De beste vooruitzichten

New York, daar hoop ik aanstaande maandagmiddag te zijn, op voorwaarde dat de kontroles mild zijn voor mijn geldig, maar gewassen paspoort.

Geldig: tot 8/10/2006!
Gewassen: kleurwas, 40°

Nadien heb ik er 8 "apelanden" mee bezocht zonder noemenswaardige problemen, dus moeten ze het in de grootste bananenrepubliek toch zonder morren aannemen!

Vrouw van het jaar

Nee, niet mevrouw Rice of de nieuwe Duitse premier en ook niet die allochtone arbeidster van Remmery of de “Kim’s” van deze wereld. Enkel Linda Pitmon, mevrouw Steve Wynn, is de vrouw van het jaar. Afgelopen zondag heeft ze dat bewezen en ik durf het niet eens in twijfel te trekken. De beste vrouwelijke drumster krijgt deze trofee, zonder gezever!

Eindejaarslijstjes (een onoverkomelijke aanvulling)

2005 is onherroepelijk het jaar van Bright Eyes. Of je bent een heel jaar doof geweest!

Ryan Adams & the Cardinals – Cold Roses
Zonder meer de meeste actieve gast van het afgelopen jaar! Onroerend, beklijvend en vooral nooit ontgoochelend (behalve de aflassing van zijn optreden in januari 2004). Geef me even de tijd om zijn 2 andere cd’s van het afgelopen jaar te ontdekken.

Bright Eyes – Motion sickness (Live recordings)
Met “Motion sickness” levert Conor Oberst het relaas van 150 concerten. Zij die het gemist hebben, kunnen de herkansing thuis beleven. Gewoon doen, kopen dus!

Orenda Fink – Invisible Ones
Op hetzelfde label als Bright Eyes staat ze garant voor kwaliteit. Hoewel ze op haar doortocht in Brussel niet iedereen kon overtuigen, haar CD doet het wel! Zonder schroom mag ze zich nestelen tussen de ‘grote’ dames, met een uitgesproken knipoog naar Annabel Lamb.

Smog - A River Ain't Too Much To Love
Het meest ingetogen werk van Bill Callahan to zover. Oneindig zuiver en ondanks alles hartverwarmend. Net wat je nodig hebt om deze donkere periode vrolijk door te komen zonder een rode muts op te moeten zetten.

Het hete najaar

Hoe ruimdenkend we onszelf ook mogen inschatten, de rellen van afgelopen november in Parijs hebben de multiculturele samenleving zwaar op de proef gesteld. In een ijltempo is gebleken dat culturele verdraagzaamheid niet opgewassen is tegen doelloos geweld. Het failliet van de tolerante burger is helaas een onoverkomelijk feit. Deze vaststelling is nuchter, maar ook bijzonder pijnlijk. Pijnlijk omdat ze vooral in de kaarten speelt van extreemrechts, het “uitschot” bij uitstek dat in deze samenleving geen bestaansrecht zou mogen opeisen, maar het via “democratische” kanalen continu doet. Pervers, hoor ik u denken, en dat is de enige term die we als rechtschapen burgers kunnen bedenken, maar al te vaak uit onze woordenschat wissen.

Zowel de agressieve allochtoon als de bange blanke man zijn het slachtoffer van hun kortzichtigheid. De minderjarige amokmaker verspeelt zijn toekomst en het aanzien van een hele generatie, terwijl de bange autochtoon een extra slot op de voordeur plaatst. Beiden sluiten zich af van de maatschappij; de ene omdat die hoegenaamd niets meer te verliezen heeft, de andere omdat hij alles te verliezen heeft.
Een Belgisch politicus suggereerde al dat er in ons land genoeg brandhout ligt dat met één vonk ontvlamt. Als het in Parijs regent, druppelt het in Brussel. De situatie is niet uitgesproken anders, wij zien die anderen ook als tweederangsburgers en helaas bevestigen ze dit al te vaak door op onze samenleving te spuwen.

Nu hoort U het eens van een ander (9)

“Een artiest moet zich het recht toe-eigenen om soeverein te blijven. Ik wil mijn werk niet aanpassen aan de popularisering die bezig is. Dan wordt op de duur alles middelmatig. Een sterk werk heeft geen betekenis die meteen tot in alle populaire kringen doordringt. Daar is tijd voor nodig.”

Na de hele hetze en twee pamfletten naar aanleiding van zijn optreden op het Festival van Avignon, weet Jan Fabre het oeverloos geëmmer meer dan voldoende te relativeren om in een interview in De Standaard te zeggen waarover het in wezen gaat.

Nu leest U het eens elders (10)

"Jagers die in groep jagen, moeten een reflecterende band om hun hoed of hun arm dragen en hun drijvers krijgen een fluovestje. Zo moeten ze beter opvallen."

DS 7/12/2005

Een fantastische maatregel, die vooral effect zal hebben op de lachspieren van het wild!

Eindejaarslijstjes

December is aangebroken en in onze wedren naar de eindejaarsfeesten kunnen lijstjes niet meer ontbreken. Ik wil me hoegenaamd niet vereenzelvigen met deze onhebbelijkheden, maar als het iemand kan helpen, graag. Omdat we met zijn allen familieleden, vrienden en kennissen willen overtroeven en/of overladen met “onze” goede muziekkeuze, alvast een paar gouden tips. En als ze niet voor hen van toepassing zijn, kan je het lijstje nog altijd voor eigen gebruik hanteren.

De dames die 2005 de moeite waard maakten:

CocoRosie – Noah’s Ark
Als twee zusjes uit Texas aan het musiceren slaan, hoor je kinderspeelgoed, een harp, de stem van Anthony en een overstemde piano. Dromen zijn nooit bedrog!

Mia Doi Todd – Manzanita
Ze heeft een zeer bijzondere stem, deze mooie verschijning. De nummers zijn zeer gevarieerd en na enkele luistersessies laat ze u niet meer los. Misschien is ze te braaf voor deze business.

Scout Niblett – Kidnapped by Neptune
Aan zuiverheid geen gebrek. Gitaar, stem en drums. Wie dit minimalisme durft te noemen, heeft er niks van begrepen.

Martha Wainwright – Special edition
Zus van Rufus, dochter van Loudon, maar ze brengt het wel anders. Gevarieerd en af en toe in ’t Frans gezongen. Krachtig en vooral veelbelovend.

De heren (individueel, in groepsverband, af en toe vergezeld van een dame):

Andrew Bird – The mysterious production of eggs
Hij situeert zich ergens tussen het excentrieke van Patrick Wolf en de ambachtelijkheid van Mugison. En dat is op zich al een lovenswaardige verdienste in 2005.

Bright Eyes – I’m wide awake, it’s morning
25-jarige Conor Oberst wist zich te omringen met integere muzikanten en samen maakten ze een plaat die zo raak is. Tekstueel bijzonder ‘to-the-point’.

Bright Eyes - Digital ash in a digital urn
Simultaan uitgebracht met bovenvermelde, maar met een ander instrumentarium. Op enkele uitzonderingen na met dezelfde muzikanten. Helaas en ten onrechte een beetje in de schaduw van “I’m wide awake, it’s morning”.

Great Lake Swimmers - Bodies and minds
Tony Dekker heeft een ongelooflijke stem. Opgenomen in een kerk en bijgestaan door een ‘echte’ band. Stuk voor stuk beklijvende songs!

Malcolm Middleton – In the woods
De voorman van Arab Straps maakte een uitgebalanceerde plaat met een mengeling van melodieuze ballades en ruige rocknummers die toch verbazend homogeen is. Hoopvol!

Mugison – Mugimama is this monkey music
Een IJslandse ‘bricoleur’. Of hoe muziek in handen van creatieve mensen nog steeds een nieuwe dimensie kan krijgen.

Saint Thomas – Children of the new brigade
Deze Noorse cowboy neemt de rockgitaar ter hand en het resulteerde in bijzonder melodieuze fjordenrock. En de melancholie is nooit ver weg…

Sufjan Stevens – Come on feel the Illinoise
Stevens wil alle Amerikaanse staten bezingen en vastleggen op cd. Een hele opgave, maar als je Illinoise weet te pruimen, is dit hoopvol. Ga alvast een nieuw cd-rek kopen!

The Walkabouts – Acelytene
Metaforisch. Essentiële rock met een stevig ritme en een krachtige boodschap.

Patrick Wolf – Wind in the wires
Multi-instrumentalist die op een verfijnde wijze vogels en nog veel meer bezingt. Bijzonder fris en ingenieus werk! Alfabetisch laatste in deze lijst, maar zonder twijfel de revelatie van het afgelopen jaar.

In de marge, nog 2 releases die, hoewel ze oorspronkelijk uit 2004 dateren, slechts in 2005 hier uitgegeven werden:

Arcade Fire – Funeral
Of hoe je chaos kan vatten op dat kleine schijfje. Het wordt bang uitkijken naar de opvolger.

Timesbold – Eye eye
Er is geen enkele, aanvaardbare reden om dit meesterwerk niet in huis te halen. Muzikaal verbluffend en tekstueel uniek.

Try this at home

Hij blijkt nog steeds onovertroffen.
En als jij het wil leren, volg alvast deze snelcursus!

Terugblikken (5) – Mongolië

Als er één land is dat tot eenieders verbeelding spreekt, is het zonder twijfel Mongolië. Hoe lyrisch worden we niet allemaal bij de gedachten aan eindeloze vergezichten en vergane glorie van een wereldrijk? Ik kan het bevestigen, het is niet overdreven, maar er is veel meer.

Ulaan Batar, de hoofdstad, is zonder meer de lelijkste hoofdstad die ik tot op heden bezocht. Probeer maar eens een nomadenvolk, dat sinds mensenheugenis teerde op bijstand van de Sovjetunie, te huisvesten? En wat gebeurt er als Chinese en Koreaanse zakenlieden hardnekkig willen investeren?

Jan Locus, fotograaf, wist die tweestrijd krachtig in zwart/wit beelden te vatten. De fototentoonstelling is nog tot 15 december (gratis) te bezoeken in De Markten, te Brussel. Zijn fotoboek is een bijzonder document, meer dan zomaar een Kerstgeschenk waardig.