Het hete najaar

Hoe ruimdenkend we onszelf ook mogen inschatten, de rellen van afgelopen november in Parijs hebben de multiculturele samenleving zwaar op de proef gesteld. In een ijltempo is gebleken dat culturele verdraagzaamheid niet opgewassen is tegen doelloos geweld. Het failliet van de tolerante burger is helaas een onoverkomelijk feit. Deze vaststelling is nuchter, maar ook bijzonder pijnlijk. Pijnlijk omdat ze vooral in de kaarten speelt van extreemrechts, het “uitschot” bij uitstek dat in deze samenleving geen bestaansrecht zou mogen opeisen, maar het via “democratische” kanalen continu doet. Pervers, hoor ik u denken, en dat is de enige term die we als rechtschapen burgers kunnen bedenken, maar al te vaak uit onze woordenschat wissen.

Zowel de agressieve allochtoon als de bange blanke man zijn het slachtoffer van hun kortzichtigheid. De minderjarige amokmaker verspeelt zijn toekomst en het aanzien van een hele generatie, terwijl de bange autochtoon een extra slot op de voordeur plaatst. Beiden sluiten zich af van de maatschappij; de ene omdat die hoegenaamd niets meer te verliezen heeft, de andere omdat hij alles te verliezen heeft.
Een Belgisch politicus suggereerde al dat er in ons land genoeg brandhout ligt dat met één vonk ontvlamt. Als het in Parijs regent, druppelt het in Brussel. De situatie is niet uitgesproken anders, wij zien die anderen ook als tweederangsburgers en helaas bevestigen ze dit al te vaak door op onze samenleving te spuwen.