Midweek blues

Elke dag met de tram door het marginaalste deel van Schaarbeek rijden, doet geen goed aan de moraal. De toestanden die ik er zie grenzen aan het onvoorstelbare. Je ziet er zo nadrukkelijk hoe slecht (lomp!) de mens wel kan zijn. Elke dag stel ik mezelf de meest existentiële vraag: "hoe moet dit verder met deze mensheid?". Ik zie bevestigingen alom dat het aardig ontspoort, ik kijk machteloos toe hoe het allemaal zover is kunnen komen. Ik probeer de oorzaak te vinden en loop regelrecht op een aantal clichés vast. Iemand schreef ooit dat er zoveel mensen zijn omdat het illegaal is om te doden. Ik zuig daar een punt aan, maar kom geen millimeter verder. Helaas!

De tram is op zich al een marginaal verschijnsel. De laatste tijd slagen ze er niet eens meer in om de uurregeling na te komen. En dan mag de reiziger niet klagen!

Je ziet er in de ochtend ondefinieerbare personen met caddy's. Over die caddy's alvast 2 keiharde vaststellingen: de textuur van de caddy heeft altijd een ruitmotief (om God weet welke reden) en de caddy is het perfecte middel om sluimerende alcoholiekers te herkennen, een nieuwe voorraad flessen rinkelt alom, de gebruikers hebben nog niet door dat dit maar een povere vorm van camouflage is. Het is exact half tien in de ochtend, stel uzelf daar eens een paar vragen bij. Hoe moet dit verder met deze mensen?

De mensheid is gedoemd om te verdwijnen. We verbruiken allemaal teveel energie, die de aarde niet meer tijdig kan vernieuwen. Maar niemand ligt hiervan wakker, ikzelf eerlijkheidshalve ook niet. Schaarbeek is nochtans een mooi deel van Brussel, met een groot aantal markante plekken. En toch slagen ze er niet in om orde op zaken te stellen. Ikzelf voel me niet geroepen om daaraan bij te dragen. Elke dag opnieuw de tram door Schaarbeek en ik hou het wel voor bekeken. Ik heb genoeg gezien voor vandaag.

Looking for the cowboy on the sunny side

Indien je dacht dat er aan gekke of onwaarschijnlijke combinaties beperkingen bestonden, moet je daar ogenblikkelijk van afstappen. Zondagavond speelde de Noor Thomas Hansen met zijn project “St. Thomas” in de Witloof Bar van de Botanique. De zwoele kelder was het perfecte decor voor dit trio uit het noorden. St. Thomas brengt een zeer eigen vorm van country & folk, gespekt met absurde en soms zeer herkenbare, schrijnende teksten en voorzien van de nodige commentaren in zijn typisch, onderkoeld Engels. Zijn twee kompanen zorgden voor de nodige additionele interventies. En dan was er nog de opgesloten klanktechnicus, een gebroken snaar die voor theatrale commotie zorgde, omdat de reservesnaren ook achter slot zaten, een mix van koud bier en een te lauwe slok wodka.
Je kan een goede dosis van deze mix beluisteren op de “I’m Coming Home”, “Hey Harmony” en de recentste cd “Let's Grow Together - The Comeback Of St. Thomas”.
Surf naar de website http://www.stthomas1976.net/thomas/ en lees zijn eigen dagboek!

Water

Neem het aan als een goed advies; drink water voor het slapengaan. Drink de hele dag en avond wat je wil, maar vergeet niet om het allemaal rijkelijk door te spoelen met water. Je nachtrust zal waarschijnlijk de gewenste continuiteit ontberen, vanwege de nachtelijke spurt naar het toilet, maar het voorkomt erger.

Sommigen beweren dat vissen vieze zaken doen in het water. Beperk de schade en drink nooit uit een aquarium.
Anderen zullen beweren dat water enkel nuttig is om je mee te wassen. Drink nooit uit een wasbak, bad of emmer.
Planten kunnen niet zonder water, maar neem daar geen te uitdrukkelijk voorbeeld aan. Het gezegde "leven als een plant" hoeft geen toelichting om op een gezonde afschuw aan overdaad te wijzen.

Haal die planten uit je hoofd, vergeet wat de vissen doen en laten, drink gewoon een paar glazen water voor je het bed in stapt. Duik vooral niet in bed.

Er zijn geen mannen meer

De man: een kort, historisch overzicht van de evolutie sinds 1940

Gedurende de jaren 40 stonden, zaten of lagen alle mannen aan het front. Over die periode zijn bijzonder weinig details terug te vinden. Historische overzichten beperken zich in hoofdzaak tot het vermelden van het aantal gesneuvelden en de omstandigheden van die slagpartijen. Over de overlevenden, geen woorden.
In de jaren 50 hadden de mannen het werk weer opgenomen en konden ze genoeg inkomen vergaren om hun gezin te onderhouden. Datzelfde principe werd ook een groot deel van de jaren 60 gehanteerd. Tot die verschrikkelijke meimaand van 1968. Toen daagden er ineens vrouwen op! De geschiedkundigen kunnen de oorsprong nog steeds niet aangeven. Een bijzonder geprezen document maakt gewag van een mannelijke rib, maar ook daar zijn de deskundigen nog niet unaniem eens.
In de jaren 70 hebben de mannen zich op één of andere onduidelijke reden vrouwelijke eigenschappen aangemeten. Ze gingen meer letten op hun kledij en de eerste cosmetische producten voor mannen zagen het daglicht. Andere aspecten die het daglicht niet hoorden te zien, verstoorden de maatschappelijke orde. Kortom, ze maakten er een puinhoop van, die mannen.
In de jaren 80 werd daar nog een schep aan toegevoegd. De boxershort deed zijn intrede en toen werd het helemaal hopeloos. In combinatie met een strakke spijkerbroek, was dit hoegenaamd alles behalve comfortabel. Alle redelijke principes van de vorige decennia werden over boord gegooid. Het werd een regelrechte puinhoop.
Midden de jaren 90 deed 'de nieuwe man', vooral in de damesbladen, zijn intrede. Eén van de zichtbaarste facetten van deze nieuwe man was dat hij in het openbaar huilde. De emotionele gevolgen van zijn handelen in het voorgaande decennium gaven hem recht en rede om alle tranen de vrije loop te laten.
Aan het begin van de nieuwe eeuw, is die 'nieuwe' man al lang voorbijgestreefd; de 'andere' man doet zowaar zijn intrede. Hij mag zich een terreinwagen aanschaffen en hiermee in de file staan. Het heeft slechts een beperkt machogehalte, op voorwaarde dat er een kinderstoel op de achterbank staat. Beelden op televisie bevestigen het ons dagelijks: mannen gaan weer naar het slagveld. Kan de geschiedenis herleid worden tot ‘copy’ en ‘paste’? Hopelijk gunt men de overlevenden wat meer regels in deze geschiedschrijving.

Gezonde voeding vind ik het belangrijkste...

... of alweer een nietszeggend citaat uit de redactionele bijdragen tussen de personeelsadvertenties van de weekendkrant.
De gekende clichés stapelen zich nog verder op. De heer in kwestie is ook nog wijnliefhebber, het type dat na 10 uur 's avonds van zichzelf vindt dat het tijd is voor een glaasje wijn. Onder vrienden en collega's heeft hij het steevast over 'nieuwe wereldwijnen', 'boeket', 'de herkenbare smaak van rijpend fruit', 'afdronk', 'de onovertroffen cabernet sauvignon' en 'kwaliteitswijn'. De amateur-oenoloog meet zich met zijn rivalen. Hij durft al eens wijn kopen in de Aldi, maar het is niet zijn vak. Als liefhebber kan hij niet verantwoordelijk gesteld worden voor miskopen of minderwaardige adviezen. In het dagelijkse leven is hij uiteraard manager.

Zijn 'mobieltje' is om de 2 jaar aan vervanging toe , kwestie van de nieuwste technologie op de voet te kunnen volgen. Zijn electronische agenda heeft hij altijd op zak. Hij kan niet functioneren zonder ogenblikkelijk de hand te kunnen leggen op zijn levensnoodzakelijke 'contacten'.
Taken worden zorgvuldig geregistreerd in zijn 'to-do-lijstjes'. Stiekem houdt hij er ook een lijstje van de beste wijnen in een categorie "prijs/kwaliteit" op na. Met een dikke duitser onder zijn kont rijdt hij vrijdagavond huiswaarts, klaar voor het weekend.

Morgen is het alweer maandag en dan geldt het credo 'gezonde voeding vind ik het belangrijkste'. Ik sla de bladzijde om en in gedachten beschilder ik een metersbrede spandoek met de woorden "Schaf de managers af!".

De boze bosgeesten

De 153 Congolese officieren zijn vrijdag vertrokken
Een week eerder dan oorspronkelijk gepland
Hun opleiding kreeg aandacht vanwege de brokken
Thuis wacht hen een feest van zodra ze zijn geland

Niet voor de 4 vermisten die achterbleven
Zij zitten vermoedelijk ergens ondergedoken
Of liggen in de bossen, van de kou versteven
Terwijl de boze bosgeesten het vuur al stoken

De opleiding werd aanzienlijk ingekort
Een hoog tempo, werd gezegd, zonder uitweiden
En de docenten die sneller uitgesproken raakten

De nachtoefeningen werden opgeschort
Elke confrontatie met boze bosgeesten, te vermijden
Wanneer de officieren het teveel aan Duvel uitbraakten

Discipline

Vandaag zat een beeldmooi meisje op de tram, mijn tram. Ze had, vanuit een mannelijk oogpunt, een onberispelijke voorkomen. Een fysieke harmonie in de grootorde van Kate Moss, om iemand te noemen. Ze straalde een lichte vorm van nonchalance uit die haar ogenblikkelijk beminnelijk maakte. Stralende donkere ogen en een fijn gestileerde neus. De mond met een ontspannen glimlach waarvan je duizelig wordt. Glanzend, halflang haar waar elke kapper voor smelt. Kortom, perfect.

Weet je hoe laat ik de tram nam, vandaag? Om 9u15. En daarmee was ik pas om kwart voor tien op het werk. Dit kan ik me niet alle dagen veroorloven. Bovendien lukt het me nooit om elke dag op hetzelfde uur de tram te nemen. Een disciplinaire maatregel hangt me boven het hoofd; morgen verwacht men mij om 8u30 op het werk, ten laatste!

Het mooiste meisje van de stad zie ik nooit meer terug. Vandaag was de eerste en meteen ook de laatste keer. Hoe moet dat nu verder? Ik hoop dat elke tram zijn mooiste meisje heeft, zodat ik gedisciplineerd de donkere ochtenden doorkom.

Poëtisch verzoek # 1

Ik heb vandaag gevochten tegen de slaap
Uiteraard ben je dan bij voorbaat verloren
Iemand zou me toelichten hoe ze willen werken

Iedereen heeft vandaag gevochten tegen de slaap
En lang wakker blijven, daar zijn we niet voor geboren
Ik wenste dat ik vleugels had, of op z'n minst vlerken

Hier ben je aangenomen om te werken
Plots werd ik wakker uit die nare droom

Ach, ik liet het niet teveel merken
Maar dacht aan smeuïg ijs met veel slagroom

Maandag

De dagtaak heb ik keurig afgewerkt; iets meer dan 7 uren op kantoor gezeten. Vraag me niet wat ik vandaag gedaan heb, ik kan er niets zinnig over vertellen. Ik was aanwezig! Ik kan me voorstellen dat ik het wel even kan volhouden, het aftellen van de weekdagen tot en met vrijdag.

De beproeving was te harden. Geen onuitstaanlijke collega's en al bij al een aangenaam weerzien. Mijn afwezigheid is onmerkbaar geweest. Het project van destijds is afgevoerd en daar wordt in stilte over gezwegen. Vandaag kwam ik om andere problemen op te lossen, al twijfel ik hier sterk aan. Ik wil geen problemen meer. En verdoezel de ernst van de situatie niet door het ombuigen van problemen naar uitdagingen. Ik verlies zowaar alle haren bij de gedachte hieraan.

"Stress" zei een collega, "ken je dat nog?". Ik wist bij God niet waarover hij het had en liet duidelijk uitschijnen ook geen enkele inspanning te willen doen om het te begrijpen. Ik wil het zelf niet opzoeken in een woordenboek, want dat gaat me enkel een technische omschrijving geven van het woord of begrip. Draai de letters om en je krijgt "ressst".

Morgen ben ik klaar voor poëzie, ik voel het.

Zondagavond

Het is weer een zondagavond zoals vroeger*. Morgen is het maandag én werkdag!
Ik probeer te wennen aan het idee dat ik vroeger uit bed moet. In de kilte van de ochtend zal ik dan de tram nemen tot aan het eindstation. Ik ga werken!

Afgelopen vrijdag werd alles geregeld en ik realiseerde me toen nog niet de impakt van deze plotse verandering. Maar het enige waar ik nu naar uitkijk is de wekelijkse vergoeding en het feit dat dit slechts een verbintenis is tot het einde van dit jaar. Bovendien kan ik aan het einde van elke week zelf beslissen om ermee op te houden. Voor- en nadelen afgewogen, besloot ik dat er niets te verliezen valt. Het levert misschien ook nog dagelijkse verhalen op...

* Na de reis door Azië is alles opgedeeld in 2 fasen; voor de reis en na de reis. Vroeger slaat dus op "voor de reis".

De krant

"Ik koop de krant voor het boek" liet ik de dagbladhandelaar vandaag weten. Je weet wel, de Vlaamse krant die je opzadelt met plaatsgebrek in huis. "Alweer boeken!" hoorde ik iemand opmerken. Ik heb nog weken nodig om de ongelezen boeken van de vorige reeks te lezen. En nu koop ik nog meer boeken. Kwestie van een reserve op te bouwen voor een toekomstige reis, argumenteerde ik in stilte.

Moet ik overwegen om te verhuizen? Het recente bezoek aan Ikea bracht geen soelaas, de wagen was te klein. Nu moet ik oplossingen verzinnen, maar eigenlijk vind ik het best goed met de boeken die overal rondslingeren. Het geeft me een geldig excuus waarom er boeken "rondslingeren". Als nu maar niet elke bezoeker de boeken op een andere plaats deponeert. Maar dat doen bezoekers helaas wel. Ik ken ze, mijn vrienden...

Ondertussen las ik in de krant dat het mannen zijn die erotische verhalen schrijven, en vrouwen die ze lezen. Gelukkig is er een vrouw in huis, denk ik dan. Ik schrijf de verhalen niet, maar ik koop ze tenminste.

Herfst

21 september is de dag waarop elk jaar opnieuw de herfst zijn intrede doet. Er is geen ontkomen aan. Sommigen beweren dat de herfst het mooiste seizoen is en dan verwijzen ze naar de romantische kleurenpracht van de bomen. Helaas is het nog even wachten op al dat moois.

Hoe zette ik de herfst in? Met een uitmuntend concert van Smog in de Botanique, Brussel, en naderhand een stevige tripel in de Ultieme! Lees het onovertroffen verslag van een vriend op http://fuck-the-universe.blogspot.com/2004/09/why-is-everybody-looking-at-me-like.html

Drie dagen later was het aan Laura Veirs, in diezelfde Botanique. Er stond een stevige wind buiten en kenners beweren dat het dan binnen subliem is. Het werd een tweede bevestiging voor deze herfst. "Carbon Glacier" (haar laatste cd) is ondertussen grijsgedraaid en voor het slapengaan luister ik in alle rust nog eens naar "Shadow Blues". Pom, pom, pom, gonna dig a coal mine, climb deep inside where my shadow's got one place to go...one place to hide...
http://www.lauraveirs.com