Nu leest U het eens elders (38)

"Kunst beantwoordt geen vragen. Antwoorden moet je aan politici overlaten. Of aan het leven. Film en kunst gaan vervelen als ze antwoorden. Een gedicht provoceert. Zodra het antwoordt, wendt de poëzie zich af."

Shekhar Kapur, regisseur van oa 'Elisabeth: the Golden Age', in de filmbijlage van Brussel deze Week.

Auto van het jaar

Enkele weken geleden verkozen de verenigde autojournalisten (58 uit 22 landen) naar jaarlijkse traditie de auto van het jaar. Terwijl we met zijn allen er maar niet in slagen om onze verbale verontwaardiging over de toekomst van deze planeet ook daadwerkelijk in daden om te zetten, is er nog niemand op het idee gekomen om 58 taarten te gooien tijdens de plechtige ceremonie. Is het nog wenselijk om de auto op een voetstuk te plaatsen?

Het eindresultaat van de verkiezing is een optelsom van zeer uiteenlopende drijfveren van de individuele journalisten en tot op heden nooit een duidelijk signaal naar de constructeurs of consumenten. Misschien zijn er in de rand trends en evoluties waar te nemen, maar het overzicht van de winnaars zaait vooral verwarring. De winnaar is niet zonder meer de beste, want de kandidaten zijn elk jaar opnieuw zeer verschillend.

Met de Fiat 500 behaalde autoconstructeur Fiat zijn 9^de titel in 45 jaren. Hiermee laat het concurrenten Ford (6 titels) en Renault (5 titels) ver achter zich. Fiat heeft echter tot op heden deze titel niet echt kunnen verzilveren, want het merk zit al jaren in een benarde, financiële situatie. Hoewel ze in Turijn een heuse trofeeënkast vullen, is de werkelijkheid veelal een verkleurde sticker op de achterruit.

Wat me het meest stoort aan deze editie is dat de jorunalisten blijk geven van schromelijk geheugenverlies. De zege van deze nieuwe Fiat 500 is een kaakslag voor de geschiedenis van de auto; het model is een mislukte kopie van het origineel en bevat geen enkele noemenswaardige vernieuwing. Deze nieuwe Fiat is het resultaat van veel marketing en volgt gemakkelijkheidshalve een trend die ingezet werd sinds de lancering van de Volkswagen New Beetle, de New Mini en de Citroën Plurier. De basismodellen (Volkswagen Kever, Mini en Citroën 2PK) zijn mijlpalen in de autogeschiedenis. Nu worden ze als hebbedingetjes aan snobs en yuppies gesleten. Bovendien zijn het stuk voor stuk slechte kopies en beperkt het revolutionaire zich enkel tot het prijskaartje. Voor niets meer dan een flauw afkooksel van hun illustere voorgangers betaal je al gauw 5000 euro meer dan een wagen met dezelfde motor en uitrusting.

Belgicisme

Volgens Van Dale heet belgicisme: 1. typisch Belg. uitdr. die een verkeerde wending, hetzij van het Frans, of van het Nederlands, inhoudt; - 2. politieke richting der belgicisten.
En een belgicist is: een voorstander van de Belgische eenheidsstaat!

Sinds de belgicisten massaal vlaggen aankochten en hun woning ermee tooiden, zijn er in de hoofdstad ook handelaars die het vaak op subtiele wijze aanbrengen. Raadpleeg mijn fotoblog voor nog 2 andere variaties.

100 woorden

Ze draagt witte schoenen met een fijne, hoge hak en een uitgesproken tip. Een beetje opzichtig en in schril contrast met haar zwarte bovenkledij. ’t Lijkt wel of ze over het asfalt glijdt, zo zelfverzekerd steekt ze de straat over.
Eens op het voetpad aan de overzijde gaat het met eenzelfde tempo richting snackbar “Chez Tof”. Even blijft ze voor het raam staan, maar dan haalt ze haar linkerhand uit haar jaszak, geeft de deur een gezwinde duw en zuigt zichzelf naar binnen.
Neemt ze looksaus of kiest ze voor pittige samurai? Met alle groenten of die beperkte, eigenzinnige keuze?

Aanzet: pascal digital & pdw
Inspiratie: de straat

Nu leest U het eens elders (37)

“Als jij ons snel laat zien wat je kunt, laten wij je snel zien waar je naartoe kunt.”

Met deze, nogal directe maar enigszins bedenkelijke bewoording probeert een verzekeringsmaatschappij schadebeheerders, reporting analysten, contractbeheerders, teamleaders en acceptanten te recruteren.

De ondertitel bij de naam en het logo van deze maatschappij heet: “Waarom moeilijk doen?”

Nu hoort U het eens van een ander (18)

“Dienstmededeling: treinbestuurder 6928, uw trein bevindt zich op spoor 5.”

Antwerpen Centraal, 18u37, donderdag 6 december 2007

Glossolalia

i am a stranger
lurking alone in my own vicious wilderness
while the meat in my chest
squeezes and teases a hulking hunger
groping in motion
balance is but a shimmering notion
and lurching compelled
my soul in its special hell of wet mortal limits
perpetually thirsting

but i bask in a beautiful byproduct
from twisting torque of dichotomy
what my eyes do see
in this spilling, dead wicked desert
it dances
born of babble
is now raison d’etre for the rabble
i sing my soul
with tongue
a sword in the sunlight
thrashing and flashing
glossolalia

Vic Chesnutt – North Star Deserter (2007)

Ondanks zijn dwarslaesie(paraplegia) is de man zeer productief en bijzonder scherp. In zijn rolstoel riep hij het publiek in de ABClub (21/11) meteen tot de orde: “if you can’t see me in the back, grow!”.
Sinds 1983 werkt hij aan een omvangrijk oeuvre en was oa één van de gasten op de “The Trinity Revisited” van the Cowboy Junkies.

Mijn strijd tegen onzin

“Je zal het niet graag horen, maar een tut* helpt!” smst een schoonzus als reactie op de mededeling dat Emile ’s nachts nog niet doorslaapt.

Het was opvallend hoe iedereen opeens en ongevraagd zijn/haar expertise opdrong nog voor de geboorte van Emile. Veelal met die nadrukkelijke “neem het van mij aan” of ons nog enigszins de kans biedende “je zal dat allemaal meemaken”. Sindsdien krijgen we een onophoudelijke stroom van tips en weetjes die goedbedoeld, maar veelal waardeloos zijn.

Die zogenaamde expertise is vaak gebaseerd op sporadische ervaringen die nooit aan de realiteit werden getoetst, maar steevast in wetmatigheden gegoten worden. Bovendien wordt hun onwetmatigheid onmiddellijk benadrukt door een aanvullende “maar ’t is bij elk kind anders”. In een analyse van Harry G. Frankfurt heet dit geen leugen om bestwil, maar pure onzin (bullshit)

Opeens leek de wereld verdeeld in twee kampen; met de geboorte van Emile behoorde ik zonder daar zelf over te mogen beslissen tot het samenhorig kamp van zij die kinderen hebben, tegen de kinderlozen. Ik voel me nog niet thuis in mijn nieuw kamp, want de conversaties zijn van zo’n bedenkelijk laag allooi en het bestaan ervan is terug te brengen tot de bovenstaande vaststelling.
Gelukkig hebben de kinderlozen me nog niet verbannen uit hun kamp en beperken ze zich tot een gezonde, welgemeende belangstelling voor de groei van Emile en onze ervaringen.

* tutter of fopspeen

Pleidooi voor wanorde

Zonder er al teveel erg in te hebben, ben ik stilaan een grondig afkeer aan het kweken tegen al dat ordenen, rangschikken, coderen, classificeren, herschikken en de onnatuurlijke, helaas menselijke drang om ten alle tijde aan die wanorde te willen verhelpen. Tot hiertoe heeft dit gedrag enkel geleid tot een aantal ziektebeelden (lees: afwijkingen) waarvoor geen medicijnen bestaan. De kans op genezing, laat staan enige verbetering, is onbestaand. En blijkbaar acht de farmaceutische industrie het winstpotentieel te gering om slagkrachtige preparaten te ontwikkelen. Of is ze te beducht voor het overdadige aanbod boeken die ons hun pasklare remedie aanprijzen? Hoe waardevol zijn de aangeboden oplossingen trouwens tegenover de onfatsoenlijke marketing en het achterliggend winstbejag?

Na een oppervlakkige lectuur kom je er al gauw achter dat de wetenschappers onbetwistbaar de voorkeur geven aan chaos boven orde. Een verstrooide professor geldt ondanks alles nog steeds als de peetvader van de hoogopgeleide sloddervos, hij blijft een weinig flatterende karikatuur van het grote middenveld. Dat middenveld schoolt samen in saaie en minder saaie kantoren (ettelijke hectaren per stad) waar dag in dag uit een verwoede strijd geleverd wordt met papieren, digitale bestanden en emails. De niet te verwaarlozen overdraagbaarheid van dit ziektebeeld door tientallen, hoogst besmettelijke collega’s is allerminst bevordelijk. Bovendien is het opmerkelijk dat dit fenomeen geen grenzen kent, want zelf de hermetische gevels en gewapende vloerplaten bieden geen weerstand.

Het voordeel is dat ik me er niet teveel zorgen in maak en met de nodige zin voor relativering deze onhebbelijkheid durf aan te kaarten. Meer nog, ik stel het in vraag en weiger eraan te verhelpen. Op ongeregelde tijdstippen sorteer ik op eigen wijze de papieren en na minder dan een kwartier zakt de moed me in de schoenen. Ondertussen heb ik geleerd om met die chaos om te gaan en zie ik eerlijk gezegd de noodzaak van orde niet meer in. Zonder één boek ben ik voorgoed genezen.
Proefondervindelijk onderzoek heeft aangetoond dat het ordenen en de orde handhaven op heel korte termijn tijdrovender is dan het zoeken in de wanorde. Vergeet die lijstjes, baar uw goede voornemens om te ordenen op en spendeer uw beschikbare tijd aan het handhaven van die wanorde.

Nu leest U het eens elders (36)

“Ik geloof dat je, als je religie wil bekritiseren, over sexualiteit moet beginnen te praten.”

Sooreh Hera, op haar eigen website.

De jonge Iraanse ontvluchtte haar land en wordt voor de tweede keer achternagezeten door haar religie. Deze keer vanwege enkele voor opschudding zorgende foto’s die niet in het Gemeentemuseum van Den Haag tentoongesteld worden. Het voorbeeldige, verdraagzame Nederland buigt meer en meer voor intolerantie en gaat zelf elke confrontatie voortijdig uit de weg.

3 maanden later

Emile heeft gisteren zijn eerste 3 levensmaanden afgerond. Terwijl wij er even bij stilstonden, leek het voor hem een gewone dag. Onafgezien van de 550 luiers en enkele kleine oprispingen was het een vlekkeloze periode. Ondertussen weegt hij al 6,600 kg en meet 61,5 cm.