Over de digitale intrede

Bij de jaarwisseling bleek het onomkeerbaar; de digitale fotografie deed haar intrede in mijn leven. Sindsdien gebruik ik het toestel (Sony DSC-W40) hoofdzakelijk om te experimenteren, want voor het ernstige werk vertrouw ik nog steeds op mijn Canon EF met verwisselbare 35 en 135mm lenzen en Olympus Mju II. Die analoge toestellen uit vorige eeuw hoeven voorlopig nog niets te vrezen, want aangaande kwaliteit komt die Sony amper in de buurt van de Kodak Instamatic die ik in 1969 voor mijn eerste communie kreeg.

Het gebruiksgemak en de snelheid waarmee je beelden kan verspreiden, zijn tot op heden de enige troeven die ik volmondig beaam en waarvan ik gretig gebruik maak. Digitale fotografie biedt deze extra’s, maar kan voorlopig de analoge fotografie niet vervangen.

Het zijn twee opmerkelijke gebreken waardoor ze (voorlopig) de strijd verliest. Het eerste is de vertraging tussen het moment van afdrukken en de beeldvorming. Zelf die 0,2 seconde maakt dat bij bewegende beelden het resultaat net niet het beeld is dat je wou vastleggen. De grote ontgoocheling!
Het tweede gaat over de samenstelling van het beeld en legt een wezenlijke beperking bloot. Eén pixel bevat slechts één van de drie basiskleuren of zwart, terwijl één korrel altijd de drie kleuren én zwart bevat. Koester geen illusies, want zelf een dure, digitale reflexcamera en Photoshop kunnen daar niets aan verhelpen.