Pleidooi voor wanorde

Zonder er al teveel erg in te hebben, ben ik stilaan een grondig afkeer aan het kweken tegen al dat ordenen, rangschikken, coderen, classificeren, herschikken en de onnatuurlijke, helaas menselijke drang om ten alle tijde aan die wanorde te willen verhelpen. Tot hiertoe heeft dit gedrag enkel geleid tot een aantal ziektebeelden (lees: afwijkingen) waarvoor geen medicijnen bestaan. De kans op genezing, laat staan enige verbetering, is onbestaand. En blijkbaar acht de farmaceutische industrie het winstpotentieel te gering om slagkrachtige preparaten te ontwikkelen. Of is ze te beducht voor het overdadige aanbod boeken die ons hun pasklare remedie aanprijzen? Hoe waardevol zijn de aangeboden oplossingen trouwens tegenover de onfatsoenlijke marketing en het achterliggend winstbejag?

Na een oppervlakkige lectuur kom je er al gauw achter dat de wetenschappers onbetwistbaar de voorkeur geven aan chaos boven orde. Een verstrooide professor geldt ondanks alles nog steeds als de peetvader van de hoogopgeleide sloddervos, hij blijft een weinig flatterende karikatuur van het grote middenveld. Dat middenveld schoolt samen in saaie en minder saaie kantoren (ettelijke hectaren per stad) waar dag in dag uit een verwoede strijd geleverd wordt met papieren, digitale bestanden en emails. De niet te verwaarlozen overdraagbaarheid van dit ziektebeeld door tientallen, hoogst besmettelijke collega’s is allerminst bevordelijk. Bovendien is het opmerkelijk dat dit fenomeen geen grenzen kent, want zelf de hermetische gevels en gewapende vloerplaten bieden geen weerstand.

Het voordeel is dat ik me er niet teveel zorgen in maak en met de nodige zin voor relativering deze onhebbelijkheid durf aan te kaarten. Meer nog, ik stel het in vraag en weiger eraan te verhelpen. Op ongeregelde tijdstippen sorteer ik op eigen wijze de papieren en na minder dan een kwartier zakt de moed me in de schoenen. Ondertussen heb ik geleerd om met die chaos om te gaan en zie ik eerlijk gezegd de noodzaak van orde niet meer in. Zonder één boek ben ik voorgoed genezen.
Proefondervindelijk onderzoek heeft aangetoond dat het ordenen en de orde handhaven op heel korte termijn tijdrovender is dan het zoeken in de wanorde. Vergeet die lijstjes, baar uw goede voornemens om te ordenen op en spendeer uw beschikbare tijd aan het handhaven van die wanorde.