tussen noord en zuid worden bijzonder goed weergegeven door een effectieve scheiding tussen Globalia en de “non-zones”. Technologie en massa desinformatie zijn prominent aanwezig. KGB of FBI heten “Sociale Protectie”. Een select clubje van rijke industriëlen heeft de feitelijke macht. Kortom, het gaat niet goed met deze wereld. De enige filosofische noot die ik kon lezen stelt dat je vijanden moet houden, maar tegenstanders moet uitroeien. Denk daar maar eens diep over na.