Schaamstreek

Toneel begint wanneer de werkelijkheid herhaald wordt, de oorspronkelijke gebeurtenis vervaagt en enkel de herhaling blijft overeind. Ik las het in een vergeeld programmaboekje van het Kaaitheater.
Voor "De gesluierde monologen" was het recept eenvoudig; gesprekken met moslimvrouwen leiden tot verhalen en worden in sprekende monologen gegoten. De monologen houden stand op het toneel. Net zoals "De vagina monologen" zijn het verhalen van vrouwen.
“Voor veel vrouwen was het de eerste keer dat zij over hun geslachtsdeel spraken. De vagina bleek letterlijk een schaamstreek. Maar als ze eenmaal begonnen te praten, konden ze vaak niet meer ophouden…” lees ik over die laatste monologen.
De gesluierde monologen zijn niet anders, enkel de religieuze achtergrond verschilt. Als blijkt dat mijn vrouwelijk gezelschap er geen aanstoot aan neemt, kan ik enkel maar vaststellen dat religie daar heel weinig mee te maken heeft.

Sexy, choquerend en geniaal

Met deze 3 kernachtige woorden (elders las ik shockerend) wordt het debuut van Nirpal Singh Dhaliwal aangeprezen. De titel is simpelweg Toerisme en het verhaal, dat kon u al raden, gaat over geld, drank en sex.

Een verklaring van de titel lees je al op pagina 99:
“Dus je bent geen socialist, geen anarchist, geen antiglobalist, ook al vind je dat kapitalisme middelmatig en paranoïde is?”
“Nee.”
“Wat ben je dan?”
“Ik ben een toerist. Ik ben gewoon een doorsnee toerist… Ik bewonder het uitzicht.”

Dit is helemaal niet sexy, noch choquerend, maar het leunt op één of andere manier wel aan bij geniaal. En zijn we dat in wezen niet allemaal? Nee, niet geniaal, wel toerist.

Mijn ecologische voetafdruk

Onder impuls van de groenen en andere ecologische drukkingsgroepen worden we met het opgeheven vingertje gewezen op onze onbekommerde levenswijze. Al Gore, de gewezen presidentskandidaat van de Amerikaanse Democraten die het bij gebrek aan charisma niet haalde van de grootvervuiler Bush, steekt wereldwijd zijn vinger op om ons met datzelfde schuldgevoel op te zadelen. Gore zou zich in eerste instantie beter richten tot zijn medeburgers, want daar heeft elkeen een voetafdruk van bijna 10 hectare, terwijl de gemiddelde Belg amper 5,6 hectare op zijn/haar geweten heeft.

Cijfers wekken altijd mijn wantrouwen op en deze keer is het niet anders. De gemiddelde De Morger-lezer scoort onder het Belgische gemiddelde en mijn persoonlijke ecologische voetafdruk blijft beperkt tot amper 3 hectare. Als ik de aanwijzingen om die te beperken even in rekening breng met de inspanningen die ik nu al lever, vermindert mijn omvang met een halve hectare. Kortom, dat vingertje hoef ik niet en ik ben helemaal geen freak!

Fout taalgebruik (5)

Waaraan denkt u meteen als ik u het woord “allochtoon” voorschotel?

Juist, alles behalve positief. Om het maar eens breeduit te smeren dacht u oa aan kleine criminaliteit, onverdraagzaamheid, spuwen in het openbaar, luiheid, beperkte opleiding, onaangepast gedrag, vrouwendiscriminatie, … en nog veel meer. U oordeelde vanuit uw onderbuik; met kennis, inzicht en ervaring. Terecht? Ik durf het niet in vraag te stellen.

Wie dat vandaag wel doet, zijn onze noorderburen. Zij opperen dat het woord allochtoon te negatief geladen is en suggereren een ander woord. “Bicultureel”! Net zoals we in een recent verleden opeens dienden te spreken over een andersvaliede terwijl we een gehandicapte bedoelden. Bovendien is het dragen van Westerse merkkledij, het besturen van tweedehandse Duitse wagens en het bezitten van Westerse high-tech geen synonime voor cultuur. Integendeel.

Opmerkelijk, want enige tijd geleden circuleerde een internetfilmpje uit een Nederlands spelprogramma. Daarin moest een kandidate het woord raden aan de hand van de omschrijving “niet aangepast aan het leven in de samenleving” met de beginletter A. Tot grote verbazing van de kwisleider en het publiek flapte ze er “allochtoon” uit terwijl het “autist” moest zijn. Blond, hoor ik u denken? Ja, hoewel de authenticiteit hiervan tot op heden niet achterhaald werd. Die onderbuik? Zeerzeker.

Kortom, onze noorderburen zitten fout. Dat hebben ze al meermaals bewezen en hopelijk kan iemand uit het zuiden hen dat aan het verstand brengen. Voor mij geen nieuwe Van Dale in 2007.

Nu leest U het eens elders (15)

Onder de noemer ‘wetenschap’ en de titel ‘elke ochtend een zoen’: “Vorig jaar ontdekten Duitse onderzoekers namelijk dat mensen die hun partner elke ochtend een zoen geven, vijf jaar langer leven. Ook hebben zoeners minder verkeersongevallen, zijn ze minder vaak ziek en verdienen ze 20 tot 30 procent meer dan mensen die de zoen schuwen.”

Ik heb nooit gedacht dat Duitsers in de wetenschap zouden bijdragen als zoeners...

Terugblikken (10) – de drijvende tuinen van Inlay – Birma

Het is nog vroeg in de ochtend en na een busrit van ongeveer 11 uren stappen we in Shwenyaung over in een Japanse break. De eindbestemming van de bus was Taunggyi, de hoofdstad van de Shan-staat. Onze bestemming is Nyaungshwe, de enige stad in de onmiddellijke omgeving van het Inlay-meer. Het meer, met een oppervlakte van 158 km² en het tweede grootste meer van Birma (Myanmar), wordt omgeven door groene heuvels en domineert zowel het landschap als het economische leven van deze regio.



De volgende ochtend varen we in een lange, smalle sloep, aangedreven door een brullende buitenboordmotor, op weg naar het meer. Een 7 kilometer lang kanaal verbindt de stad met het meer. Op dit druk bevaren kanaal kruisen we tientallen gelijkaardige sloepen, volgeladen met groenten en fruit. Kleinere sloepen, die we later veelvuldig zullen zien, worden vooral gebruikt door vissers en vrouwen die hun koopwaar aanbieden op drijvende markten. De wolken hangen laag boven het meer en zien er bijzonder onheilspellend uit, het regenseizoen begint rond half mei en het zit ons reeds enkele dagen op de hielen.



Van zodra we het meer naderen, wordt de omvang duidelijk. De bedrijvigheid is minder waarneembaar dan even tevoren op het kanaal, dat duidelijk een flessenhals is. Langs het meer zijn er maar een paar dorpen, deels op de oevers en deels op het water gebouwd. Wat verderop krijgen we de eerste paalwoningen te zien en enkele ogenblikken later varen we door een dorp op het water. Meteen wordt duidelijk waar alle activiteiten plaatsvinden. De belangrijkste economische activiteit is het verbouwen van groenten en bloemen op ‘drijvende tuinen’. Deze tuinen bestaan uit een laag humusrijke aarde, die vastgehouden wordt door moerasplanten en waterhyacinten. De tuinen zijn slechts smalle stroken vruchtbare aarde die letterlijk op het meer ‘drijven’. Ze hebben een variabele breedte tot 2 meter en kunnen een lengte hebben tot ongeveer 100 meter. Door middel van bamboestokken worden ze verankerd in de bodem van het meer. Kleine bamboestokken op de tuinen ondersteunen de tomatenplanten. Tussen de tuinen is een minimale ruimte vrijgehouden om het onderhoud, met kleine sloepen, mogelijk te maken.



Aan de westelijke zijde van het meer bevindt zich het Nga Phe Kyaung klooster dat gebouwd is op het water. In de volksmond heet dit ‘het klooster van de springende katten’ omdat monniken er een sport van maken de katten door hoepels te laten springen.

We = Luc, Jan & Jeroen (Azië 2004)

0810 - één zondag later

Eén zondag later heb ik even de berichten van de afgelopen week nagelezen in de kranten. Eén cijfer komt in de verslaggeving en analyses, de resultaten en de opiniepagina’s helemaal niet voor; de blanco en ongeldige stemmen!

Een korte analyse van de gedetailleerde cijfers leert me dat 1,4 tot 7% van de uitgebrachte stemmen blanco of ongeldig zijn. Helaas worden deze stemmen niet meegeteld in de procentuele verdeling. Bovendien, en dat verbaasde me nog meer, komt gemiddeld 5% van de kiezers niet eens opdagen. In Antwerpen bleven 10% van de kiesplichtigen thuis, in Brussel stuurt zowat 15% zijn/haar kat. Ook die niet-stemmers beïnvloeden de resultaten niet. Indien we stemrecht hadden, zou mij dat niet verbazen, maar in België geldt nog steeds stemplicht.

De voorbeeldige uitzondering op dit laatste is het miniscule kiesdistrict Herstappe. Alle 70 stemplichtigen daagden op. Eén van hen slaagde erin om blanco of ongeldig te stemmen. Zijn/haar 1,4% werd wellicht evenredig verdeeld over de twee lijsten (HTD-HDM en GB-IC).

En tot slot, die 80.000 kiezers die deze keer niet voor het VB kozen, waren dat niet zij die aanwezig waren op de 0110-concerten in Antwerpen (40.000), Brussel (25.000) en Gent (15.000)?

Het moest er even uit

Afgelopen dinsdag kreeg ik messteken (figuurlijk) in de rug. Bijzonder pijnlijk en laf. Vooral dat laatste blijft nazinderen. Het waarom wordt bijzaak, de wijze waarop is onheus.
Nee, vrienden doen zoiets niet. Die wikken en wegen hun woorden niet. Spreken niet in vage termen als ‘wij’ en ‘zij’, maar spuwen hun woede in je gezicht.
Het waren mensen die ik vertrouwde, de voltooide tijd staat hier op zijn plaats. Mensen met wie je iets wou opbouwen, maar die door hun kortzichtigheid niet eens begrepen hebben dat ze zelf de aanzet gaven voor de integrale afbraak.
Het einde? Nee, een nieuw begin en veel meer vrije tijd!
Binnen 3 dagen is het allemaal definitief achter de rug en hoor je me nooit meer klagen. Nu moest het er even uit en het blijft hier staan.

Stemplicht

Al weken kom ik er maar niet uit: op wie stem ik aanstaande zondag?

De liberale lijsttrekster ken ik persoonlijk, maar haar programma is zwak en op het randje af banaal (voor een veilig, proper en groener Brussel). De socialistische kartel met Groen! en Spirit kon me nooit bekoren. In mijn ogen is het niet meer dan een samenraapsel van misnoegde Vlamingen à la Smet en Anciaux. Nee, bedankt. En het VB is nooit een optie geweest, geen seconde.

Een heus dilemma, maar Brussel zou Brussel niet zijn als ik op de valreep aan de uitgang van de GB in het centrum werd aangesproken door een Franstalige juffrouw met de vraag “Habitez-vous à 1000 Bruxelles?”

Even later legt ze me in meer dan behoorlijk Nederlands uit wat haar standpunten zijn en hoe ze een leefbaar Brussel ziet. Is Brussel onleefbaar? “Non, mais…” gaat ze verder. Ze weet de knelpunten te duiden en oplossingen te suggereren zonder te vervallen in clichés. Later op de avond neem ik even de tijd om haar site te raadplegen en mijn keuze is gemaakt.

De nacht lonkt en ik kan met een gerust geweten gaan slapen. Ik ben de boodschap van Barman niet vergeten; verdraagzaam en constructief!

Deze blog in cijfers

De kranten staan elke dag bol van cijfers. Zinvolle en zinloze. Deze blog vermeldt uiterst zelden cijfers. Misschien omdat cijfers te relatief zijn of te wetenschappelijk (saai).

Op exact twee jaar tijd produceerde ik 326 posts. Je kan ze nog allemaal lezen, de goede en de minder goede teksten. De productiefste maanden waren november 2004 en oktober 2005. De minst productieve maand was juli 2006 (het was een mooie zomermaand). Gemiddeld lever ik 13,04 posts af per maand. In 2006 ligt het maandgemiddelde beduidend lager, amper 8! Daarmee haal ik net 50% van het jaargemiddelde van 2005 (16).

De enige cijfers die ik niet ken zijn die van het aantal bezoekers en commentaren. Cruciale cijfers om de populariteit in kaart te brengen, maar ik ben deze blog nooit begonnen om populair te worden.

Ik bedank de regelmatige en onregelmatige lezers en blijf volhouden.

Nu hoort U het eens van een ander (12)

"A bar is just a church where they serve beer"

Jim White op een legendarische avond in de ABClub.

0110 - één dag later

Op een oktoberzondag zijn er duizend goede redenen om niet uit je kot te komen. Afgelopen zondag was er maar één reden om dat niet te doen : niet onverschillig zijn voor onverdraagzaamheid ! Ik heb de regen en hagel getrotseerd in Antwerpen en was alles behalve alleen.

Toen de eerste zonnestralen na de helse regenbui verschenen, werden die op applaus onthaald. In geen tijd slibten de wassalons in de aanpalende straten dicht. De droogkasten draaiden continu volle ladingen tot de kledij voldoende warm was om opnieuw aangetrokken te worden. Scenes die gelukkig niet in politieke slogans te vatten zijn…