Brussel en de dreiging

Het OCAD (Orgaan voor de Coördinatie en Analyse van de Dreiging) heeft zijn analyses verfijnd op basis van gerechtelijke informatie en informatie die het gekregen heeft van nationale en internationale correspondenten en de conclusie is dat er geen reden is om het huidige verhoogde dreigingsniveau te herzien. “Het is niet de bedoeling paniek te zaaien of de stad volledig te blokkeren maar we willen geen enkel onnodig risico nemen”!

Wat het Orgaan sindsdien (21 december 2007) en nog steeds doet is de stad blokkeren en onnodige risico’s nemen! Tijdens de eindejaarsperiode en de daarop volgende 14-daagse van nieuwjaarsrecepties en -drinks alom werden er in het hele gewest geen alkoholkontroles uitgevoerd. Niet dat ik daar persoonlijk last van heb, maar het is contraproductief ten aanzien van de gevoerde BOB-campagnes. In alle winkelcentra en metrostations zijn de vuilbakken hermetisch afgesloten, terwijl Net Brussel vruchteloos probeert om de bewoners aan te manen het afval in de hiervoor bestemde recipienten te deponeren.

Maar wat me het meest stoort is dat die vermeende terroristen geen gezicht hebben/krijgen. Het is al jaren dat ik hoopte om eindelijk eens een terrorist van dichtbij te mogen aanschouwen, maar ook dat gunnen ze ons niet. We kregen tot op heden zelf niet eens een robottekening van “de” terroristen te zien!

Eindelijk inblikken

Exact 4 jaar geleden stond alles in het teken van onze afreis naar Azië. 2 metgezellen en ikzelf besloten onze veel te saaie jobs op te zeggen, alle bijhorende frustraties voorgoed vaarwel te zeggen en er voor minstens een half jaar op uit te trekken. Met een budget van net geen 5000 euro en een summiere route (van Bangkok naar Moskou) zijn we vertrokken.

Uiteindelijk zijn we na bijna 6 maanden in Ulaan Bator (Mongolië) op de stugge administratie van de Russische ambassade gestoten en hielden we het voor bekeken. Ironisch genoeg hebben we op de terugweg wel een halve dag in de luchthaven van Moscou op onze verbinding naar Brussel mogen wachten.

Onze route ging langsheen Thailand, Cambodia, Laos, Birma, China en Mongolië. Jan schreef zijn reisverhalen, ikzelf zorgde voor de beelden. Binnenkort zijn beide in een eigen uitgave te koop, maar de beelden worden ook mondjesmaat op mijn fotoblog gepost.

Nu leest U het eens elders (39)

“De aanhoudende daling van de werkloosheid maakt dat de socialistische vakbond ABVV in drie afdelingen eigen personeel moet afdanken”.

De Standaard 15/1/2008

Je leest het in eerste instantie met enige verbazing, maar al snel is duidelijk dat de wetten van onze economie niemand ongemoeid laten. Ook vakbonden zijn blijkbaar onderhevig aan de wet van vraag en aanbod. En ik beken; de dag dat mijn afdeling van deze vakbond me een brief stuurde waarin ze me de keuze lieten om mijn lidmaatschap op te zeggen omdat ik niet meer als werkzoekende in hun lijsten voorkwam, deed ik dat onmiddellijk. Ik heb ook bijzonder weinig affiniteit met het gedachtengoed van deze of andere vakbond. Hun brieven waren hoogst onpersoonlijk ondanks de aanspreking “beste kameraad” en het tweewekelijkse ledenblad “de nieuwe werker” kon mij nooit boeien. Zijn vakbonden boeiend? Resoluut, nee!

Het is niet meer dan een noodzakelijk kwaad in slechte tijden en dan bewijzen ze hun diensten, maar eens je dat stadium voorbij bent, zijn ze te verwaarlozen. Is het niet opmerkelijk dat vakbonden pas op de voorgrond treden op het moment als er hoegenaamd niets meer te redden valt?

Uiteraard ben ik er mij van bewust dat vakbonden er in het begin van de vorige eeuw voor gezorgd hebben dat de werklieden een degelijk statuut kregen en alle verworvenheden die vandaag gemeengoed zijn, hebben we in meer of mindere mate te danken aan de vakbonden. Maar wat was hun constructieve bijdrage de afgelopen decennia?

Meisjes en lijstjes

’t Was jaren min of meer een goede gewoonte om het jaar af te sluiten met een lijstje, maar ondertussen zijn we al zo ver gevorderd in dit nieuwe jaar dat achterom kijken niet meer wenselijk is. Bovendien zijn we wijzer en ook ouder geworden en weten we dat lijstjes enkel beperkingen inhouden. En tenslotte hollen we hopeloos achter op de reeds voortijdig uitgebrachte lijstjes (met of zonder meisjes). Reden genoeg om af te zien van lijstjes en slechts twee meisjes te vernoemen. Nee, niet die onterfde hotelerfgename, niet die op hol geslagen sliploze, jonge moeder, niet één of andere vrouwelijke BV waarvan ik inhoud noch vorm ken.

De eerste is zij die me ondanks mijn koppigheid overtuigde om ervoor te gaan, met het gekende resultaat: Emile! Ik kan dat moeilijk onder woorden brengen, maar ’t is bijzonder verrijkend.

De tweede is Scout Niblett, de strafste madam van het noordelijk halfrond die samen met Steve Albini en Bonnie Prince Billy “This fool can die now” uitbracht en het in de rotonde van de Botanique overtuigend presenteerde.

Ongelukkig toeval?

Een lukrake uitsnede van de website van een krant...

Wegens succes verlengd

Het nieuwe jaar beginnen met goede voornemens.

No more bullshit!