Dictaturen in een democratie # 14

De dictatuur van de veiligheidsagenten laat geen enkele publieke of private vierkante meter onbewaakt. Het fenomeen manifesteert zich alom in de gedaante van laaggeschoolde mannen onder de dertig die vooral vanwege hun lichaamsbouw hiervoor geselecteerd werden. Die lichaamsbouw wordt nog explicieter door het trapeziumvormig hemd met epauletten, de felgekleurde das en een te strak aangespannen broeksriem. Het synoniem voor epauletten, zo lees ik in mijn Van Dale (negende uitgave 1982), is schouderbelegsel! De hesp en kaas van militairen leest als sterren en strepen, terwijl veiligheidsagenten het met een veelal te groot uitgevallen insigne moeten doen. De enige persoonlijke inbreng situeert zich ter hoogte van de kin, als een sikje, of iets lager, met een opzichtige dasspeld.

Hun verstand, voor zover hiervan sprake kan zijn, heerst ook binnen dit denkbeeldig trapezium. De honderden regeltjes die ze uit het hoofd moesten leren, liggen netjes opgestapeld onder de gemillimeterde haarsnit. Veelal beperkt de wisselwerking tussen de regeltjes, de epauletten en de broeksriem zich tot het verplaatsen van de tussenliggende lucht. Verbaal stellen ze niets voor, maar op het vlak van bodylanguage behoren ze tot de top. Hun attitude straalt gezag en zin voor orde uit, hun epauletten vertellen ons dat ze er zijn voor uw en mijn veiligheid! Wie zijn wij om dit in vraag te durven stellen?

De veiligheidsagenten zijn, als ze net buiten het gezichtsveld vallen, niet meer dan een humanere vorm van de antidiefstalhekjes. Als die hekjes fluiten, kijkt iedereen om zich heen met een attitude van “dit is niet voor/door mij”. Staat er toevallig een veiligheidsagent, dan laat je die even een open tas zien om na luttele seconden vrijuit te gaan, mét zijn goedkeuring.

Toen ik laatst op de luchthaven door zo’n specimen gekontroleerd werd en er hem attent op maakte dat dit mens-ergerend-en-onterend-gedoe de reinste onzin was, repliceerde hij me (pasklaar) dat het voor mijn veiligheid was. Ik antwoordde hem schouderkloppend “je hebt tenminste werk!”. De ironie is hem wellicht ontgaan en mijn veiligheid was het laatste van zijn zorgen…