Onvatbare rekenkunde

“Kan ik een sigaret van u afkopen?” vraagt hij. Ik diep het pakje uit mijn vestzak op en bied hem mijn laatste aan. Hij overhandigt me 40 eurocent, waarvan ik hem de helft teruggeef. Hij zegt niks over het feit dat het mijn laatste is, maar betaalt correct. Ik had 100% winst kunnen boeken, maar liet me niet kennen.

Dit is de eerste keer dat me dit overkomt, want op mijn dagelijkse wandeling van noord naar zuid word ik al te vaak aangesproken voor één sigaret. “Zie ik er soms uit als een sigarettenautomaat?” mompel ik binnensmonds. Ik beperk me tot een afstandelijke “Non!”.

Even om de hoek, in het grootwarenhuis, sla ik een nieuw pakje in. Ik kontroleer de prijs en merk op dat het nog de oude is; 25 sigaretten voor 4,45 euro. Ogenblikkelijk beslis ik een tweede pakje te kopen. Dikke winst denk ik. Thuisgekomen reken ik het even na en deze investering van 8,90 euro leverde me amper 2 eurocent nettowinst op, hoewel ik 10 eurocent minder uitgegeven heb!

Koppen

Elke dag opnieuw doorblader ik fysiek en virtueel enkele kranten. Krantekoppen staan of vallen met hun gebalde taal en krachtige woorden. Soms snap ik er niets van en moet ik die éne zin wel drie keer lezen om hem te begrijpen. Op andere momenten roept het meer vragen op dan verduidelijkingen. Dan zijn het missers van formaat, bij wijze van spreken.
Als ik terugdenk aan mijn eerste kennismaking met “de krant” kom in onherroepelijk bij het beeld van mijn grootvader die in alle ernst zijn krant las. In mijn hoedanigheid van onbenullig kleinkind kon ik er maar beter op letten hem niet te storen; hij had de wereld van ernst in beide handen gevat en puurde wijsheden uit ettelijke pagina’s tweederangs papier. Vandaag is de kwaliteit van het papier aanzienlijk beter, maar al te vaak heeft de inhoud moeten inboeten. Die grootvader van destijds, ook een taalpurist, wist het dag na dag te waarderen dat de nachtploeg geen enkele zetfout maakte. Probeer nu maar eens een krant te vinden zonder ergerlijke taalfouten.

Net geen 2,50 euro

Pure nostalgie, maar na 4 jaren nog dagelijks van toepassing, die oude Belgische Franken.

Voorjaarsconcerten

Het klinkt bijzonder statig, die titel, maar de lente is binnen 3 weken (of iets meer) alweer een feit. Na 5 maanden is het meer dan tijd om de aandachtige lezer er attent op te maken dat de avonden buitenshuis bijzonder aangenaam kunnen zijn. Ikzelf was de afgelopen weken een tevreden toehoorder van The Posies, Nona Mez, Goldrush, Annelies Moseré, Hauschka, Kiss The Anus Of A Black Cat, Arab Strap en Big Star.

De agenda:
2/03 - Juliana Hatfield - ABClub
12/03 - At the close of every day - ABClub
4/04 - Jane Siberry - ABClub
11/04 - Jenny Lewis, Emiliane Torrini, Adam Green en The Brakes - Domino 06 Ancienne Belgique
12/04 - Mi and L’au en Isobel Campbell - Domino 06 Ancienne Belgique
30/04 - Sophia - Botanique
3/05 - Architecture in Helsinki - Botanique
9/05 - Belle & Sebastian - Ancienne Belgique
26/05 - Black Heart Procession - Botanique
3/11* - Lucinda Williams - Ancienne Belgique

* niet in het bewuste voorjaar, maar volgens insiders onmiddellijk te boeken!

En omdat ik het allemaal in hoge mate kan relativeren, deze uitsmijter: “Hoewel Cash altijd al country en rock omarmd had, was hij in de eerste plaats een countryzanger - countrynummers gaan over ervaring, in tegenstelling tot de wezenlijke onschuld van rock, waardoor countryzangers beter gaan klinken naarmate ze ouder worden en rockzangers schril en bespottelijk.”

Geen respect?(!)

Toen afgelopen najaar in de buitenwijken van Parijs auto’s in vlammen opgingen, had niemand het over ‘respect’. Iedereen wist dat de daders doelloze, allochtone jongeren waren die zichzelf als tweederangsburgers aanzagen. Hun eigen gemeenschap heeft het niet eens nodig geacht om cordaat in te grijpen.

De in september gepubliceerde cartoons die op ludieke wijze Mohammed voorstelden als een terrorist genereren al wekenlang protestacties in landen waar het analfabetisme meer regel dan uitzondering is. En opeens maakt de Westerse media gebruik van het recht op een vrije meningsuiting om zich te verontschuldigen.

Moeten we ons wel verontschuldigen? En zoja, tegenover wie? Opeens loopt het fout met dat respect, maar wat is de definitie van respect? Waar vinden we die opperrechter die kan oordelen over min of meer respect?

Helaas speelt het allemaal teveel in de kaarten van extreem-rechts. Dat zullen we allemaal kunnen vaststellen zodra we de uitslag van de nakende verkiezingen onder ogen zien. Rijkelijk te laat, natuurlijk!

Boulevardcollage

Van links naar rechts: toeschouwers van een brand, op een zonnige dag in december en een regentrotserende, eenzame fietser.

De man in 't zwart

Biopics associeerde ik tot voor kort met stroperige, romantische films die randverschijnselen uit het leven van de held overbelichten en de essentie (de waarheid) schromelijk onrecht aandoen. “Walk the line”, de film die het leven van Johnny Cash belicht tot hij in 1968 trouwde met June Carter, is misschien geen uitzondering, maar plaatst Cash’ muziek wel in de juiste context.

Tot een half jaar geleden was Cash voor mij de dertiende countryzanger in het dozijn. Eén avond in de “Dada” bracht daar verandering in. Met “American Recordings” leerde ik een heel andere Cash kennen. En deze recentie bevestigt eveneens dat het werk uit de laatste 10 jaar van zijn leven het beste is. Het geld dat ik vandaag eerlijk verdiende, wordt eerstdaags zeer zinvol besteed!

Ergens in Finland

Cartoons uit het noorden

Als de moslims geen afbeeldingen hebben van hun god, dan beelden die gewraakte cartoons toch alleen maar “onze” Mohammed uit!

Reykjavik 1986

En waarom niet naar het noorden deze zomer?