Midweek blues

Elke dag met de tram door het marginaalste deel van Schaarbeek rijden, doet geen goed aan de moraal. De toestanden die ik er zie grenzen aan het onvoorstelbare. Je ziet er zo nadrukkelijk hoe slecht (lomp!) de mens wel kan zijn. Elke dag stel ik mezelf de meest existentiële vraag: "hoe moet dit verder met deze mensheid?". Ik zie bevestigingen alom dat het aardig ontspoort, ik kijk machteloos toe hoe het allemaal zover is kunnen komen. Ik probeer de oorzaak te vinden en loop regelrecht op een aantal clichés vast. Iemand schreef ooit dat er zoveel mensen zijn omdat het illegaal is om te doden. Ik zuig daar een punt aan, maar kom geen millimeter verder. Helaas!

De tram is op zich al een marginaal verschijnsel. De laatste tijd slagen ze er niet eens meer in om de uurregeling na te komen. En dan mag de reiziger niet klagen!

Je ziet er in de ochtend ondefinieerbare personen met caddy's. Over die caddy's alvast 2 keiharde vaststellingen: de textuur van de caddy heeft altijd een ruitmotief (om God weet welke reden) en de caddy is het perfecte middel om sluimerende alcoholiekers te herkennen, een nieuwe voorraad flessen rinkelt alom, de gebruikers hebben nog niet door dat dit maar een povere vorm van camouflage is. Het is exact half tien in de ochtend, stel uzelf daar eens een paar vragen bij. Hoe moet dit verder met deze mensen?

De mensheid is gedoemd om te verdwijnen. We verbruiken allemaal teveel energie, die de aarde niet meer tijdig kan vernieuwen. Maar niemand ligt hiervan wakker, ikzelf eerlijkheidshalve ook niet. Schaarbeek is nochtans een mooi deel van Brussel, met een groot aantal markante plekken. En toch slagen ze er niet in om orde op zaken te stellen. Ikzelf voel me niet geroepen om daaraan bij te dragen. Elke dag opnieuw de tram door Schaarbeek en ik hou het wel voor bekeken. Ik heb genoeg gezien voor vandaag.