Albanië en haar minnaars

“Niemand kan zich straffeloos in het leven van een ander mengen. Niemand geeft de ander zijn vriendschap of vertrouwen zonder er een lading ongewenste bekentenissen voor terug te krijgen. En niet alleen bekentenissen, maar ook dromen en oude, afgesloten herinneringen, zoals het gezicht van een man die zich over zijn avondeten buigt, of de gelaatsuitdrukking van een echtgenote terwijl ze naar haar badderende kinderen kijkt; schuim, kleuren, liedjes, het weefsel van pas gestreken kleding. Het is ook zo dat niemand zich graag zou blootstellen aan de onherroepelijke besmetting die zulke bekentenissen met zich meebrengen, tenzij hij op de een of andere manier verliefd is.”

Uit: “De Albanese minnaar” van Susana Fortes.

Het is pas voorbij 2/3^de in het boek dat de minnaar uit de titel eindelijk een gedaante krijgt. Voorheen las je een ruwe schets, het ruimer kader, de context en een paar anekdotes die eenieder in verband kan brengen met het land. Het blijft echter gissen naar de verdere afloop, want hoewel al langer aangekondigd, vloeien twee levensverhalen ineen. Maar zo eenvoudig is het niet, want wat het hoofdpersonnage zojuist aanvatte, werd al eens eerder gedaan. De fatale afloop komt stilaan aan het licht en wordt ook voor hem onomkeerbaar. De voorafgaande pagina’s schetsten een beeld van Albanië zoals we dachten dat het ooit was. Maar is dit nog steeds van toepassing?