Het moest er even uit
Afgelopen dinsdag kreeg ik messteken (figuurlijk) in de rug. Bijzonder pijnlijk en laf. Vooral dat laatste blijft nazinderen. Het waarom wordt bijzaak, de wijze waarop is onheus.
Nee, vrienden doen zoiets niet. Die wikken en wegen hun woorden niet. Spreken niet in vage termen als ‘wij’ en ‘zij’, maar spuwen hun woede in je gezicht.
Het waren mensen die ik vertrouwde, de voltooide tijd staat hier op zijn plaats. Mensen met wie je iets wou opbouwen, maar die door hun kortzichtigheid niet eens begrepen hebben dat ze zelf de aanzet gaven voor de integrale afbraak.
Het einde? Nee, een nieuw begin en veel meer vrije tijd!
Binnen 3 dagen is het allemaal definitief achter de rug en hoor je me nooit meer klagen. Nu moest het er even uit en het blijft hier staan.
Nee, vrienden doen zoiets niet. Die wikken en wegen hun woorden niet. Spreken niet in vage termen als ‘wij’ en ‘zij’, maar spuwen hun woede in je gezicht.
Het waren mensen die ik vertrouwde, de voltooide tijd staat hier op zijn plaats. Mensen met wie je iets wou opbouwen, maar die door hun kortzichtigheid niet eens begrepen hebben dat ze zelf de aanzet gaven voor de integrale afbraak.
Het einde? Nee, een nieuw begin en veel meer vrije tijd!
Binnen 3 dagen is het allemaal definitief achter de rug en hoor je me nooit meer klagen. Nu moest het er even uit en het blijft hier staan.
gepost door Luc op
13.10.06
2 reacties:
Vrijdag de 13de, besef ik nu!
Wat is dat toch met die beperkte tijd die men geeft aan het 'verwerken' van teleurstellingen. Als het binnen twee maanden nog eens een dag of twee pikt, dat doet het dat maar!
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage