Arme Joe

Over de feiten (een MP3-roofmoord in het Brusselse Centraal Station bij klaarlichte dag) kon je de afgelopen dagen bijzonder veel lezen in de kranten, maar de politiek houdt zich opmerkelijk afzijdig. Het enige politieke signaal komt van familie en vrienden van Joe, die uitgesproken afkerig zijn om hem op te voeren als een martelaar.

De enkele vierkante meters in het Centraal Station waar je even kan stilstaan bij Joe’s dood zijn bestrooid met bloemen, kaarsen en teksten in het Frans(?). Het besef dat Joe helaas het ongelukkig slachtoffer van een ontsporende samenleving is, wordt er des te treffender gevoed.

Gehaaste passanten hebben niets opgemerkt omdat ze te veel bezig waren met hun reistijd tussen kantoor en thuis te reduceren tot noodzakelijk kwaad, terwijl de allochtone ouders meer heil zien in het regelmatig bezoeken van moskeeën en theehuizen dan één blik te werpen op de realiteit van de straat.

Als veiligheidsexperts van dit land er zo stellig van overtuigd zijn dat veiligheid niet alleen een zaak is van de politie, moeten ze ons maar eens uitleggen hoe we daartoe kunnen bijdragen. Wraakroepend zijn ook de uitlatingen van sociologen en psychologen die bevestigen dat het feit dat omstaanders niet reageren “normaal” is.
Wordt het niet dringend tijd dat we ophouden met te jammeren over “veiligheid” en we onszelf verplichten tot het nemen van onze “verantwoordelijkheid”?