Aftellen
Wellicht ben ik niet de enige die aftel, maar iedereen heeft zo zijn/haar reden.
Hier kan je een andere aftelling volgen en krijg je tekst en uitleg over “01.20.09”!
Paradise Lost in de 21ste eeuw. Reflecties van een stedeling.
Wellicht ben ik niet de enige die aftel, maar iedereen heeft zo zijn/haar reden.
Hier kan je een andere aftelling volgen en krijg je tekst en uitleg over “01.20.09”!
“... de heerlijkste alombekende authentieke recepten, herwerkt op een hedendaagse manier.”
Gelezen op de verpakking van een tetrapack kervelsoep met balletjes.
In het Frans luidt het laatste deel van de zin: “remises au goût du jour”.
Mijn 49ste beeld:
Sporen boven de Kunstberg
Wat begint met “rat” en eindigt op “oei” belooft weinig goeds en is bij voorkeur te mijden. En eerlijk gezegd, prikkelend kun je deze Vlaamse ratatouille ook niet meteen noemen.
Gelukkig circuleert er een versie van Pixar die een geheel andere dimensie introduceert. De film “Ratatouille” is zoals vele critici aangeven een feest voor het oog. Of je naderhand onmiddellijk zin hebt om in het duurste restaurant van de stad te gaan eten, laat ik in het midden.
Erger je ook niet onnodig aan de paar belerende momenten maar geniet bij voorkeur van de beelden en grappige momenten. Om het allemaal ten volle gezien te hebben, zal je wellicht meerdere malen naar de cinema moeten of de DVD-versie afwachten. De film heeft geen echt hoogtepunt, maar op geen enkel ogenblik valt een zwakte waar te nemen. Ooit waren Disneyfilms voor kinderen bedoeld, maar dat idee mag je opbergen.
Dit komt nakend dichtbij! De voorziene datum is nog steeds 7 september en ik hou mij alvast hieraan. Toen ik tijdens de laatste echografie opperde dat ze op basis van de metingen die datum toch wel konden bijstellen (lees: verfijnen), kreeg ik een verontwaardigde blik van de gynaecologe. En de vroedvrouw maakt al maanden gewag van 3 weken voor tot 2 weken na de uitgerekende datum. Omtrent die uitgerekende datum heb ik ondertussen al vernomen en noodgedwongen geaccepteerd dat het je reinste “nattevingerwerk” is. De gehele meute van deskundigen maakt vanaf het begin al een rekenfout die tot 2 weken kan oplopen en houdt bovendien geen rekening met de wispelturigheid van de natuur. Kortom, het is en blijft tot het allerlaatste een wilde gok!
Dat alles neemt niet weg dat ik ondertussen genoten heb van de groeiende buik, een zekere band heb met dat kleine wezen in die buik en geniet van de stralende blik van de toekomstige moeder. Deze laatste heeft trouwens op geen enkel moment onhebbelijkheden aangekweekt, tenzij wat vergeetachtigheid.
Gisterenavond heb ik ter voorbereiding alvast het hoofdstuk “De bevalling kondigt zich aan” uit de uitgebreide en geheel herziene editie van “Bevallen en Opstaan” uit 1986 gelezen. Het verlies van de slijmprop, het breken van de vliezen, de weeën, de drie fazen van de ontsluiting, het toucheren, de uitdrijving en de pershoudingen hebben geen geheimen meer voor mij. Ook de “opmerkingen voor metgezellen” heb ik aandachtig gelezen. Van nature ben ik zeer rustig en dat zal terplaatse van pas komen. Dat concludeerde ik na deze lectuur.
Op dit ogenblik blijft het allemaal nog een verrassing, maar ik ben wel zeer benieuwd.
"Het lijkt erop dat de voedselvergiftiging veroorzaakt is door het eten van diepgevroren hamburgers zondagmiddag."
Er waren blijkbaar geen andere middelen voor handen om op deze warme dag voor de nodige afkoeling te zorgen...
Gelezen in De Standaard (5/8) - Jonge scouts in Hannuit slachtoffer van voedselvergiftiging
Op de valreep, net voor we de zomer als voltooid verleden beschouwen, pleeg ik mijn 500ste post. Klaar voor de volgende 500. Tijd om terug te blikken en vooruit te kijken. Te evalueren, indien dat wenselijk zou zijn. Een blog is niet meer dan een gebroken spiegel; sommige reflecties halen het, ander niet. Op een herfstavond ben ik eraan begonnen en sindsdien is het volume opgelopen. In woorden en beelden. Het volume staat ongeveer gelijk aan een gemiddelde roman. Geen thriller.