Mijn strijd tegen onzin

“Je zal het niet graag horen, maar een tut* helpt!” smst een schoonzus als reactie op de mededeling dat Emile ’s nachts nog niet doorslaapt.

Het was opvallend hoe iedereen opeens en ongevraagd zijn/haar expertise opdrong nog voor de geboorte van Emile. Veelal met die nadrukkelijke “neem het van mij aan” of ons nog enigszins de kans biedende “je zal dat allemaal meemaken”. Sindsdien krijgen we een onophoudelijke stroom van tips en weetjes die goedbedoeld, maar veelal waardeloos zijn.

Die zogenaamde expertise is vaak gebaseerd op sporadische ervaringen die nooit aan de realiteit werden getoetst, maar steevast in wetmatigheden gegoten worden. Bovendien wordt hun onwetmatigheid onmiddellijk benadrukt door een aanvullende “maar ’t is bij elk kind anders”. In een analyse van Harry G. Frankfurt heet dit geen leugen om bestwil, maar pure onzin (bullshit)

Opeens leek de wereld verdeeld in twee kampen; met de geboorte van Emile behoorde ik zonder daar zelf over te mogen beslissen tot het samenhorig kamp van zij die kinderen hebben, tegen de kinderlozen. Ik voel me nog niet thuis in mijn nieuw kamp, want de conversaties zijn van zo’n bedenkelijk laag allooi en het bestaan ervan is terug te brengen tot de bovenstaande vaststelling.
Gelukkig hebben de kinderlozen me nog niet verbannen uit hun kamp en beperken ze zich tot een gezonde, welgemeende belangstelling voor de groei van Emile en onze ervaringen.

* tutter of fopspeen