Mooi kotsende meisjes
Onder het mom van een “culturele” uitstap gingen we vrijdagavond aan boord van het jacht, zowaar een 35-voeter. Na een nacht op het stille water van de jachthaven van Nieuwpoort, kozen we even voor de middag het ruime sop richting Gravelines (Frankrijk).
Onder deskundige begeleiding van de schipper werd de bemanning onderricht in het vakjargon. Bakboord is per definitie de kant waar de frigo staat. En hij vertelde met fierheid over de vele begrippen die we in onze taal gebruiken en hun oorsprong vinden in de watersport. Ook de beste stuurlui die aan wal staan! Dat laatste kon niet over hem gezegd worden, want hij had alles onder controle. Bovendien vertrouwde hij afwisselend het roer toe aan één van de leken op het dek. Na enkele uren op zee wist hij ons ook duidelijk te vertellen waarom dit 'kotsweer' heet. De mannen hadden dat ondertussen al door, want de 3 dames aan boord hielden zich krampachtig aan de reling vast om bij hoogdringendheid de vissen te voederen.
Alles vond zijn verklaring in de wind die uit noordelijke richting kwam en de koers die we voerden naar het zuidwesten. In die omstandigheden profiteer je van een optimale wind in de zeilen, maar vaart het schip tussen de golven. En die golven brengen beweging teweeg. De windsterkte bedroeg ongeveer 4 beaufort en de golven reikten amper anderhalve meter hoog, kortom geen stormweer. Bij aankomst in de haven van Gravelines hebben we sporen weggeveegd, kwestie van ons imago niet te bezoedelen.
Gravelines is een interessante bestemming omdat de vestingwallen, naar het plan van Vauban, nog volledig intact zijn gebleven. In een wandeling van amper 2 uren kan je kennismaken met dit bijzondere bouwwerk.
Het werd een korte tweede nacht aan boord van het jacht. Niet vanwege enig overmatig drankgebruik, maar omdat we voor laagwater de haven uit moesten. Om 6 uur was een stralende zon onze begeleider naar zee. Uit pure armoede hebben we ook nog een uur op motor moeten varen, maar eens op volle zee werden de zeilen gehesen. De dames hadden uit voorzorg blindelings vertrouwen in de magische pillen (een paardenmiddel!) van de schipper. Zelf toen we Nieuwpoort naderden en de schipper voorstelde om op zee nog wat 'echt' te zeilen (want het weer had een goede wending genomen, er was voldoende wind!), protesteerde niemand. De boot hing onder een hellingsgraad van 25 graden, de zeilen stonden bol en de gure wind kon ons niet deren. Zeilen zouden we en zeilen deden we.
Over stag gaan, wenden, kortom alle theoretische kennis kreeg een ruime toepassing. Een fout ingeschatte golf bezorgde de voltallige bemanning, inclusief de schipper, een nat pak, maar nu wisten we waarom we die waterbestendige kleding al twee dagen droegen.
Onder deskundige begeleiding van de schipper werd de bemanning onderricht in het vakjargon. Bakboord is per definitie de kant waar de frigo staat. En hij vertelde met fierheid over de vele begrippen die we in onze taal gebruiken en hun oorsprong vinden in de watersport. Ook de beste stuurlui die aan wal staan! Dat laatste kon niet over hem gezegd worden, want hij had alles onder controle. Bovendien vertrouwde hij afwisselend het roer toe aan één van de leken op het dek. Na enkele uren op zee wist hij ons ook duidelijk te vertellen waarom dit 'kotsweer' heet. De mannen hadden dat ondertussen al door, want de 3 dames aan boord hielden zich krampachtig aan de reling vast om bij hoogdringendheid de vissen te voederen.
Alles vond zijn verklaring in de wind die uit noordelijke richting kwam en de koers die we voerden naar het zuidwesten. In die omstandigheden profiteer je van een optimale wind in de zeilen, maar vaart het schip tussen de golven. En die golven brengen beweging teweeg. De windsterkte bedroeg ongeveer 4 beaufort en de golven reikten amper anderhalve meter hoog, kortom geen stormweer. Bij aankomst in de haven van Gravelines hebben we sporen weggeveegd, kwestie van ons imago niet te bezoedelen.
Gravelines is een interessante bestemming omdat de vestingwallen, naar het plan van Vauban, nog volledig intact zijn gebleven. In een wandeling van amper 2 uren kan je kennismaken met dit bijzondere bouwwerk.
Het werd een korte tweede nacht aan boord van het jacht. Niet vanwege enig overmatig drankgebruik, maar omdat we voor laagwater de haven uit moesten. Om 6 uur was een stralende zon onze begeleider naar zee. Uit pure armoede hebben we ook nog een uur op motor moeten varen, maar eens op volle zee werden de zeilen gehesen. De dames hadden uit voorzorg blindelings vertrouwen in de magische pillen (een paardenmiddel!) van de schipper. Zelf toen we Nieuwpoort naderden en de schipper voorstelde om op zee nog wat 'echt' te zeilen (want het weer had een goede wending genomen, er was voldoende wind!), protesteerde niemand. De boot hing onder een hellingsgraad van 25 graden, de zeilen stonden bol en de gure wind kon ons niet deren. Zeilen zouden we en zeilen deden we.
Over stag gaan, wenden, kortom alle theoretische kennis kreeg een ruime toepassing. Een fout ingeschatte golf bezorgde de voltallige bemanning, inclusief de schipper, een nat pak, maar nu wisten we waarom we die waterbestendige kleding al twee dagen droegen.
gepost door Luc op
13.6.05
1 reacties:
Zo zie je maar weer dat een reisverslag subjectief uit hoofde van de schrijver blijft. Niks stille water in de haven van Nieuwpoort! Het aanhoudende geklots van het water tegen de polyester romp heeft mij danig uit mijn slaap gehouden en de vrees voor een verlossende bedwatersessie (of beter: slaapzakwatersessie)voortdurend gevoed.
En waarom de schrijver een korte nachtrust automatisch associeert met overmatig drankgebruik, is mij een raadsel... Of zou elke doorgewinterde zeebonk zich dan toch regelmatig laveloos zuipen? 'Als de drank is in de man, is ie niet in de kan', zegt de meest ontnuchterende versie van dit spreekwoord.
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage