Discipline

Vandaag zat een beeldmooi meisje op de tram, mijn tram. Ze had, vanuit een mannelijk oogpunt, een onberispelijke voorkomen. Een fysieke harmonie in de grootorde van Kate Moss, om iemand te noemen. Ze straalde een lichte vorm van nonchalance uit die haar ogenblikkelijk beminnelijk maakte. Stralende donkere ogen en een fijn gestileerde neus. De mond met een ontspannen glimlach waarvan je duizelig wordt. Glanzend, halflang haar waar elke kapper voor smelt. Kortom, perfect.

Weet je hoe laat ik de tram nam, vandaag? Om 9u15. En daarmee was ik pas om kwart voor tien op het werk. Dit kan ik me niet alle dagen veroorloven. Bovendien lukt het me nooit om elke dag op hetzelfde uur de tram te nemen. Een disciplinaire maatregel hangt me boven het hoofd; morgen verwacht men mij om 8u30 op het werk, ten laatste!

Het mooiste meisje van de stad zie ik nooit meer terug. Vandaag was de eerste en meteen ook de laatste keer. Hoe moet dat nu verder? Ik hoop dat elke tram zijn mooiste meisje heeft, zodat ik gedisciplineerd de donkere ochtenden doorkom.