Overpeinzing

Het is geen opbeurende vaststelling, maar de evenementen die ik gratis (zonder eigen kosten) meemaak ontroeren me hoegenaamd nooit, laat staan dat ik van mijn sokken geslagen wordt. De tragiek zit schroomloos vervat in de reden waarom ik er geen eurocent aan wens te spenderen. Veelal ervaar ik een mengeling van ergenis en leedvermaak. Mijn houding schippert continu tussen plaatsvervangende schaamte en laagdunkend neerkijken op mijn medemens. De opgeofferde tijd probeer ik nuttig in te vullen door filosofische, antropologische en sociale vraagstukken te beantwoorden. Die tijd is zelden zinloos gebleken, want de antwoorden liggen voor het rapen. De reflecties hiervan distileren zich aan een uitermate laag tempo, maar de krijtlijnen zijn schetsmatig uitgetekend en het patroon is opmerkelijk repetitief. Het adagio “overal waar je komt zullen de idioten in de meerderheid zijn” krijgt nooit het voordeel van de twijfel.