De kunst van het reizen

De laatste alinea uit ‘De kunst van het reizen’ van Alain de Botton: “We ontmoeten mensen die woestijnen hebben doorkruist, op ijskappen hebben gedreven en zich een weg door oerwouden hebben gehakt, maar bij wie we vergeefs op zoek zouden gaan naar een spiritueel bewijs van wat ze hebben meegemaakt.In zijn roze-blauwe pyjama nam Xavier de Maistre genoegen met de begrenzingen van zijn eigen slaapkamer en spoorde ons zachtjes aan om, alvorens naar verre streken te vertrekken, eens tot ons door te laten dringen wat we al gezien hebben.”

De man werd sinds zijn recentste publicatie (De architectuur van het geluk) al minstens even vaak de hemel ingeprezen als het enkellikkend vuur van de hel toegewensd. De recensies en commentaren overtreffen moeiteloos in duizendvoud wat de man tot op heden schreef. In ‘De kunst van het reizen’ verweeft hij bij elk thema (verwachtingen, exotiek, nieuwsgierigheid, schoonheid, gewoonte,…) eigen ervaringen van een plek met literatuur. De zin om te vertrekken neemt nooit af, maar bestemmingen en verwachtingen zullen nooit meer hetzelfde zijn.